Efteling

We waren nog nooit eerder in de Efteling geweest, en wisten dus niet zo goed wat we moesten verwachten.

De rit ernaartoe was in elk geval al hels: amper 20 kilometer, maar door de vele omleidingen die dan nog niet eens goed aangeduid staan, iets meer dan een uur. Zucht.

Soit, we waren er rond elf uur, samen met ongeveer de halve populatie van Nederland en Vlaanderen, en de occasionele Duitser. Man, wat een volk! We hebben ons al gauw in twee groepen opgesplitst: de stoere mannen, met Wolf op kop uiteraard, en peter Koen, bompa, en Bart. De rustiger groep bestond uit Kobetje in de buggy, omaly, en de zwangere Else en ikzelf, ook zwanger natuurlijk.

We hebben een beetje vanalles gedaan: treintje rijden, door het sprookjesbos, dan afgesproken om te eten, daarna (met een 20 minuten aanschuiven) een hoogtetreintje, en dan (na 35 min.) de wildwaterbaan. Omaly en Else bleven aan de kant, Bart ontfermde zich stevig over Kobe, en ik nam Wolf onder mijn hoede. Zeiknat was ik, kletsnat, en Kobe ook! Maar we hebben wel zitten gillen van plezier :-p
Wolf mocht helaas nog net niet op de grote roetsjbanen, en misschien maar goed ook, gezien het aantal loopings dat die dingen maken. We zijn dan wel nog op een caroussel gegaan en dat soort dingen, en tegen zes uur naar de auto teruggekeerd. Net op de parking begon het te druppelen, ideale timing dus.

Efteling

Kobe viel in slaap in de auto, en toen we tegen zevenen aan het hotel waren, heeft papa hem naar zijn bedje gedragen, hebben we hem zijn pamper en pyamaatje aangetrokken, en meteen in bed gelegd. Eten wilde hij toch niet meer, hij was compleet uitgeput.

Wolf kreeg – op aanvraag – zijn hoofdschotel op het terras op voorhand, en tegen acht uur sliep ook hij en gingen wij aan tafel. Het eten was andermaal dik in orde, maar tegen elf uur lagen we allemaal in bed, ook serieus moe van de lange dag.

En de Efteling? Voor herhaling vatbaar, maar dan nog een paar jaar wachten, en niet het topweekend in de vakantie uitkiezen :-p

Nederland

Elk jaar gaan we met de schoonfamilie op weekend, op uitnodiging en kosten van de schoonouders. Die weekendjes zijn doorgaans heerlijk ontspannend, met lekker eten en een goed hotel, en uiteraard fijn gezelschap.

Dit jaar was Nelly op de proppen gekomen met een knap hotel in Oisterwijk, een dorp op 20  km van de Efteling, en meteen een arrangement waarin een ticket voor datzelfde pretpark inbegrepen is. En wie zouden wij zijn als we nee zouden zeggen, hm?

Deze morgen hebben we dus de ‘valiezen’ gepakt, en rond elf uur zijn we aangezet naar Nederland. Het baanrestaurant was niet echt een succes, maar bon, we hadden gegeten, en rond drie uur waren we in het hotel. De laatste kilometers waren een ware beproeving, want zowat alle wegen rond het hotel waren dicht wegens werken. Fijn hoor! We hebben dus het hele Nederlandse platteland van de streek gezien, compleet met talloze paarden.

Maar kom, we waren er, het was heerlijk weer, en er werd taart en koffie geserveerd op het terras. De kamers zijn ruim, en met een tussendeur naar de kinderen hun kamer, en dus vooral zeer praktisch en aangenaam.

Kobe is nog even gaan slapen (hij was doodop van de reis) maar rond half zes hebben we hem wakker gemaakt om te zwemmen. In het hotel is er namelijk een uitgebreide wellnessafdeling: vier verschillende soorten sauna’s, een Turks stoombad, een jacuzzi, en een klein zwembad. Helaas mocht ik niet in de sauna door de zwangerschap, en was het zwembad te diep voor Wolf om te kunnen staan. Dat heeft hem toch niet belet om zich flink te amuseren, heb ik de indruk. Ook Kobe vond het uiteindelijk wel leuk, al was het diepe water toch nogal afschrikwekkend.

