Ik hoor vaak mensen verzuchtend zeggen dat ze alwéér naar de schoonfamilie moeten. Ik snap dat dus niet hé.
Gisteren zijn we uitgebreid gaan eten bij mijn schoonouders. Dat is altijd een bijzonder copieuze, maar vooral ook ongedwongen en gezellige boel.
Zodra we binnenkomen, vliegen de kinderen hun grootouders om de nek, om dan te gaan spelen en op jacht te gaan naar de kaasjes (van die blokjes Apéricube met een druifje op geprikt). Doorgaans word ik dan gesommeerd het haar van Barts nonkel bij te scheren en hem weer toonbaar te maken :-p
Zodra iedereen gearriveerd is (7 volwassenen, twee kinderen) wordt er geaperitiefd: champagne met een keur aan ongelofelijk lekkere hapjes, zoals hammousse, foie gras, verse garnaaltjes enz. Yup, mijn schoonmoeder kan er wat van.
Aan tafel krijgen we steevast voorgerecht, soep, hoofdgerecht, dessert en taart. In niet mis te verstane hoeveelheden, menig restaurant kan er een puntje aan zuigen. Of wat had u gedacht van zalmcarpaccio met warme toost, tomaat-pompoensoep, mosterdgebraad met spruitjes, bloemkool, minikroketjes en beken saus, en als dessert zelfgemaakt roomijs (neem dat room maar letterlijk: 1 liter room, 250 gr suiker, 8 eieren, mixen, invriezen, klaar) met warme chocoladesaus. De taart was er deze keer niet bij, maar dan wel ongelofelijk leuke marsepeinen pompoentjes, kleine cakejes en diverse soorten chocolade en andere snoepjes voor bij de koffie.
Tussenin wordt er rondgelopen, gespeeld met de kinderen, naar de koers gekeken, afgeruimd, gigantisch veel gekletst en gediscussieerd, en wijn gedronken.
Ik kan u verzekeren: ik heb nog nooit verzucht dat ik alweer naar mijn schoonouders moest. En zeker niet als, zoals vandaag, als added bonus, één van de kinderen daar mag blijven slapen voor een nachtje of twee.
Schoonouders: ge hebt er van soorten, maar die van mij krijgt ge niet, ik hou ze lekker zelf!