Dagje vrij

Aangezien de vijfdes vandaag naar Rijsel zijn voor de hele dag, er daar genoeg gidsen zijn, en ik nog kleine kinderen heb, mocht ik vandaag gewoon thuis blijven. Luxe! Heel erg attent van mijn lieve collega’s, vond ik dat.

Niet dat ik iets gedaan heb: ik heb gewoon in de zetel gelegen en mottig geweest. De misselijkheid en het eetprobleem zijn terug, net als de maagpijn. Mijn gewone maagmedicatie, nochtans zwaar genoeg, volstaat momenteel niet, ik krijg de pijn niet onder controle, en dat baart me wel wat zorgen. Als het niet betert, toch eens langs de dokter gaan, medunkt. Het duurt nu al te lang.

Deze avond heb ik me wel richting Cthulhu gesleept, en zelfs genoten van de sessie. Alleen mag ik geen schijnbewegingen meer uitvoeren en doen alsof ik met dingen ga gooien, want voor je het weet schiet zo’n gom dan tóch uit je handen, recht in het oog van een medespeler. Nogmaals sorry, Xavier!
Ik heb ook nauwelijks iets gegeten van de aanwezige snacks: een handvol wasabinoten, één stukje kroepoek, en dan wel een stukje van de appeltaart die Xavier meehad.

Ik heb het moeten bekopen: die ene kroepoek was me lelijk misvallen, en alles is er dus weer uitgekomen. Die maag is dus echt niet in orde. Hmpf.

Quiz en spel zonder grenzen.

Vandaag zat ik bij de vierdes ingedeeld. Een hele toffe groep, als je het mij vraagt.

In de voormiddag was er een uitgebreid ontbijt voorzien met koffiekoeken (ik heb het me ondanks het dieet toch laten smaken) en daarna een quiz. Ik moest enkel maar aan de computer zitten en de scores intikken, en eigenlijk was ik daar wel dankbaar voor: ik voelde me namelijk weer niet al te fris. Niet alleen de vermoeidheid was er nog, ook de misselijkheid begon weer de kop op te steken. En ik die hoopte daarvan af te zijn! Hmpf.

In de namiddag leek het iets beter te gaan: spel zonder grenzen! Elke leerkracht werd als coach/scheidsrechter toegewezen aan een groepje van 8 leerlingen, die de meest gekke opdrachten moesten uitvoeren. Ik heb echt veel lol gehad, tot het moment dat er bijzonder pijnlijke en acute darmkrampen de kop op staken: ik heb note bene twee keer mijn papieren in handen van één van de algemene scheidsrechters gestoken, en ben richting toilet moeten crossen.

Er is dus echt wel weer meer aan de hand: mijn spijsvertering ligt grondig in de knoop. Blah!

GWP-week

Ofte Geïntegreerde WerkPeriode, ofte schoolreisweek. De eerstes, derdes en zesdes zijn op overnachtingsweek (respectievelijk Ardennen of zee, Oostenrijk en Italië), ik ben ingedeeld bij het fotografieproject van de vijfdes (en één dagje bij het sportproject van de vierdes omdat ze daar een man te kort kwamen).

Vandaag was er de theorie rond fotograferen, ofwel dus drie workshops. Eentje over animaties (met papieren figuurtjes op een achtergrond iets laten bewegen door telkens een foto te nemen), een over belichting en pure technieken zoals kadrering en perspectieven, en een over de geschiedenis van de fotografie.

De eerste workshop vond ik schitterend, de anderen waren naar mijn mening wat te lang. Het feit dat ik zo moe ben, zal er misschien ook wel voor iets tussengezeten hebben: ik had het lastig om wakker te blijven in de warme, halfduistere lokalen.

Bon, ik ben benieuwd wat de komende praktijkdagen zullen geven. En ik wil het fotomuseum in Antwerpen écht wel een keertje zien!

Wat een weekend :-)

Moe, maar mentaal uitgerust en veel beter. Zo voel ik me althans.

Ik heb het hele weekend, zoals voorspeld, in tunnels en bunkers gezeten, af en toe ook in de omwalling, en zelfs gewoon buiten op een bankje. Ik heb mijn geliefde laten sterven in mijn armen, ik heb hem met zijn geloofsgenoten een begrafenis gegeven en hem verbrand, ik heb basiliskridders in elkaar geslagen, ben door cirkelmagiërs ei zo na dood gedaan, heb constructen omver gemept en een dracoling gedissecteerd.Ik heb benen aangezet en spirits aanroepen.

