Gisteren waren we uitgenodigd door de projectontwikkelaar van Barts nieuwe kantoor aan de Voorhavenlaan voor een concert van Sioen. Die woont daar namelijk amper een straat van, en is gekend in de hele buurt. Iets na achten ging ik het terrein op, en kon al meteen niet weerstaan aan een ijsje van de ijskar die daar stond.
Het gebouw zelf, tsja, dat kende ik al natuurlijk. De organisatie had aan de ene kant een podium opgetrokken, en voor de rest een behoorlijk stuk afgezet omdat de vloer er nog niet af was. Je kon wel rondomrond buiten rondlopen, en vooral aan de waterkant zat de ’terrasrand’ vol mensen die in de avondzon iets dronken en genoten van het heerlijke weer.
Geef toe, het uitzicht was prachtig! Zelfs een fotootje van mijn Iphone kan het illustreren.
Bart had zijn ganse kantoor uitgenodigd, en ook zij zagen de nieuwe werkplek perfect zitten. Eindelijk ruimte, en veel zelfs.
Zelf kreeg ik nog een primeur en kon ik even de bovenliggende lofts in aanbouw gaan bekijken (dank zij mijn kozijn die de organisatie deed en boven een stroomkabel nodig had). Man, prachtige ruimtes, maar duur!
Kwart over negen begon dan het eigenlijke concert. Frederik Sioen stond op het podium met zijn gewone bezetting van gitarist, bassist, drummer en blazer (zelf speelt hij gitaar of piano/keyboards), maar aangevuld met een extra percussionist uit Senegal, en vooral vier schitterende stemmen: twee heren, twee dames, en elk met een vocaal geluid om stikjaloers op te zijn. Ze mochten die stem gelukkig ook regelmatig etaleren zonder beperkt te blijven tot het achtergrondkoortje, en vooral de dames pleegden daar een felgesmaakt Afrikaans danspasje bij.
Het concert begon vrij mak, vond ik. Misschien lag dat ook wel aan het publiek, dat naar mijn gevoel eerder was gekomen om te kletsen en netwerken dan voor het concert. I plead guilty, ook ik was vrolijk aan het praten met bekenden. Naarmate het concert vorderde, werd het echter meeslepender, en toen tegen elf uur ‘Diamonds on the souls of her shoes’ van Paul Simon als bisnummer gespeeld werd, stond ik volop te dansen en te swingen. Sioen speelde een mix van eigen nummers en covers, zoals ‘Redemption Song’ van Marley.
Er volgde dan ook een serieus applaus na afloop. Ik hoop alleen voor Sioen dat het tweede concert op zaterdag, voor buurtbewoners en betaald publiek, wat meer enthousiasme opwekte. Want, hoe je het ook draait of keert, dat was meer dan verdiend!