Vanaf zeven uur konden we gaan eten, en dat hebben we dan meteen ook gedaan omdat het anders zo laat ging worden voor de kinderen. Die kregen dezelfde menu als wij, maar in aangepaste en ingekrimpte versie. Nice! Er stond een chique tafel gedekt voor ons op het terras, met uitzicht op de tuin en de grote vijver met zwaan en fontein. Heerlijk gewoon. Ook het eten was dik in orde.

hotel

Rond negen uur zaten de kinderen in bed, en – zalig gewoon – de babyfoon kon aan de receptie staan, daar was prima ontvangst en ze gingen ons wel roepen als er iets was. Niet dat dat nodig was: de kinderen zijn blijkbaar als een blok in slaap gevallen.

Wij hebben daarna nog rustig van ons dessert genoten (ik kreeg, omdat ik geen blauwe bessen lust en dus het dessert in eerste instantie had afgezegd, een groot bord verse aardbeien met vanille-ijs) en zijn na nog een paar goeie gesprekken en dito drankjes gaan slapen.

dessert

Stom!

Deze morgen ben ik rustig heks gaan spelen voor de Ideekids kampen, zoals wel eerder. Het eten was dan ook vrij eenvoudig en snel klaar: macaroni met hesp en kaas, kwestie van toch niet al té laat aan tafel te zitten met de kinderen.

Was het nu daardoor dat ik moe was, of nog afgeleid? Ik weet het niet… Ik had net rond half drie Kobe in zijn bedje gestoken, en ging naar beneden met de grote volle wasmand.

En toen miste ik een van de treden, en lag ik met een grote bons op het plateautje halverwege, en lag de wasmand beneden. Wolf, die tv zat te kijken, kwam meteen aangelopen. Ik had me echt pijn gedaan: mijn arm, mijn pols, mijn knie, en vooral mijn rechterenkel. Ik vreesde, om eerlijk te zijn, dat hij verstuikt was. Wolf kwam meteen bij me zitten, en begon me te knuffelen en te troosten. Later vertelde hij me dat hij me nog nooit eerder had zien huilen. Gelukkig was ik totaal niet op mijn buik gevallen, de baby was dus veilig.

Na een goeie vijf minuten krabbelde ik recht en strompelde richting zetel. Ik was intussen ongemakkelijk van de pijn en de slag, en heb toch wel een kwartiertje platgelegen. Daarna leek het beter te gaan, en ben ik toch maar rond beginnen lopen.

De enkel lijkt mee te vallen: hij is niet echt gezwollen, en ziet ook niet blauw. Verder ga ik wel vol blauwe plekken staan, denk ik. Mijn knie zal ook wel deftig gekneusd zijn, heb ik de indruk. Hopelijk zit er niks ergs tussen, en ben ik morgen ook niet te stijf: we vertrekken natuurlijk net op weekend naar Nederland met de schoonfamilie…

Murphy, één dezer dagen wring ik je persoonlijk de nek om!

Update:

Het is inderdaad allemaal best meegevallen: ik heb dezelfde avond nog kwistig zalf gesmeerd, en me koest gehouden. De enkel was uiteindelijk niks, de pols ook niet. Mijn arm zag serieus blauw, maar zolang je er niet aankwam, deed het geen pijn. (Foto getrokken na vijf dagen)

arm

De knie, tsja, dat was nog het meest vervelende: hij deed geen pijn bij het stappen, maar is ongelofelijk gevoelig, nu na tien dagen nog steeds, en ziet nog steeds serieus blauw. Probeer dan maar eens kinderschoentjes aan te trekken, of op je knieën aan het bad de kinderen te wassen.

Ikea

Vandaag met mijn ma en de kinderen naar de Ikea getrokken. De jongens vinden dat zalig, want dan mogen ze een uur spelen in de speelopvang, en blijkbaar is die heel erg leuk, beweren ze.

