Shoppen

Vandaag voelde ik me beduidend beter dan de voorgaande weken, en ik heb ervan geprofiteerd om in de namiddag in ’t stad te gaan. Die verbeteringen lagen daar nu al zo lang, ze konden nog wel wat langer wachten :-p

Ik moest namelijk al eeuwen teruggaan naar de winkel van Cora Kemperman, mijn favoriete merk. Vorig jaar in de grote vakantie had ik daar namelijk een prachtig paars vestje gekocht, een zeer speciaal model, waar ik compleet verzot op was. Volle prijs, dat spreekt voor zich :-p Helaas bleek na een keer of drie dragen, dat er een gat zat in de oksel: de naad was te nauw genomen, en het tricotwerk was beginnen uitlopen. Begin november was ik ermee teruggeweest, en ze gingen het naar de hoofdzetel terugsturen en zien wat die gingen zeggen. Het ging wel een hele tijd duren, dat wel. Soit, dat moest dan maar.

In februari belden ze me dat de hoofdzetel het aanvaard had, en dat ik ofwel een cadeaubon ging krijgen, ofwel een gelijkaardig vestje terug mocht nemen. Ik ben er helaas niet geraakt. De bedoeling was de paasvakantie, maar ik voelde me toen zodanig mottig, dat dat niet lukte.

Vandaag is dat dus wel gelukt. Helaas bestond het vestje niet meer in hetzelfde kleur (en het was nu net ook dat kleur dat ik zo fantastisch vond), maar in de stock hadden ze het wel nog liggen in een lichtgrijs. Ik heb dat dan maar meegenomen, het materiaal en het model blijven ook bijzonder knap en aangenaam. Ik kon het ook niet laten, en heb nog een mooi Tshirt in donkerpaars met korte mouwen meegenomen.

Hmm. Ik denk dat zo stilletjesaan mijn halve kleerkast van Cora Kemperman komt. Ze moet maar zo geen mooie dingen maken!

Weight Watchers, voorlopig de laatste

Jawel, tot mijn grote spijt moet ik voorlopig stoppen met de WW. Ze begeleiden namelijk geen zwangere vrouwen, en ik kan dat volkomen begrijpen. Als je zwanger bent, is het niet het moment om te gaan vermageren. Je moet op je voeding letten, zorgen dat je gezond eet, maar vooral ook dat het kleintje genoeg binnenkrijgt. En dan is punten tellen geen optie. Uiteraard willen ze ook geen enkele verantwoordelijkheid voor als er iets mis zou gaan, ze zijn per slot van rekening geen medici.Let wel, ik mag gerust nog naar de bijeenkomsten komen, alleen mag ik niet gewogen worden.

Deze avond ben ik dus nog een laatste keer geweest, de laatste beurt van mijn abonnement trouwens. Het was alweer drie weken geleden, maar er was toch weer 1,6 kilo af. Niet dat dat nu zo veel is, maar ik ben toch al drie maand ver, en deze week heb ik echt wel gesnoept :-p

In totaal ben ik dus op drie maanden (begonnen op 28/01, gestopt op 29/04) 11,4 kilo kwijt. Ik zie er goed uit, ik voel me er goed bij, en ik had eigenlijk gerust nog verder willen doen, zeker nog 10 kilo. Ik ben dus net niet onder de 90 geraakt, helaas. Maar als de trend van mijn vorige zwangerschappen zich verderzet (bij Wolf ben ik, tussen startgewicht en twee dagen na de bevalling, 17 kilo kwijtgeraakt, bij Kobe 14) komt dat nog wel. Ik maak me er niet druk in.

Ik weet wél dat ik deze keer na de bevalling daar onmiddellijk terug sta, in Doornzele op de WW cursus bij Marianne. Deze keer ben ik vastbesloten: die kilo’s blijven eraf!

Uitvaart

Vandaag hielden onze zesdes hun uitvaart, het equivalent van de 100 dagen in het katholieke onderwijs.

