Geplaatst op

Ik hield mijn hart vast deze morgen: Kobe was gisteren zo ziek, en ik moest vandaag echt wel nog werken voor school. Examens verbeteren, weetuwel. Maar als Kobe thuis ging zijn, ging daar niet teveel van in huis komen.

De nacht was nochtans zeer rustig geweest, gelukkig, en alle koorts was geweken. Hij zag er fris uit bij het opstaan, maar zei dat zijn buik zo raar deed, en dat hij thuis ging blijven. Hmm. Not good. Ik hoopte dat het de honger was, en jawel, na een paar boterhammetjes liep hij weer te zingen en te dansen. Hij is dus richting school gevlogen, maar wel met een briefje voor de juf in zijn rugzakje: dat hij ziek was geweest, en dat ze gerust mocht bellen als het weer mis zou gaan.

Ik heb de hele dag rustig (nu ja, afgezien van mankerende chauffages en bijhorende stielmannen en zo) kunnen doorwerken, er was niks te merken geweest aan gans Kobe.

Na schooltijd hebben we dan samen 24 zakjes gevuld met een lekstok en twee zuurtjes voor de kinderen in zijn klas, en samen ook twee cakes gebakken. Kobe verjaart namelijk op 25 juli, en wordt dan maar in de laatste week van het schooljaar gevierd.

Ik ben in elk geval blij dat hij zijn dagje nu niet hoeft te missen 🙂

Geplaatst op

Marie-Julie

Vandaag is mijn metekindje gedoopt, en je moest eens weten hoe trots ik ben!

De kinderen waren al sinds gisterenavond bij mijn schoonbroer en -zus, we hadden het rijk alleen. Helaas, ’s middags had Wolf per ongeluk keihard in mijn buik gestampt, en ik ben ongemakkelijk gebleven voor de rest van de dag. Bart heeft dan ’s avonds maar MacDonalds meegebracht voor mij (ik had daar gigantisch veel zin in), en ik heb de rest van de avond liggen lezen. Tot zover de woeste plannen van kinderloze ouders :-p

De dienst in de kerk was een beetje oubollig (conditio sine qua non?) maar ik bleef vertederd door de kleine muis. Kijk maar hoe trots we allemaal op de foto staan!

doop

Daarna volgde een fijn diner in Vinderhoute, en de rit om onze kinderen in Merchtem.

Helaas hadden we intussen al minder goed nieuw gehad: Kobe was ziek geworden, en had de hele nacht overgegeven. Ocharme Koen en Else (wat trouwens de reactie van iedereen was, niemand zat eigenlijk in met Kobe)! Ze hadden nauwelijks geslapen, en massa’s gerief gewassen. Kobe was nog zo slap als een ledenpopje toen we toekwamen, het arme kleintje. En ik denk hĂ©, ik heb zo’n klein vermoeden dat Koen en Else maar wĂ t blij waren dat ze de kinderen opnieuw mochten afgeven. Gek hĂ©!

Geplaatst op

Negenendertig

Gwen, waar we gisteren op bezoek waren, is eerder deze week verjaard.

Op mijn achttiende verjaardag was zij destijds afgekomen met 18 prachtige rode rozen, ik zie ze nog voor me. Een half jaar later werd zij 19, en kreeg zij er 19 van mij. Een traditie was geboren.

We hebben het lang volgehouden, zeer lang. Soms werd er een jaartje overgeslagen, maar als ik tijd had op haar verjaardag, ging ik langs, en vice versa.

De laatste jaren was de traditie wat op de achtergrond geraakt: meestal was het een werkdag, en daarna zijn er altijd de kinderen die je niet zomaar even opzij zet. Maar dit was een tĂ© mooie gelegenheid om, twee dagen na haar verjaardag, de traditie niet weer op te pikken. Zeker toen ik ’s middags in de Colruyt mooie oranje rozen zag liggen. Ik heb twee bundels meegenomen, hier nog wat groen uit de tuin gehaald, en een boeket gemaakt met 39 stuks. EĂ©n roosje staat te pronken op mijn salontafel.

rozen

Weet je, het voelde fijn aan.

Geplaatst op

Punctieresultaat

Daarnet telefoon gekregen van de dienst genetica van het UZ.

De eerste resultaten van de punctie zijn in orde: geen syndroom van Down, of andere levensbedreigende chromosoomfouten. Oef!

De rest van de uitslag komt over drie weken, en dan gaan we meteen ook het geslacht weten.

Pak van mijn hart!

Geplaatst op

Eenentwintig

Deze avond waren Bart en ik uitgenodigd bij goeie vrienden van ons. We zien elkaar veel te weinig, maar we hebben dan elk ook een druk leven, en weinig tijd voor sociale contacten. Jammer eigenlijk, dat merk ik telkens weer.

Gwen en Erik zijn studiegenoten van me, we hebben samen de unief doorsparteld (al is dat adjectief niet correct wat Erik betreft), en zijn altijd goeie vrienden gebleven. Zij was mijn getuige, ik was de hare. Onze levens zijn eigenlijk ook vrij gelijklopend: met een jaar verschil getrouwd, ongeveer tegelijk een huis gekocht, en dan aan kinderen (willen) beginnen.We droomden ervan om samen in 1997 zwanger te zijn.

Zij hadden meer geluk dan wij: in 99 werd Leander geboren, en stelden wij vast dat IVF voor ons de enige oplossing ging zijn. Na Leander ging het voor hen echter ook bepaald minder vlot, zodat ze uiteindelijk Ernest hebben geadopteerd, een jaartje ouder dan onze Wolf. Twee jaar geleden kwam daar voor hen ook nog Elly bij, toen Kobe al een jaartje was.

En dat was dat, dachten we allebei. Een mooi gezin, met de nodige drukte, heen-en-weergerij op woensdag en zaterdag, en weinig tijd voor de vrienden. Al het babygerief netjes doorgegeven, de kamers mooi gepland, en de opluchting bijna van de pampers af te zijn.

En toen werd ik onverwacht zwanger. Totaal onverwacht en verrassend, maar niet onwelkom. En toen belde ik naar haar, vertelde ik het nieuws, en bleef het een tijdje stil aan de andere kant van de lijn. Pure verrassing. En toen bleek ook zij groot nieuws te hebben: jawel, ook al was de kans op kinderen bij hen even astronomisch klein als bij ons, ook zij bleek zwanger. En bleef het even stil aan mijn kant van de lijn.

Deze avond zaten we dan bij hen thuis aan tafel. Ze zijn in december verhuisd, en we hadden het huis nog niet eens gezien. Eerst nog even op hun effen laten komen, en toen voelden we ons allebei veel te mottig om nog mensen te zien. Het huis is prachtig, overigens, ik zou er zĂł kunnen wonen.

Het fijne was, dat we elkaar misschien al een half jaar niet gezien hadden, maar dat dat niks uitmaakte. Oude vertrouwde vrienden, noemde Bart het. We praatten als vanouds, met discussies en plagerijen, en vooral een groot begrip van en voor elkaar. Met een gedeeld verleden, en dus niks uit te leggen.

Plots realiseerde ik me dat we elkaar al eenentwintig jaar kenden. En dat dat eigenlijk verdomde lang is, en meer dan de helft van ons leven.

Ik hoop dat we er minstens nog evenveel jaar in vriendschap kunnen bijdoen. Want zo’n goeie vrienden, al zie je ze maar af en toe, zijn goud waard. Dat heb ik vanavond maar al te goed beseft.

Geplaatst op

Mondeling

Bizar: vandaag had ik twee uur minder lang mondeling examen dan vorige week, en toch had ik het een pak lastiger. Vorige vrijdag was ik in touw van 8.15 tot 17.15 (met een half uurtje eetpauze), en viel het veel beter mee dan verwacht. Vandaag moest ik geconcentreerd blijven van 8.15 tot 15.15, en jongens toch… Op het einde was ik gewoon kregelig, en dat verdienen de leerlingen niet, die verdienen dezelfde objectiviteit als in het begin.

Ik denk dat ik die wel kunnen behouden heb, maar toch. Pff. Blij dat ik er weer van af ben voor een jaartje.