Intussen heb ik met mijn ma een Pax kast samengesteld: onze grote kleerkast staat in de logeerkamer, maar die kamer wordt de nieuwe kinderkamer. Ik zie het echt niet zitten om die grote kast nog eens af te breken en een verdieping hoger te sleuren, en dus ga ik gewoon een nieuwe grote kast laten leveren en monteren op de tweede verdieping, op onze grote slaapkamer. Onze kleren gaan dan naar daar, en de grote helft van de oude kast wordt dan voor ons meisje.

Daarna zijn we met zijn allen blijven eten in het Ikearestaurant: 23 euro voor twee kindermaaltijden, twee volwassenen, met drank en koffie, en een ijsje voor de jongens inbegrepen. Eigenlijk vinden de kinderen ook dat gewoon leuk, want het is er heel erg ongedwongen en op kindermaat.

En ik? Ik ben een kast rijker, heb niet moeten koken, heb weer een dag van de vakantie gevuld voor de kinderen (hou ze maar eens twee maanden bezig) en heb gezellig kunnen kletsen met mijn ma. Dik in orde, zou ik zo zeggen.

Bloemen

Ik kan het niet laten, I know, maar ik hou echt wel van bloemen, en vooral dan degene die in mijn tuin staan.

Ik heb vorige week het kleine tuintje aan mijn bureau nog eens volledig in orde gezet, en ik vind de campanula die ik er een paar jaar geleden heb gezet, en die elk jaar netjes terugkomt, gewoon prachtig! De kleur, de vorm van de bloemen… Mmm!

campanula

Cadeautjes

Nu alle gedoe rond het feestje van gisteren uit de weg is, alle afwas gedaan is en het huis weer opgeruimd (alleen de ijskast puilt nog uit), kan er eindelijk grondig met de cadeautjes gespeeld worden.

Van Roeland en Sarah heeft Kobe het spelletje MarioKart gekregen voor de Wii (op mijn aanraden), al is hij misschien nog aan de jonge kant. Wolf vindt het alvast super, en blijkt er nog aanleg voor te hebben ook. Hij heeft de halve dag zitten spelen, en als ik het hem toegestaan had, de hele dag. Kobe heeft even geprobeerd, maar vindt het minstens even leuk om te zien hoe zijn broer het doet.

Van peter Dirk heeft hij twee kleine robotjes gekregen (vanaf veertien jaar, tsja), en daar hebben we ons een breuk mee gelachen. Het eerste is een krabbetje, en dat loopt dan ook gewoon traag en parmantig verder, en als je een heftig geluid maakt zoals handengeklap, verandert het van richting.

krab

Zonder er echt op te letten, pakte ik ook het tweede robotje uit, zette het aan, en zette het op de grond. Ik denk dat we het alledrie simultaan uitgilden. In tegenstelling tot het trage krabbetje bleek dit een racemier te zijn.

mier

Op amper een seconde zat het beestje de andere kant van de woonkamer, en wanneer het ergens tegenbotst, draait het zich om. Kobe zat met een grote sprong meteen in de zetel, en toen zat het beestje  ónder de zetel. Het heeft toch wel wat voeten in de aarde gehad om het daar vanonder te halen, want telkens ik de zetel een stukje verder optilde, croste het machientje meteen ook verder. We hebben geschaterd, en Wolf uit pure zenuwachtigheid zelfs gehuild. Hilarisch speelgoed, maar inderdaad toch nog wel eventjes wachten, drie is toch ietsje te jong.

3 jaar

Vandaag werd mijn kleintje ook al drie jaar.

Drie jaar.

Bijna niet te geloven.

Zelf was hij er al lang mee bezig, en dan vooral met het feest. Gisteren zijn we dan ook de taarten gaan kiezen. Hij wilde een chocoladetaart, en een taart met veel slagroom voor opa (“Ja, want opa heeft al een dikke buik van al die slagroom!”), en dan nog een confituurtaart. Prima, natuurlijk.

Vandaag was hij eigenlijk al bij al nog vrij rustig. Deze voormiddag hebben we samen de slingers opgehangen en nog wat opgeruimd links en rechts, en ik heb hem zelfs zover gekregen dat hij in de namiddag nog even ging slapen. De argumentatie: “Dan mag je langer opblijven, tot iedereen naar huis is, en dan kan je beter spelen want dan ben je niet moe” hield duidelijk steek voor hem.

