Kobe

Mijn Kobetje werd vandaag heel eventjes drie jaar. De echte dag is natuurlijk pas 25 juli, maar vandaag werd hij al gevierd op school. De hele dag heeft hij in de belangstelling gestaan: er is voor hem gezongen, hij had een kroon, en mocht op de verjaardagsstoel zitten. Hij had zakjes snoep mee voor de kinderen, en een cake om te verdelen tijdens het koekjesmoment.

kobekroon

Na schooltijd moest hij door mijn deliberaties nog twee uur in de opvang blijven: stralende zon en een grote speeltuin, dus hij heeft zich wel geamuseerd, maar was doodop.

Thuis had hij het dan ook moeilijk: hij was nog steeds zo opgewonden als wat, en wilde continu zijn zinnetje doordrijven. De culminatie was uiteindelijk toen hij moest gaan slapen: “Nee! Ik wil niet gaan slapen!”

Ah bon. Zo zat dat.

Bart heeft hem als krijsend speenvarken de trap op gedragen, ik heb hem in zijn pyama gewurmd, en met veel moeite zijn tanden gepoetst. Enige ervaring met onwillige mentaal gehandicapte volwassenen was bij tijd en wijle handig.

Soit, tegen dat ik hem uiteindelijk in zijn bed legde, was hij nog steeds woest aan het huilen, met lange uithalen en groot gesnik. Ik probeerde hem te kalmeren, en met veel moeite bracht hij uit dat hij wel wilde stoppen met huilen, maar dat het hem niet lukte. Het heeft me nog een kwartier gekost om hem kalm te krijgen, en dat lukte pas door te vragen naar zijn vriendinnetjes in de klas, en welke kleur lekstok zij gekregen hadden.

Ik denk dat hij daarna binnen de twee minuten sliep.

Mijn kleine grote man.

Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *