A Food Affair

Af en toe ga ik eten met mijn twee beste vriendinnen uit het middelbaar. We houden sowieso nog contact, maar die avondjes, da’s toch iets speciaals. Als zeventienjarigen (en ouder) gingen we eenmaal per jaar op weekend met nog een paar vriendinnen, en doopten dat toen WildeWijvenWeekend. Intussen zijn we oud en bezadigd, en houden we het op restaurantbezoek, maar de naam blijft WWW.

Ik voelde me niet schitterend maar wel haalbaar, en had geen zin om alweer af te bellen, zoals de vorige keer al het geval was geweest.

Stipt om acht uur gisteravond stond ik dus in A Food Affair, een oosters getint restaurant waar Kim vaste klante is. Ik denk dat zij en haar man er vrijwel eens per maand gaan eten, en ze kennen de eigenaars intussen wel. De kaart is er Japans en Indisch geïnspireerd, maar wel met eigen toetsen.

Veel honger had ik niet, en toen ik vroeg of ik enkel een voorgerecht mocht nemen, kon dat. Ik had op voorhand even op de website gekeken naar het menu, maar blijkbaar was dat niet up-to-date. Tsja, geen sashimi van blauwvintonijn voor mij dus, wel een overheerlijke carpaccio van kortgebakken geelvintonijn, met verschillende soorten paddenstoelen, pijnboompitten, rucola en schilfers parmezaan. Ik weet het, ik weet het, ik zou eigenlijk geen tonijn mogen eten wegens de overbevissing van de arme beestjes, maar dan moet het maar zo lekker niet zijn! De tonijnstukjes waren werkelijk succulent: als biefstuk die smelt in je mond, maar dan beter…

Mijn vriendinnen hadden respectievelijk iets met Sint-Jacobsvruchten genomen – perfect mi-cuits, in een heerlijke salade – en dezelfde carpaccio als ik, en ik hoorde instemmend gesmek.

Een hoofdgerecht hoefde voor mij niet meer, maar mijn tafeldames namen uiteraard wel een volgende schotel, met name een stoofpotje van scampi met kokosmelk en curry voor de ene, en eendenborst voor de andere. Het zag er allebei heerlijk uit, al waren de scampi’s nogal pikant, zei mijn vriendin. Beide gerechten kwamen met een apart potje jasmijnrijst.

Bij het dessert heb ik afscheid genomen, hoewel Nathalie nog een rijstpap had besteld, en Kim een glas zoete muscat. Ik kon echt niet meer, en verlangde naar mijn bed.

Ik vond het eigenlijk echt wel jammer: niet alleen het gezelschap, maar ook de keuken was de moeite meer dan waard. Voor het voorgerecht heb ik 16.50 euro betaald, en dat was geen cent teveel.

Ik was hier al eerder geweest, een paar jaar geleden, en ik denk dat ik nog terugkom. Met Bart deze keer, en vooral met een gezond lijf. Zodat ik tenminste 100 procent kan genieten.

A Food Affair
Korte Meer 25, 9000 Gent
09/224.18.05
Gesloten op zaterdagmiddag, zondag en maandag.

Hippe Heks

Nee, dit heeft eigenlijk niks te maken met het feit dat dit witch.be is. Dat is toevallig gekomen, omdat ik op school van een aantal leerlingen die bijnaam had gekregen door mijn gothic geïnspireerde kleren.

Het heeft wel alles te maken met het themakamp Hippe Heksen van IdeeKids, waar ik de zaakvoerder van ken, en waar ik op nog wel een paar andere manieren banden mee heb. Deze paasvakantie gaat twee keer dat kamp door, en de bedoeling was dat de schrijfster van het boekje waar ze mee werken (Magische Meisjes), een uitleg kwam geven. Die blijkt echter in het buitenland te zitten, zodat ze daar iemand anders voor zochten.

En ja, toen kwamen ze blijkbaar bij mij uit. Ik zag dat wel zitten, kreeg het boekje in handen, en kreeg voor beide kinderen een half dagje kamp. Wolf zag dat perfect zitten, Kobe is nog wat klein, maar ook dat luket prima.

En ik? Ik heb uitleg zitten geven over kleuren, over heksenboeken, over covens, over een pentagram, over de kracht van mineralen en Indiaanse totems en zo. Ik had de indruk dat ze aan mijn lippen hingen, en dat ze het leuk vonden. En meer moet dat niet zijn zeker?

