Uitvaart

Vandaag hielden onze zesdes hun uitvaart, het equivalent van de 100 dagen in het katholieke onderwijs.

Veel collega’s houden hun hart vast, en doen dat eigenlijk niet graag. Ik vind dat wel leuk, en amuseer me altijd best. De shows variëren nogal sterk in kwaliteit: sommige jaren zijn ze schitterend en inventief, andere jaren is het eerder een mager beestje.

Dit jaar vond ik het een wisselvallig gegeven: hele leuke stukken werden afgewisseld door soms ronduit platte dingen, die voor mij echt niet hoefden. Soms waren de opdrachten voor de leraars ook ronduit saai en vervelend, zo weggeplukt uit een scoutsavond. Mja…

Ik had voorspeld dat ze me de Carmina Burana (O Fortuna dan toch, het bekendste) gingen doen zingen, maar gelukkig was dat niet solo: alle leerkrachten werden de zaal binnengeleid en op het podium gezet, enkelen kregen een micro in handen (waaronder ik), en de tekst werd geprojecteerd, terwijl de muziek door de boxen schalde. Erg vond ik dat uiteraard niet: ik zing nu eenmaal in een koor, en dat werk ken ik van buiten.

En verder? Ach ja… Standaard, zeker? Maar ik heb toch een paar keer zitten schateren, zeker met de imitatie die ze van mij ten beste gaven. Knap gedaan, en ook wel schaamtelijk :-p

Het ga jullie goed, zesdekes. Maar eerst nog deftig die examens afwerken, afgesproken?

Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *