Maar dan helaas eentje van het soort dat ik het liefst zo snel mogelijk weer vergeet. De titel klonk nochtans veelbelovend: Cooking for kids + nutri coaching.
De bedoeling was dat Wolf en ik al tegen vijf uur in Brussel zouden staan. Helaas was Bart pas tegen kwart voor vijf thuis om op Kobe te passen, zodat we, met de nodige file hier en daar, pas tegen zes uur ter plaatse waren. Enfin, dat ter plaatse, daar was ook nog wat voor te zeggen. Was het ergens in Gent geweest, ik had mijn auto gedraaid en was terug naar huis gereden, wegens een kwartier naar parkeerplaats gezocht. Waar de organisatoren namelijk niet aan gedacht hadden, was dat er op woensdagavond een bijzonder drukbezocht marktje was om de hoek, waar een massa volk op afkomt om wijn te proeven, allerhande dingen te eten en terrasjes te doen. Alles stond in de wijde – en neem dat maar letterlijk – omgeving bomvol geparkeerd. Na een kwartier hadden we het geluk dat er een auto wegreed, waardoor wij toch nog ons voituur kwijtraakten.
Intussen was de sessie al een uur bezig, helaas. Ik had eigenlijk beter moeten weten en meteen thuis moeten blijven, maar ik had het nu al aan Wolf beloofd, vandaar. Wolf kon aansluiten bij een aantal kinderen, waarvan de meesten duidelijk te klein waren. Er werd ook niet echt aan ‘cooking’ gedaan – een teleurgestelde Wolf – maar wel een en ander uitgelegd over smaken en eten en zo, en hij mocht ook zelf de vier basissmaken proeven, en het verschil tussen een rode en een groene appel en zo. Mja… Achteraf gevraagd wat hij ervan vond, zei hij dat het best meeviel, en dat de tekening en het labyrint nog het leukste waren, want dat kon hij goed… Niet direct wat ik in mijn hoofd had.
Zelf kon ik plaatsnemen aan een grote tafel in een grote, mooie biowinkel (die open was voor publiek) bij een Franstalige spreker en enkel Franstalige deelneemsters. Ze vroeg wel of ze moest overschakelen naar Engels, maar ik versta wel vrij goed Frans, en ik wilde het haar niet aandoen. Ze had al een hele uitleg gegeven over basis voedingsleer (zoals het combineren van zuren en basen in dezelfde maaltijd), en overliep dan standaard wat je het best wél, en wat niet aan kinderen geeft. Eigenlijk basic common sense. Haar papieren waren eentalig Frans, en de vraag naar een Nederlandse versie leverde een verbaasde blik op.
Soit. Om kwart voor zeven was de uitleg afgelopen, en had Wolf al netjes zitten kleuren. Eten was er niet aan te pas gekomen (ondanks het onderwerp) en dus zat ik met een behoorlijk hongerig kind, dat eigenlijk ook wel wat bedremmeld was. We kregen elk een grote goodie bag met chocolade, en mochten gaan.
Bon. Ik ben dan maar, om Wolf ook iets te gunnen, met hem de markt afgelopen, waar hij een pannenkoek en een wafel kreeg (en ik een vegetarische wrap heb gekocht). Het was stralend weer, en gelukkig genoot hij er wel van.
Kwart na zeven zijn we dan aangezet naar huis. Oh joy. Er zijn werken op de Keizer Karellaan (voorbij de basiliek nog) en daardoor zat de hele, maar dan ook de hele binnenring compleet strop. Op een bepaald moment heb ik me eraf geschoten, ben de Wetstraat ingedraaid, ben wat binnendoor gereden, en een heel eind verder noodgedwongen toch weer de kleine ring opgegaan. Wolf was intussen doodmoe maar gelukkig niet aan het zagen, integendeel, bijzonder begripvol. Ik heb zijn zetel platgelegd en heb mijn jas over hem gedrapeerd, en hem gevraagd wat te slapen, wat uiteraard niet zomaar lukte.
Uiteindelijk was ik, met een slapend kind van zes, thuis om kwart voor tien.
Van een toch wel kale reis, vond ik.
Sorry Clo, maar deze keer heb je niet echt iets gemist.