Veel collega’s houden hun hart vast, en doen dat eigenlijk niet graag. Ik vind dat wel leuk, en amuseer me altijd best. De shows variëren nogal sterk in kwaliteit: sommige jaren zijn ze schitterend en inventief, andere jaren is het eerder een mager beestje.

Dit jaar vond ik het een wisselvallig gegeven: hele leuke stukken werden afgewisseld door soms ronduit platte dingen, die voor mij echt niet hoefden. Soms waren de opdrachten voor de leraars ook ronduit saai en vervelend, zo weggeplukt uit een scoutsavond. Mja…

Ik had voorspeld dat ze me de Carmina Burana (O Fortuna dan toch, het bekendste) gingen doen zingen, maar gelukkig was dat niet solo: alle leerkrachten werden de zaal binnengeleid en op het podium gezet, enkelen kregen een micro in handen (waaronder ik), en de tekst werd geprojecteerd, terwijl de muziek door de boxen schalde. Erg vond ik dat uiteraard niet: ik zing nu eenmaal in een koor, en dat werk ken ik van buiten.

En verder? Ach ja… Standaard, zeker? Maar ik heb toch een paar keer zitten schateren, zeker met de imitatie die ze van mij ten beste gaven. Knap gedaan, en ook wel schaamtelijk :-p

Het ga jullie goed, zesdekes. Maar eerst nog deftig die examens afwerken, afgesproken?

Cursus

Ik had heel toevallig geen les vandaag 🙂

Ik heb op dinsdag al maar drie uur les te geven (de namiddag wordt steevast ingevuld met verbeteren en voorbereiden), en vandaag waren twee van de drie groepen op uitstap. Mijn vierdes hadden dan weer een film in het kader van een Rwandaproject, en aangezien er genoeg toezicht was, hoefde ik vandaag voor dat ene uurtje niet naar school. Ik vind het fantastisch dat ze rekening hebben willen houden met het feit dat ik me echt niet goed voel, maar toch de moeite doe om les te geven.

Soit, ik voelde me haalbaar vandaag, en was van plan een hoop van de achterstallige verbeteringen weg te werken. Die blijven daar maar liggen, omdat ik na een lesdag meestal gewoon crash in de zetel, doorgaans zelfs zonder iets te eten.In de plaats daarvan heb ik echter een cursus herschreven. Ik gebruikte nog steeds oude drukproeven die ons destijds door de uitgeverij (het langverwachte boek verscheen maar niet) ter beschikking waren gesteld, maar intussen was het boek wél al verschenen en kon dat dus eigenlijk niet meer. Ik heb me de hele dag in Cicero verdiept, en meer bepaald in zijn ballingschapsbrieven, en hoe ik zijn intellectuele en politieke persoonlijkheid het best kon overbrengen op vijftienjarigen.

Het klinkt raar misschien, maar ik heb daar dus van genoten. Ik dóe dat dus graag he!

Groot nieuws!

Voor wie mijn twitter en Facebook volgt, komt dit wellicht niet meer als een verrassing: ik loop al weken misselijk en duizelig en hondemoe.

Ik had het eerst echt zelf niet door, en dacht dat ik een maagontsteking of zo had. Ik ben notoir maaglijder en kreeg ze niet echt onder controle met mijn gewone dagelijkse maagmedicatie. Ik kon ook nauwelijks iets binnenkrijgen van eten.  Ik ben echter zelfs nog op weekend geweest, en dat viel verbazend goed mee.

Alleen werd het nadien nog wat erger met die misselijkheid, en dus ben ik uiteindelijk op donderdag 1 april naar de dokter gegaan. Die volgde mijn vermoeden, verdriedubbelde mijn zware medicatie, maar wilde toch voor het zekerste een uitgebreid bloedonderzoek laten uitvoeren. Die vermoeidheid kon ook best aan een ijzertekort of zo liggen.

De volgende middag, de vrijdag voor de paasvakantie, mocht ik bellen voor de uitslag. Alleen was de betreffende dokter er niet, maar wel één van de andere dokters van de groepspraktijk.