Geplaatst op

Punctie, episode drie

Allez hup. Na de twee vorige mislukte pogingen was er vandaag poging drie tot punctie. Tegen half negen waren Bart en ik in het UZ, waar tot mijn grote verbazing amper een tiental wachtenden voor ons aan de kassa stonden. Ik heb het al anders geweten, meer dan 100 en zo. Soit, we gingen richting P3, kregen een gesprek met en een vragenlijstje van de afdeling Genetica, en mochten alletwee een buisje bloed afstaan. Kwestie van de erfelijke belasting voor het kind te bepalen, zoals kans op muco en zo.

Ik had een afspraak om 9.10u, en ik wist al op voorhand dat Bart niet ging kunnen blijven wegens een belangrijke afspraak die voormiddag. Tsja, het leven van een businessman zeker? Niet dat ik dat erg vond hoor, ik ging anders toch maar inzitten met mijn held die niet tegen naalden en bloed en zo kan.

Dokters en hun stiptheid een beetje kennende, had ik mijn boek meegenomen. Maar best ook, want het is uiteindelijk 10.40u geworden voor het aan mij was. Ik kreeg een uitgebreide echo, en meteen werd duidelijk dat het kleintje deze keer wél op de goeie plaats zat, en blijkbaar daar ook ging blijven. Niet dat een punctie door de placenta ook maar iets uitmaakt, volgens de gynaecoloog. Prof. Defoort is blijkbaar echt wel de autoriteit in het Gentse, die mens doet niets anders, en is er ook zeer bedreven in: snel, vakkundig en pijnloos. Hij mummelt voortdurend instructies tegen zijn assistente, maar als je hem iets vraagt, krijg je een duidelijk en onomwonden antwoord, precies zoals ik het graag heb. Na de prik met drie mooie buisjes helder vruchtwater, kreeg ik opnieuw de baby te zien, gewoon om even te tonen dat alles nog steeds ok was.

echo2

Soit, tegen elf uur stond ik buiten, en ben ik nog eventjes langs school gegaan om te horen of er vragen waren bij mijn examen. Niet dus.

Thuis was mijn ma te hulp geschoten: zij was de kinderen gaan halen, en bleef hier om me te helpen aangezien ik me koest moest houden en zeker geen gewicht (zoals peuters) mocht heffen. Het is een gezellige namiddag geworden, met spaghetti, en daarna rustig geklets buiten in de zon.

En alles is voorlopig prima dus.

Geplaatst op

VoidWork

Xavier, een oudleerling en intussen ook goeie vriend van me, is volop bezig met muziek. Ik vind het knap, maar het is een behoorlijk apart genre waarin hij zich beweegt. Hij heeft een eigen project, VoidWork, waarmee hij nu ook een tweede CD uit heeft. Naar aanleiding daarvan heb ik voor Gentblogt een interview met hem geregeld.

Het is uiteraard al op Gentblogt verschenen, maar ik wilde hem toch nog een extra steuntje in de rug geven. Ik zou zeggen, lees, en vooral ook: luister.

Gent is een kunststad. Niet alleen vanwege haar historische  schatten, maar ook omwille van de vele artiesten. Voor Gentblogt gingen we eens op zoek naar wat er zoal leeft in de duistere hoekjes van onze middeleeuwse stad.
Na het verstoren van enkele koppeltjes, een dronken student en enkele vogels, vroegen we het dan maar gewoon aan muzikale Gentenaar Xavier De Schuyter, die met zijn ambient project VoidWork wel het Ă©Ă©n en ander af weet van wat er zoal loert in het donker.

voidwork

Gentblogt: Geef eens wat meer uitleg over VoidWork. Waaraan kan een nietsvermoedende luisteraar zich verwachten?

Xavier: VoidWork wordt meestal omschreven als zijnde “dark ambient”, een muziekgenre waarbij het vooral draait om de duistere sfeer van bepaalde geluiden. De nummers zijn dan ook vaak niet opgebouwd rond een wiskundig patroon en worden meestal niet ingespeeld met gewone muziekinstrumenten. Zo gebruik ik een heleboel vervormde samples -uit films of zelfs uit het alledaagse leven- en heb ik verschillende synthesizers ter beschikking. Eigenlijk kan je stellen dat VoidWork een soort horror soundtrack is. Al zijn er ook enkele meer traditioneel, melodische nummers die er bij de meeste mensen wel makkelijker zullen ingaan. Je kan zelf oordelen door het album te kopen via blackdrone.com.

Gentblogt: Klinkt een beetje akelig. Waarom heb je net voor dat genre gekozen?