Ik heb vooral ook bijzonder weinig geslapen, relatief deftig gegeten (het eten was lekker, daar niet van) en heel veel buitengelopen en genoten.

En ik voel me beter. De misselijkheid van de vorige week is weg, dus wellicht was het ergens toch mentaal, stress of zo. Ik weet het niet. Ik hoop alleen dat het nu eventjes zo blijft, en dat mijn batterijen zijn opgeladen. Fysiek ga ik vooral nog wat bij moeten slapen. Dat is afgelopen weekend niet echt gelukt :-p

Witloofsoep

witloofsoep

Eerder deze week (ik ben momenteel in een bunker aan het rondlopen, weetuwel) had ik witloofsoep gemaakt volgens recept van de Weight Watchers. Heel simpel, eigenlijk, en best lekker, als je van witloofsoep houdt. Daar ben ik zelf niet zo zeker van, helaas, en dus is het bij twee borden de dag zelf gebleven, en heb ik de rest uiteindelijk, na een verblijf in de koelkast, toch maar weggekieperd. Jammer eigenlijk.

Je neemt een paar stronken witloof en een ajuin, snijdt die in stukken en stooft ze in een beetje olie. Na een zevental minuten giet je er 400 ml magere melk, 600 ml water en 2 blokjes magere kippenbouillon bij, peper en zout, en laat je de boel 10 minuten koken. Mixen, en klaar.

Met dank aan de Weight Watchers :-p

Poort :-)

En jawel, ik ben weg voor het weekend!

Man man man, hier heb ik naar uitgekeken: een weekend mijn favoriete LARP (kijk hier maar voor meer info en zo). Ik ben wel benieuwd: het is nummer dertig, de afsluiter van een cyclus, en dus ook een finale. We moeten zien te infiltreren in een bezette stad en een vernietigingswapen binnen zien te krijgen, zonder dat de vijandelijke ridders en magiërs er onze kop bij inslaan.

We spelen in een fort bij Luik, waar doorgaans enkel paintbal en BB-Gun toernooien worden gespeeld. Ik ben benieuwd: er is ons deze keer warempel een verwarmde ruimte en zelfs douches beloofd! En massa’s tunnels en onderaardse gangen. Jawel.

Ik wou alleen dat ik me wat beter voelde: de misselijkheid is er nog steeds, ook al ben ik gisteren om half negen (20.30u) in mijn bedje gekropen. En slapen, da’s nu niet bepaald mijn hoofdbezigheid op zo’n weekend.

Weight Watchers 9

Kan ik kort over zijn: ik had geen babysit en kon dus ook niet gaan. Mja. Gebeurt zeker?

Ik heb trouwens het gevoel dat er niet echt veel af zal zijn: ik heb het lastig momenteel. Niet het diëten an sich, wel het opschrijven. Ik heb de hele week zo goed als niks opgeschreven. Ik ken wel ondertussen zowat mijn porties en heb me er ook aan gehouden, heb niet gesnoept, en netjes fruit gegeten en zo, maar toch. En dan was er zaterdag dat diner van mijn schoonouders, en zondag de broodjes op het koor en zo.

Ach ja. Volgende week beter zeker?

Brussels Girl Geek Dinner…

Maar dan helaas eentje van het soort dat ik het liefst zo snel mogelijk weer vergeet. De titel klonk nochtans veelbelovend: Cooking for kids + nutri coaching.

De bedoeling was dat Wolf en ik al tegen vijf uur in Brussel zouden staan. Helaas was Bart pas tegen kwart voor vijf thuis om op Kobe te passen, zodat we, met de nodige file hier en daar, pas tegen zes uur ter plaatse waren. Enfin, dat ter plaatse, daar was ook nog wat voor te zeggen. Was het ergens in Gent geweest, ik had mijn auto gedraaid en was terug naar huis gereden, wegens een kwartier naar parkeerplaats gezocht. Waar de organisatoren namelijk niet aan gedacht hadden, was dat er op woensdagavond een bijzonder drukbezocht marktje was om de hoek, waar een massa volk op afkomt om wijn te proeven, allerhande dingen te eten en terrasjes te doen. Alles stond in de wijde – en neem dat maar letterlijk – omgeving bomvol geparkeerd. Na een kwartier hadden we het geluk dat er een auto wegreed, waardoor wij toch nog ons voituur kwijtraakten.

Intussen was de sessie al een uur bezig, helaas. Ik had eigenlijk beter moeten weten en meteen thuis moeten blijven, maar ik had het nu al aan Wolf beloofd, vandaar. Wolf kon aansluiten bij een aantal kinderen, waarvan de meesten duidelijk te klein waren. Er werd ook niet echt aan ‘cooking’ gedaan – een teleurgestelde Wolf – maar wel een en ander uitgelegd over smaken en eten en zo, en hij mocht ook zelf de vier basissmaken proeven, en het verschil tussen een rode en een groene appel en zo. Mja… Achteraf gevraagd wat hij ervan vond, zei hij dat het best meeviel, en dat de tekening en het labyrint nog het leukste waren, want dat kon hij goed… Niet direct wat ik in mijn hoofd had.

Zelf kon ik plaatsnemen aan een grote tafel in een grote, mooie biowinkel (die open was voor publiek) bij een Franstalige spreker en enkel Franstalige deelneemsters. Ze vroeg wel of ze moest overschakelen naar Engels, maar ik versta wel vrij goed Frans, en ik wilde het haar niet aandoen. Ze had al een hele uitleg gegeven over basis voedingsleer (zoals het combineren van zuren en basen in dezelfde maaltijd), en overliep dan standaard wat je het best wél, en wat niet aan kinderen geeft. Eigenlijk basic common sense. Haar papieren waren eentalig Frans, en de vraag naar een Nederlandse versie leverde een verbaasde blik op.

Soit. Om kwart voor zeven was de uitleg afgelopen, en had Wolf al netjes zitten kleuren. Eten was er niet aan te pas gekomen (ondanks het onderwerp) en dus zat ik met een behoorlijk hongerig kind, dat eigenlijk ook wel wat bedremmeld was. We kregen elk een grote goodie bag met chocolade, en mochten gaan.

Bon. Ik ben dan maar, om Wolf ook iets te gunnen, met hem de markt afgelopen, waar hij een pannenkoek en een wafel kreeg (en ik een vegetarische wrap heb gekocht). Het was stralend weer, en gelukkig genoot hij er wel van.

Kwart na zeven zijn we dan aangezet naar huis. Oh joy. Er zijn werken op de Keizer Karellaan (voorbij de basiliek nog) en daardoor zat de hele, maar dan ook de hele binnenring compleet strop. Op een bepaald moment heb ik me eraf geschoten, ben de Wetstraat ingedraaid, ben wat binnendoor gereden, en een heel eind verder noodgedwongen toch weer de kleine ring opgegaan. Wolf was intussen doodmoe maar gelukkig niet aan het zagen, integendeel, bijzonder begripvol. Ik heb zijn zetel platgelegd en heb mijn jas over hem gedrapeerd, en hem gevraagd wat te slapen, wat uiteraard niet zomaar lukte.

Uiteindelijk was ik, met een slapend kind van zes, thuis om kwart voor tien.

Van een toch wel kale reis, vond ik.

Sorry Clo, maar deze keer heb je niet echt iets gemist.

Meh

Mottig. Ik loop al sinds vrijdag mottig: misselijk, draaierig, niet veel eetlust, en af en toe het gevoel dat ik moet overgeven. Ik heb gelukkig zaterdag wel kunnen genieten van het overheerlijke menu bij mijn schoonouders, maar toch…

Ik vraag me af wat het is: oververmoeidheid? Want Kobe laat me alweer weken na elkaar elke nacht minstens één keertje opstaan: een slechte droom, een vuile neus, zijn deken dat gevallen is, hij vindt zijn tuut niet meer, of hij valt nota bene zelf uit zijn bed.

Of misschien is het gewoon lentemoeheid, en ben ik dringend toe aan een pak zon en een opgewekt gevoel. En begin ik misschien best met wat vitaminen. Alhoewel, met mijn Weight Watchers eet ik meer dan genoeg groenten en fruit om de nodige dosissen binnen te krijgen.

Enfin, we zien wel. Als ik dit weekend maar deftig op mijn benen sta, want dat zal nodig zijn!

Vivente

Gisteren een vrij… nutteloze, ging ik bijna zeggen, maar dat was zeker niet het geval, eerder tijdrovende bezigheid gehad: om elf uur vertrokken naar Wilrijk, om daar in te zingen, broodjes te eten (overigens schitterende ontvangst) een lang concert door vijf verschillende koren van wisselend niveau bij te wonen, en zelf 20 minuten op het podium te staan. Amper. Ik was uiteindelijk pas rond half zeven thuis, en had de hele prachtige zonnige namiddag zien voorbijschuiven. Helaas.

En toch heb ik genoten om die 20 minuten daar te staan zingen. Hoog niveau (al zeg ik het zelf), en elke stem telde toch wel. Prachtige muziek overigens.

Had u al door dat ik graag zing? Hmm?