Control

Ian

Net naar de film “Control” gekeken, door Anton Corbijn. Schitterende zwartwitfotografie.

Voor wie de film niet kent: biopic van Ian Curtis, zanger van Joy Division. Zoek het desnoods op.

Maar ik heb toch weer gemerkt dat ik blijkbaar een zwartzakje ben voor het leven. Ik denk dat ik mijn oude Joy Division- CDs weer ga opdiepen. Alleen heb ik het vermoeden dat ik er nu niet meer depressief van ga worden. Ouder worden, het heeft ook zijn voordelen tegenover zestien te zijn. Nog die chance.

Here’s to you, Ian. Requiescas in pace.

Kobe

Gisteren is ons klein bubbelke voor het eerst naar school gegaan. Hij had er zowaar onrustig van geslapen, ’t schaap.

Aan de andere kant keek hij er echt wel naar uit: aan de hand van papa en grote broer, flink ingeduffeld, met de rugzak op de rug moet hij flink doorgestapt hebben. Ikzelf was er niet bij: je hebt veel vakantie in het onderwijs, maar je kan ze niet kiezen, en ik moest om half negen zelf voor de klas staan.

Bart vertelde achteraf dat hij netjes ging zitten tussen de rest van de kinderen van zijn klas, en met open gezicht zat rond te kijken, alsof hij zat te denken: “En, wat gaat er nu gebeuren? Wat mag ik nu doen? En wie ben jij?”

Zijn juf Salina kende hij al, die hadden we al eens ontmoet toen we Wolf gingen afhalen. Hij kende daardoor ook de school al een klein beetje, en de speelzaal en zo.

Toen ik hem ging ophalen, zowel gisteren als vandaag, zei de juf dat hij een voorbeeldig jongetje was geweest: braaf, rustig, gehoorzaam, flink eten, en niet tegenpruttelen. Wel had hij nog nauwelijks een woord gezegd, iets wat ik me moeilijk kan voorstellen, maar kom.

Hij bleek wel moe te zijn, maar wilde niet gaan slapen. Ik vermoed dat de vertrouwde omgeving hem eerder tot rust bracht. Wel lag hij rond zes uur op apegapen: er zat niet echt veel beweging meer in. Toen ik gisteren dan ook voorstelde om te eten en zo, reageerde hij opgelucht.

– Kobetje, ben jij moe?
– Jaah… (met een zucht)
– Gaan we dan een boterhammetje eten?
– Jaaaah… (met een diepere zucht)
– En gaan we daarna slapen?
– Jaaaaaaaah (met een gigantische zucht van opluchting)

Daardoor kwam het dat hij nu al twee dagen op rij een half sandwichke heeft geknabbeld zo rond zes uur, en dat hij kwart na zes in bed lag. Doodop, en totaal zonder protesteren dat Wolf nog niet meekwam. En die voelt zich groot natuurlijk: nu mocht hij later gaan slapen dan zijn broertje!

Dineetje in Weight Watchersstijl

(Voor WW-adepten: lees het verslag mét punten op dieet-volgen.be :-p )

Gisteren zijn Dirk en Ilse (Barts Netlashpartner en diens vrouw) komen nieuwjaren. Dirk is Kobes peter, vandaar.

Aangezien ik met Weight Watchers begonnen ben, moest ook dat dineetje in dezelfde stijl zijn, vond ik: als ik iets doe, ga ik er ook meteen voluit voor.

Het heeft me wat tijd gekost, maar ik heb een heerlijk menu kunnen samenstellen. Bart had voor de hapjes bij de aperitief gezorgd. Aangezien ik geen alcohol drink, lag daar al geen probleem, en kon ik het op een Ice Tea Light houden. Er waren kaasjes met druifjes of mandarijntjes, en daar ben ik netjes afgebleven. Van de stukjes mozzarella met een kerstomaatje heb ik er twee geproefd, niet meer dan dat.

Als voorgerecht was er een salade van avocado met parmaham en mandarijntjes (uit blik),  gemarineerd in een dressing van een scheut cognac, wat citroensap, mandarijnsap, een klein beetje olijfolie en wat zout. Dit alles werd gepresenteerd in de uitgeholde avocado, op een bordje sla.

Het hoofdgerecht was een kalkoenlapje ‘en papilotte’: een gebraden kalkoenlapje werd samen met tomatenblokjes, parmaham, lichte gruyère, een scheutje porto en een geutje room in een papillotte van zilverpapier gedraaid en in de oven gebakken. Daarbij kwam een sausje van sjalotjes, tomatenblokjes, witte wijn en room.
Ik heb het geserveerd met pomme dauphinois, en het werd bijzonder lekker bevonden.

Het dessert was ongelofelijk lekker in al zijn eenvoud, een typische vondst van Jamie Oliver: een schijf rijpe zoete ananas, besprenkeld met muntsuiker (gewone kristalsuiker waar je een paar blaadjes munt doorvijzelt totdat de suiker groen is en de blaadjes verdwenen zijn).

Daarna heb ik me wel bezondigd aan een stukje chocoladetaart, maar dat mocht ook wel eens, na al die light recepten.

Ik kan je verzekeren: als ik er niet had bijgezegd dat het recepten van de WW waren, ze hadden het niet eens gemerkt.

En gij nu :-p