Weight Watchers 11

Deze avond heb ik me wél – na een rustige dag met de kinderen – naar de Weight Watchersbijeenkomst gesleept. Ik voelde me haalbaar, en ik wilde wel eens weten hoe het er intussen mee zat. Begrijpelijk ook, denk ik, na alles wat ik maar gegeten heb de afgelopen dagen. Ik moet wel toegeven dat ik totaal niet gekeken heb naar wat ik wél heb binnengekregen: ik was al blij dat ik iets kon eten.

Ik heb het trouwens ook al weken niet meer opgeschreven: de zin ontbrak me, en intussen ook de zinvolheid daarvan.

Soit, ik vond het wel heerlijk: 4,1 kilo op drie weken 🙂 Zegt genoeg zeker? Dat betekent dat ik in totaal 9,8 kilo kwijt ben, ofte bijna 10% van mijn oorspronkelijk lichaamsgewicht. Als je daaraan begint te denken…

Ik zou er nog minstens 10 moeten kwijtgeraken, en liefst zelfs 20. Ik zie nog wel. Momenteel heb ik andere dingen aan mijn hoofd, zoals mijn gezondheid eerst weer in orde krijgen.

Zandbak

Mijn ma weert dat ik me niet schitterend voel, en dat twee kinderen dan soms lastig kunnen zijn. Zelf heeft ze momenteel mijn broers zoontje over de vloer, aangezien mama net bevallen is en dus in het ziekenhuis ligt.

En daarom vroeg ze of ik soms geen zin had om in de namiddag langs te komen met de kinderen, zodat ze samen in de zandbak konden spelen. Mijn pa zijn zandbak is er namelijk eentje buiten categorie. Niet dat die zo groot is (2 op 2, denk ik), maar hij ligt in een voormalig hondenhok, zodat hij hij tegen een muur aan ligt, aan de twee zijden een muurtje heeft van ongeveer een meter hoog, en aan de voorkant een stevige houten plank. Er ligt een halve meter zand in, en vooral, er staat een bidon met een kraantje met regenwater. Er mag dus met water gemoost worden, meer of veel. En geef toe, een zandbak is tien keer leuker als je er modder van kan maken, en daar dan mee kan spelen.

Ik heb een heerlijk rustige middag gehad, terwijl de kinderen zich rot amuseerden, en oma en opa een oogje in het zeil hielden.

En het vele zand achteraf in laarzen en broeken en haar en zo? Dat nam ik er met plezier bij 🙂

MSK

Ik heb het eerder al gezegd dat ik een fantastische man heb. I know.

Zeg nu zelf: maandag heeft hij de kinderen meegenomen en is naar het Museum voor Schone Kunsten getrokken met hen, naar de tentoonstelling van Gustave Van de Woestijne. Je weet natuurlijk op voorhand dat je er dan geen uren kan rondlopen, maar blijkbaar vonden ze het bijzonder fijn. Het wandelingetje achteraf in het Citadelpark kan er ook voor iets tussengezeten hebben natuurlijk.

Ik vond het jammer dat ik niet meekon, maar zeg nu zelf: zo’n papa, da’s toch schitterend?

Marie-Julie

Ik ben meter geworden! Eindelijk! Mijn oudste broer zijn kersverse dochter liet op zich wachten, meer dan een week zelfs, en we werden ongeduldig.

Maar deze morgen kwam het verlossende telefoontje: ze was toch nog spontaan geboren, een dag voor de geplande keizersnee. Mijn broer klonk gelukkig aan telefoon, en da’s te begriipen ook: een pracht van een meisje, drie en een half jaar na hun zoontje Alexander. Als dat niet mooi is!

Ik heb mezelf samengeraapt en ben samen met Bart en de kinderen een kijkje gaan nemen in Tielt. Ze sliep, maar zag er prachtig uit! Oordeel zelf maar:

Marie-Julie

Pasen

Volgens traditie gaan we op Pasen naar mijn schoonouders, liggen er eieren in de struiken verstopt voor de kinderen, en eten we veels te veel lekkere dingen, terwijl we tussen de bedrijven door naar de Ronde kijken.

Deze keer was niet anders: de kinderen gingen joelend op zoek naar de eitjes (er waren zoals altijd veel te veel), en wij kregen heerlijke hapjes voorgeschoteld bij de champagne.