Om kwart over drie kwamen omaly en bompa toe, en ben ik hem zachtjes gaan wakker maken. De slaap had hem duidelijk deugd gedaan, en het vooruitzicht van het feestje zorgde ervoor dat hij dadelijk weer springlevend was 🙂 Hij kreeg meteen een grote brandweerauto en een paar boekjes, en van ons had hij al een nieuwe fiets gekregen.

Kobe1

Oma en opa hadden een waterkanon mee, en vooral ook een zak verkleedkleren van de buurvrouw. Het feit dat ze eigenlijk voor meisjes bedoeld waren, kon hem niet schelen. Het Megamindykostuum vond hij gewoon de max, en hij heeft er ook echt wel een tijdje mee rondgelopen. Wij lagen dubbel toe van het lachen, maar oordeel vooral zelf.

Kobe2

Gelukkig was het gestopt met druppelen en best wel aangenaam buiten, en konden we buiten taart eten. Helaas werden de kaarsjes uitgeblazen door de wind…

Kobe3

Kobe4

Kobe5

Kobe6

Intussen waren ook peter Dirk en Ilse toegekomen, met nog méér cadeautjes.

Kobe7

De cadeautjes waren ongelofelijk fijn voor hem, bij de taart glunderde hij, en het feit dat al die mensen daar waren speciaal voor hem, vond hij fantastisch. Het hoogtepunt was natuurlijk het feit dat zijn neefjes er waren om mee te spelen, en dat er nieuw speelgoed was.

Kobe8

Het was bijna negen uur voor de jongens in bed lagen, doodop allebei, maar wel allebei bijzonder tevreden. En meer moet dat toch echt niet zijn als je drie jaar bent.

Brunch

Een gezellige middag gehad, vandaag. We waren door Bjorn van Ideekids uitgenodigd voor een brunch in het Zuidpark, waar zij de hele Gentse Feesten een kinderspeeldorp op poten hadden gezet.

Ik moet toegeven, de brunch was serieus de moeite, met allerlei soorten quiche, hapjes, kleine hamburgertjes voor de kinderen… A volonté, net als de drank 🙂 Ik miste alleen nog iets dessertigs… We zaten ook in goed gezelschap: mijn neef Sepp met zijn vrouw Sofie en de kinderen, en dan nog San met de kinderen.

Om één uur was er een soortement goochelshow voor de kinderen (waarin Wolf mocht figureren), en verder waren er alle mogelijke speeltoestanden, waaronder uiteraard vooral de springkastelen bijzonder populair waren bij die van ons.

brunch1

brunch2

brunch3

springkasteel

Rond half drie zijn we nochtans doorgegaan: Kobe was hondemoe en had het lastig, en voor ons was het intussen ook welletjes.

Bedankt, Bjorn!

Italiaans koffiekannetje

Doe ik iemand een plezier met een splinternieuw koffiekannetje voor twee personen, zoals op onderstaande foto? Er staat wel het merk Jacqmotte op :-p

Moka

De eerste die in de comments antwoordt, en het kan afhalen hier in Wondelgem of bij Bart op kantoor in Gent centrum, krijgt het.

MiramirO op het Spaanskasteelplein

Voor de niet-Gentsefeestengangers onder u: MiramirO is het straattheaterfestival dat tijdens het tweede deel van de Gentse Feesten plaatsvindt op diverse locaties in de stad.

Ik kon met de kinderen uiteraard weer naar het EFTC trekken, er waren genoeg acts die we nog niet gezien hadden, maar ik wilde eigenlijk ook nog wel een beetje straattheater meepikken. Qua parking hadden we gigantisch veel chance: een mooi plaatsje op amper één straat van het Spaanskasteel, aan de lagere school.

Daardoor waren we een half uur te vroeg op het plein, en zagen we nog net een stukje van de voorstelling Timber van The Primitives. Jammer dat we het niet helemaal gezien hebben, het zat knap in elkaar, en ik heb goed gelachen, vooral met de subtiele verwijzingen en subtekst die de heren in de voorstelling hadden gestoken. Foto’s en bespreking zijn na te lezen op Gentblogt, uiteraard.

Op basis van diezelfde bespreking wilde ik zeer graag met de jongens naar Het Kleutertrommelbos, op de Sint-Baafssite. Ivan was daar zeer over te spreken, maar ik moet toegeven, onze kinderen vonden het gewoon saai. Ja, ze mochten op een trommeltje slaan, of met een tamboerijn of conga schudden, maar dat was het dan ook wel zo’n beetje. Er zat geen sfeer in, en de liedjes duurden vaak ook te lang. Kobe wilde zelfs niet meer meedoen, en is in zijn buggy gekropen om een dutje te doen. Dat zegt genoeg, vind ik.

Daarna zijn we, samen met San en haar kinderen, alweer, terug naar het Spaanskasteelplein gegaan voor de voorstelling Esféric van La Furtiva.

Ik moet toegeven, ik was onder de indruk. De officiële tekst luidt:

Esféric is een statische straatvoorstelling die dans, muziek, theater en het visuele met elkaar laten samensmelten. Twee mensen leven in hun eigen wereld, die bestaat uit een transparante zeepbel.

Ze bewegen zich elk afzonderlijk door de straten van de stad tot ze op een gegeven moment  elkaar ontmoeten. De twee karakters willen elkaar leren kennen, maar zitten elk geïsoleerd in hun bol. De bol is een poëtisch element, een metafoor voor de communicatie tussen de mensen. Uit de bol komen staat voor de geboorte van een nieuw leven; meer bepaald het verlaten van de ene fase om zich te begeven naar een andere -nieuwe- fase. Een van de twee personages heeft er geen moeite mee om de bol te verlaten en zich te begeven naar die andere wereld, terwijl het voor die andere een traumatische ervaring is omdat ze bang is voor wat er zal komen en wat er met haar zal gebeuren. Door een gebrek aan vertrouwen wordt de bol een doorzichtige wand die hoger en dikker is dan een echte stevige muur.

Door middel van dans gaan ze met elkaar communiceren, maar na het afbreken van het transparante pantser wordt de relatie tussen de mensen vermoeiend, gecompliceerd en merk je al gauw dat deze relatie gebaseerd is op macht.

Zelf zag ik een woordeloze, sterk poëtische voorstelling. Twee danseressen bevinden zich elk in een grote plastieken bol, en voeren een prachtige choreografie uit. Uiteindelijk zoeken ze contact met elkaar, en verlaten, de een al aarzelender dan de ander, hun bol. Ook dan blijven ze dansen, maar blijkt dat de ene de baas wil spelen over de andere, wat uiteraard voor conflict zorgt. Zelfs iemand uit het publiek wordt erbij betrokken, gewoon om de ander jaloers te maken. Na verloop van tijd slaagt de ene erin om de ander opnieuw in haar bol op te sluiten, en neemt de danseres in de bol de bewegingen over van een glazen bol die de ander in handen heeft. Ongelofelijk mooi om zien, en prachtig gechoreografeerd. Mooi, mooi.

Daarna gingen de kinderen even spelen op het kleine, overvolle speeltuintje, en zochten we een plaatsje voor Noah en Uri met Cirque No Problem. Dat de voorstelling goed was, ook dat hadden we al op Gentblogt gelezen. Het koppel acrobaten toonde hun kunsten met het nodige gevoel voor humor, al stond Uri op een bepaald moment zelf serieus te lachen. Blijkbaar waren we nogal een apart publiek, zoals de jongeman die moest helpen de trapeze recht te houden, en dan zelf maar op een bepaald moment aan die trapeze ging hangen. Ook nooit geweten dat de naam Tom voor zoveel hilariteit kon zorgen. Ik heb in elk geval smakelijk gelachen, en de kinderen waren razend enthousiast. Wolf weet meteen weer waarom hij naar de turnles gaat :-p

Ik heb in elk geval weer een zeer aangename middag gehad op de GF, zonder loden hitte deze keer, en gelukkig ook zonder de voorspelde buien.