“Goh”, zei Filip, “ik wil ook gerust wel de uitslag even met je doornemen hoor. Witte en rode bloedcellen: normaal. Leverfunctie in orde. Nieren prima, pancreas werkt ook uitstekend. En ja, de zwangerschapstest is positief, en..”

“Wablief??”

Ik wist niet wat ik hoorde, en ben erbij gaan zitten. Heel vaag had ik daar al aan gedacht, maar meteen ook weer verworpen: onze twee jongens zijn de prachtige vrucht van een moeizame lijdensweg aan IVF – ICSI. De kans op een normale bevruchting volgens onze gynaecoloog: 1/500.000. Tsja. En nu had er zich toch een dappere tot het einde geworsteld, blijkbaar.

Ik moest slikken. Kinderen, dat was voor mij een afgesloten hoofdstuk. Ik heb er twee, en ben daar dolblij mee. Alle babygerief is al doorgegeven naar mijn jongste broer, ons huis is ingericht op twee, en ik was al blij dat we bijna uit de pampers waren.

Soit, het is welkom. Meer dan. De slapeloze nachten en al het pampergedoe neem ik er dan wel bij 🙂

Vandaag ben ik dus naar de gynaecoloog geweest, met onderstaand beeldje als gevolg. Alles ziet er goed uit, gezond en wel.

En, mochten er lieve leerlingetjes en collega’s zijn die mijn blog toevallig ook lezen: hou het nog even stil op school, wil je? Geef me gerust een vette knipoog om te tonen dat je het weet, maar ik zou het graag daar nog even voor mij houden.

echo

Wandeling

Omdat het zo prachtig weer was en we naar buiten wilden met de kinderen, zijn we op aanraden van mijn ma naar Het Leen in Eeklo getrokken: de magnolia’s en camelia’s in de botanische tuin stonden in volle bloei, en er is ook een speeltuin :-p

Ik heb ervan genoten: we hebben een half uurtje rondgelopen (da’s lang genoeg voor een klein Kobetje) en daarna een dikke drie kwartier op de speeltuin doorgebracht. Enfin, de kinderen op de speeltuin, onder toezicht van Bart, ikke op het terras met een koele ice tea 🙂 Het was er ongelofelijk druk, en onderstaande foto is dan ook een toevalstreffer.

speeltuinleen

Op het filmpje kan je zien hoe ze allebei genieten 🙂

Heerlijke dag

De titel zegt het al, een heerlijke dag vandaag. Ik voelde me goed, er waren geen verplichtingen, mijn ventje had lekker gekookt, de kinderen waren goed gezind, en het weer was fantastisch. Ik heb was buitengehangen, met planten bezig geweest, zelfs een tukje gedaan op een dekentje in het gras.

En een paar leuke foto’s getrokken van mijn lievelingen.

ijsjes

lieverds1

lieverds2

Luster

Ik moest jullie nog een fotootje van de nieuwe luster in onze woonkamer. Mijn ma vindt het een onding, ik vind het een heerlijk ding om in onze verder vrij strakke woonkamer te hangen, zo tegen de witte muur op de achtergrond.

luster

Rococo

Een tijdje geleden werd ik op zaterdagavond, op het nogal onverwacht, gebeld door een vriendin of ik niet mee ging naar de film. Dat ging me te nipt worden, maar ze mocht me altijd bellen om daarna nog iets te drinken.

Rond half elf toog ik dus richting centrum. Na enige omzwervingen – zij wou nog iets eten, maar zelfs op zaterdag is dat blijkbaar moeilijk op dat uur – en een tussenstop bij de Amadeus voor onvolprezen ribbetjes, verzeilden we in het Patershol in de Rococo.

Ik was er lang geleden ooit al eens binnen geweest, maar veel herinnerde ik me er niet van, behalve dan dat ik het er echt wel gezellig had gevonden. En jawel, mijn gezelschap was meteen gecharmeerd. Eigenlijk is de hele Rococo niet meer dan een uit de kluiten gewassen huiskamer van een herenhuis. Om de hoek als je binnenkomt, is er een kleine toog. Overal staan ronde tafeltjes met stoelen of bankjes rond, er hangen spiegels en kerstboomlichtjes, kaarsen, veel ornamenten, en de haard brandt gezellig. Toen we binnenkwamen, was er geen muziek, maar iets later nam iemand plaats achter de buffetpiano, en begon evergreens te spelen.

Je gaat ook niet zomaar binnen en neemt plaats, nee, je wacht netjes aan de ingang tot de bardame je zegt of er wel plaats is. Ik heb het gevoel dat ze vrij kieskeurig en eigenzinnig is in het kiezen van haar clienteel, en dat het er een beetje van afhangt of er al dan niet plaats is. In elk geval is er het systeem zoals in de Mokabon: waar zitplaats is, kan je aanschuiven. Ik heb het gevoel dat wij op die manier het verliefde koppeltje dat al aan ons tafeltje zat, hebben weggejaagd. Mochten jullie dit lezen: sorry daarvoor!

Na eventjes wachten – de bardame was in druk geanimeerd gesprek gewikkeld met klanten die net weggingen – kwam ze de bestelling opnemen, en verklaarde ze ons “wijze mensen”. Daarom ging ze ons een extraatje van het huis geven, een klein glaasje zelfgemaakte Liqueur d’Amour. En jawel, iets later kwam ze af met de drankjes (waaronder zelfgemaakte ijsthee van rozenbottel met passievruchten bij, zéér te smaken) en met een klein dreupelglaasje voor elk. Het recept was geheim, verklaarde ze. Toen ik daarop, na een uitgebreide snuif- en proefsessie, een aantal dingen opsomde, lachte ze geheimzinnig, maar voegde eraan toe dat ik wel een zéér scherpe neus had!

In elk geval hebben we het er zeer naar onze zin gehad: gezellig, druk maar niet té, livemuziek maar zeker niet opdringerig, en een fijn mens achter den toog.

En de rekening? Wil je geloven dat ik er niet eens op gelet heb?

Stom ongelukje

Deze middag was Wolf gaan spelen bij een vriendje, een verjaardagsfeestje. Het is maar een paar straten ver, maar aangezien ik eigenlijk al wat te laat was en ook Kobe mee was, had ik de auto genomen. Ik moet voor zowat alles hier door ” ’t klein straatje”, een kort smal straatje zonder bewoning, dat de verbinding is tussen twee delen van de wijk en ervoor zorgt dat je een paar lichten en een hoop druk verkeer vermijdt, en het is gewoon ook korter. Iedereen hier rijdt dus steevast door het klein straatje, net zoals ik. Je kan net met twee auto’s passeren, maar het is nipt. Er staan dan ook voorrangsborden (je weet wel, rode en zwarte pijl).

Nu, ik ben dus haastig, en rijd het straatje in. Op datzelfde moment rijdt er aan de andere kant een kleine camionette in, die eigenlijk had moeten wachten, maar zich daar niks van aantrok. Kruisen ging heikel worden, dus ik houd in, maar de ander maakt geen aanstalten om te stoppen. Hmpf. Half nijdig stop ik dus, gooi de auto in achteruit, en denk: “Allez vooruit, dan zal ík maar achteruit rijden, he kalf!” Wat ik dus met een nijdige stamp op het gaspedaal doe. Bonk.

Er was intussen een dikke Volvo 4×4 achter mij komen staan, waar ik hoegenaamd niet op gelet had. Ik zat er dus bovenop. Juij. Zijn bumper beschadigd, bij mij de bumper en het kofferdeksel stevig gedeukt. Soit, wij dus papieren ingevuld, en Kobe intussen braaf zitten wachten in de auto. Gelukkig heb ik brave kinderen!

Intussen was ik stevig te laat om Wolf op te halen, maar dat vonden ze niet zo erg, gelukkig maar.

Nu nog eens kijken welke financiële implicaties dit weer zal hebben. Joepie. Not.