Xavier: Het kwam vrij natuurlijk. Na vele jaren bezig te zijn geweest met rock en metal, was ik toe aan iets anders. Ik wou per se iets alleen in elkaar knutselen om zo totale vrijheid te hebben over muziek en concept en als verwoed fan van bovennatuurlijke horrorverhalen kwam ik bij VoidWork.

Natuurlijk besef ik dat ik niet het meest populaire genre heb gekozen, maar ik denk toch dat het iets is wat zijn niche kan overstijgen. Als je kijkt naar hoeveel thrillers en horrorfilms er in de bioscoopzalen worden gedraaid, merk je wel dat mensen bang gemaakt willen worden. Angst laat bepaalde hormonen vrij komen en weekt bepaalde gevoelens los. Angst zorgt ervoor dat je je bewust bent van je eigen kwetsbaarheid.

Gentblogt: Je hebt een nieuw album uit. Kan je daarover iets meer vertellen? Wat is het verschil met je eerste album?

Xavier: De nieuwe cd heet Horror/Forsaken en bevat eigenlijk twee albums. Horror is iets melodischer en bevat een aantal eerder neo-klassieke nummers, terwijl Forsaken meer abstract is. Het grote verschil met mijn debuut album Asylum is het meer professionele geluid – dankzij een boel nieuwe instrumenten en hardware – en de stem van Ann-Mari Thim. Ann-Mari is een klassiek geschoolde sopraan uit Zweden die ook zingt bij Arcana en Seventh Harmonic.

Horror/Forsaken is ook geen conceptalbum zoals Asylum. Het draait gewoon om de thema’s angst en verlatenheid. Al bij al denk ik dat de nieuwe cd toegankelijker is dan het debuut. Een mening die gedeeld wordt door het nieuwe label “Black Drone Records” uit Australië.

Gentblogt: Wat zijn de reacties op het nieuwe album en wat volgt er nog?

Xavier: De reacties op Horror/Forsaken tot dusver zijn erg positief. Ook het debuut werd goed onthaald. Hoewel ik niet hengel naar goedkeuring, is het zeker leuk te weten dat er mensen zijn die mijn hersenspinsels kunnen waarderen. Wat betreft de toekomst, kan ik alvast zeggen dat er dit jaar nog een cd verschijnt. Basement zal de beste elementen bevatten van de vorige releases en ze samenbrengen op Ă©Ă©n album. Volgend jaar ergens staat er dan een neo-klassiek album op het programma.

Gentblogt: Heb je ambities om live te spelen of iets anders te bereiken met VoidWork?

Xavier: Ik zou graag een audio-visuele voorstelling geven waarbij mijn muziek begeleid wordt door een aantal op groot scherm geprojecteerde sfeerbeelden. Mijn ultieme ambitie is soundtracks maken voor horrorfilms, luisterboeken en computerspelen.

Gentblogt: Waarmee ben je nog zoal bezig behalve VoidWork?

Xavier: Ik maak deel uit van verschillende bands en projecten. De meeste ervan situeren zich in het metal genre. De belangrijkste zijn Akem Manah – horror/doom metal – , Sentience – melodische doom metal/rock – en Self – Gentse black metal. VoidWork blijft echter mijn belangrijkste muzikale bezigheid momenteel. Natuurlijk vul ik mijn vrije tijd ook met andere dingen zoals schrijven, lezen, sporten en series bekijken. Ook kook ik erg graag. Als vegetariër is dat mooi meegenomen.

Gentblogt: Je bent geboren en getogen in Gent. Waarvan hou je het meest in onze stad?

Xavier: Het uitzicht vanop de Sint-Michielsbrug. Zeker ’s ochtends als de meeste mensen nog slapen is het indrukwekkend. Het geeft me een soort tijdloos gevoel en is zonder twijfel één van de allermooiste delen van eender welke stad ter wereld. Ook de Gentse voorsteden vind ik erg interessant. Je kan er de prachtigste kasteeltjes en parkjes vinden.

Gentblogt: Heeft Gent een invloed op je muziek?

Xavier: Ik denk het wel. Je kan niet ergens opgroeien zonder dat het een impact heeft. Gent staat ook open voor alternatieve stijlen, iets waarvan ik tijdens mijn tienerjaren dankbaar heb gebruik gemaakt.