Het voorgerecht heb ik me laten smaken: asperges met gerookte zalm, en een bijzonder fijn sausje. Daarna ben ik in de zetel gaan liggen. Soep hoefde voor mij niet, van het hoofdgerecht van jonge duif met groenten en aardappeltjes heb ik een paar hapjes gegeten, meer niet. Daarna ben ik, opnieuw in de zetel, in slaap gevallen, en hebben zelfs de kinderen me rustig laten slapen.

Het ijsje als dessert lukte dan wel weer, de chocolaatjes en de koffie niet.

Ondanks alles heb ik een fijne dag gehad: heerlijk eten, fijn gezelschap, een spannende koers, en een zachte zetel. Meer moet dat niet zijn.

Vent :-)

Heb ik u al verteld dat ik de beste vent van de wereld heb?

Hij heeft me vandaag laten slapen, heeft alles van de kinderen voor zijn rekening genomen, heeft boodschappen gedaan voor niet alleen het verlengde weekend, maar zelfs de hele komende week, en heeft me ronduit vertroeteld vandaag. Hij heeft gekookt, opgeruimd, was binnengehaald, en is me boterhammetjes komen brengen in de zetel.

En ik? Ik heb in de zetel gelegen of in mijn bed, nog steeds zo mottig als wat.

Vakantie!

Vandaag heb ik me toch richting school gesleept, omdat het maar een half dagje was (compensatie voor de woensdagnamiddag), en ik voor een deel verantwoordelijk was voor de kwis. Zoals gisteren gezegd, zie ik dat wel zitten: ik kan zitten en desnoods gaan liggen, en ik sta op tien minuten thuis, als dat nodig mocht zijn. De collega’s waren eigenlijk wel bezorgd, en iemand vond dat ik er koortsig uitzag. Hmm, da’s nu zowat het enige dat ik me niet voel, en da’s koortsig.

Soit, na de kwis ben ik onmiddellijk naar huis gegaan en opnieuw in mijn bed gekropen, en geslapen tot 17.00u. De kinderen vonden de opvang toch niet erg, blijkbaar.

De bedoeling was dat ik vanavond met Bart naar het SMAK zou gaan, de opening van Electrified#2, maar helaas. Het is de zetel geworden, met een aantal afleveringen van Stargate Universe, die tegen verwachting in echt wel goed is, beter dan de basisreeks.

Eten lukt nog steeds niet echt, al doe ik mijn best om toch regelmatig iets binnen te hebben, kwestie van niet te verzwakken. Zo dwing ik me om samen met de kinderen tenminste één boterham te eten. Maar ik ben wel telkens bijzonder blij als ze van tafel zijn, en in hun bed liggen: ze eten geven en in bed steken is genoeg om me weer helemaal uit te putten.

Ik zal blij zijn als de maagmedicatie inkickt.

1 april

Helaas is dit geen aprilgrap: ik heb deze morgen naar school moeten bellen dat ik thuisbleef. Kotsmisselijk. Apelam. Goed om te bellen, en terug in mijn bed te kruipen. Gelukkig dat Bart de kinderen voor zijn rekening nam, want zelfs dat zou niet gelukt zijn.

De bedoeling was dat ik vandaag met de vijfdes mee zou gaan naar Antwerpen, voor een bezoek met gids aan het fotomuseum, dan een workshop, en in de namiddag een wandeling met foto-opdrachten. Ik hoop dat ik mijn collega’s nu niet te veel in de problemen breng… Moest het nog een dag op school zijn, zou ik me misschien nog hebben samengeraapt, in de wetenschap dat het amper vijf kilometer van mijn bed is, en dat ik daar regelmatig gewoon kan zitten en zo. Helaas.

Ik heb de hele dag in mijn bed gelegen, geslapen tot 13 uur, dan iets kleins gegeten, en dan weer verder geslapen tot 15.00, met aansluitend een doktersbezoek. Die denkt dat het een ernstige maagontsteking is, heeft mijn maagmedicatie verdriedubbeld, en gaat ook een uitgebreid bloedonderzoek laten uitvoeren, want wellicht zit ik ook ergens met een vitaminen- of mineralentekort.

Ik ben dan de kinderen gaan ophalen, al tandenbijtend, en heb me daarna weer in de zetel gedrapeerd. De babysit voor de Weight Watchers heb ik maar weer afgebeld: ik zag dat echt niet zitten. De kilo’s zullen er wel af zijn, geen nood, ik eet nauwelijks.

En geen zin in aprilgrappen uiteraard.