Vandaag stond ik om elf uur bij de gynaecoloog voor een vruchtwaterpunctie. Behoorlijk zenuwachtig – er kan altijd iets misgaan, standaard 1 per 250 – bleef ik nog 40 minuten op mijn honger zitten. Uiteindelijk mocht ik me installeren op een soortement operatietafel (de gynaecologische tafel maar zonder beugels) en nam de arts een echo. Hij moest namelijk kunnen bepalen waar de baby zat, en waar hij dus plaats had om te prikken. Ik heb heel mooi mijn kleintje gezien, en ook hoe hij even met zijn handje aan zijn hoofd wreef. Vertederend, geloof me.
De dokter duidde aan waar hij kon prikken, veegde de contactsmurrie van mijn buik, legde al zijn gerief zoals grote naalden en zo klaar, en verdween. Hm? Iets later werd duidelijk waarom: hij had netjes zijn handen gescrubd, een mondmasker aangedaan en operatiehandschoenen. Al bij al duurde dat toch een tiental minuten, denk ik zo.
Toen werd mijn buik ontsmet, en terwijl zijn assistente de echograaf bediende, stak hij, diep in mijn buik. Ik kan niet zeggen dat het geen pijn deed: niet de prik zelf, maar dieper. Het was vooral een zeer onaangenaam gevoel. En toen zag ik het gezicht van de gynaecoloog betrekken: “Het lukt niet. Volgende week opnieuw. De baby is in tussentijd verkropen van plaats, en waar ik eerst plaats had, zit nu het hoofdje. Ik kan geen water trekken.”
Bummer. Alles voor niks dus. Er zat wel degelijk een klein gaatje in buik en baarmoeder, dus ik moet me de rest van de dag koest houden, en mag zeker geen druk op mijn buik zetten, zoals bijvoorbeeld kinderen opheffen. Bart is dus thuis vandaag, en zal volgende week ook thuis moeten blijven, helaas.
Ik moest een half uurtje blijven liggen, en daarna werd nog een echo genomen, gewoon om me gerust te stellen: het hartje klopte netjes, en de baby lag te woelen. Alles in orde dus.
Alleen een ontgoocheling rijker.