Gentblogt: Je gaf al aan dat je bezig bent met metal en aanverwanten. Van welke muziek kan je nog genieten?

Xavier: Voor de duidelijkheid, ik ben een muziekliefhebber, geen metalfan. Ik luister even vaak naar opera, blues, country, pop en new wave dan naar metal of rock. Ik zou dan ook ooit nog een folk- en bluesband willen hebben. En mij misschien zelfs wagen aan opera. Al was het maar voor de uitdaging.

Gentblogt: Wie kan je VoidWork aanraden?

Xavier: Iedereen zou op z’n minst eens moeten luisteren met een hoofdtelefoon in het donker of bij kaarslicht. Liefst met een goed boek erbij. Dat kan ook gratis, want het debuut is helemaal voor niks gratis te downloaden op www.myspace.com/voidwork

Gentblogt: Bedankt voor het gesprekje, en veel succes!

Het album Horror/Forsaken is verschenen bij www.blackdrone.com en is te bestellen via de website.

Andere muziek van Xavier De Schuyter is te beluisteren via www.myspace.com/akemmanah

Geplaatst op

Confituur Quick & Fruity

Zoals Michel een tijdje geleden al blogde, en ook Dominiek al vertelde, kreeg ook ik van Talking Heads de vraag of ik soms zin had om een nieuw product van Tiense Suiker uit te proberen, en erover te bloggen.

Tuurlijk da! Als ik dan maar ongezouten mijn mening mag geven, goed of slecht.

Een aantal dagen geleden kreeg ik dus een pakje bezorgd, waarin netjes drie pakjes Quick & Fruity zaten, en drie schattige confituurpotjes. En een beetje uitleg.

confituurdoos

Deze nieuwe manier om confituur te maken is poepsimpel, blijkbaar. Al wat je nodig hebt, is een zakje Quick & Fruity, 250 gr. fruit naar keuze, een mixer, en een potje.

Ik geef toe, enige scepsis was mij niet vreemd.

confituuringred

Goed ja, dan maar eens uitproberen zeker? Ik heb netjes 250 gr. aardbeien in stukjes gesneden in een kom,

aardbeien,

daar dan zo’n zakje bijgekapt, en er de mixer ingezet. Ik wilde het eerst eens koud uitproberen, dus heb ik het niet in de microgolf gezet, zoals ze aanraden als je iets steviger confituur wilt.

Na een uurtje in de koelkast heb ik ze eens uitgeprobeerd: een vrij lopende, maar net niet tĂ© lopende gladde confituur met – en nee, ik zeg dat niet omdat ze dat zo willen – gigantisch veel smaak. Effectief. Je verliest blijkbaar veel smaak bij het koken, en aangezien dat hier niet nodig is, krijg je perfect de smaak van verse aardbeien. Knap!

confituurklaar

Ik ga het de volgende keer eens proberen met 200 gr gemixte aardbeien, en 50 gr in kleine stukjes. Dan is wellicht de confituur wat steviger, en heb ik de stukjes die ik zo fijn vind. Benieuwd of dat werkt.

Ik heb ook mijn ma, notoir confituurmaakster, laten proeven, en ook die was zĂł verrast dat ik ze meteen maar een zakje heb meegegeven om uit te proberen thuis.

En ja, ik ga dat nog in huis halen. Een pot schitterende confituur op amper 5 minuten: prachtig toch?

Geplaatst op

Vaderdag

Dat mijn Bart een moeilijke mens is om cadeautjes aan te geven, dat wist ik al lang. Ofwel is het iets kleins en heeft hij het zelf al lang gekocht, ofwel is het iets groots, en kan ik het niet betalen. Soit, hij moest het dan maar stellen met een uitgebreid ontbijt, cadeautjes van de kinderen, en een dagje lekker niksdoen. En ik denk dat hij dat wel geapprecieerd heeft.

vaderdag1

Van Wolf was er een zelfgemaakt gipsen boompje, een grote kaart en een gedichtje.

vaderdag2

vaderdag3

Van Kobe was er dan een zelfgemaakte blauwe kroon een paarsgeschilderd kistje.

vaderdag4

Dan kan je als papa toch niet anders dan blij zijn?