Murphy

Verhaal nummer zes van mijn hand voor Nanowrimo, geschreven op een dik uur omdat ik vergeten was dat ik vandaag moest schrijven, ipv morgen. De vorige verhalen, waar dit verhaal op aansluit, vind je op Everything Is a Story.

Murphy

Ongeduldig keek Annelies op haar horloge. De tijd kroop voorbij. Toch gek, hoe op sommige momenten de tijd gewoon voorbij vliegt en je niks liever zou willen dan dat hij blijft stilstaan, en hoe je op andere momenten hem een schop zou willen geven om het te doen vooruitgaan.

In een station had ze al helemaal dat gevoel. Meestal kwam ze op het laatste nippertje toe, en rende ze als een gek door de gangen, de trappen op, om dan hijgend op het perron de conducteur aan te klampen en hem te zeggen dat ze geen tijd meer had gehad om een ticketje te kopen. Als ze daarbij niet vergat haar charmantste glimlach boven te halen, dan moest ze meestal geen toeslag betalen. Die paar minuten dat ze dan aan het rennen was, leken wel voorbij te flitsen. Als ze dan, wat ook wel eens gebeurde, toch de trein had gemist, dan duurden de 24 minuten tot de volgende trein wel weer een eeuwigheid. Dan begon ze doorgaans te ijsberen over het perron, puur uit balorigheid. Of ze bestudeerde, bij gebrek aan ander leesvoer, de uurregelingen die ze eigenlijk absoluut niet nodig had, maar die daar toch hingen. Een vriendin had haar wel eens gezegd dat het een zalige bezigheid was om in het station te zitten kijken naar de aankomende en vertrekkende mensen, maar daar was ze op zo’n moment absoluut niet relaxed genoeg voor, en ook veel te geërgerd.

Ook vandaag stond ze zich te ergeren. Het was eigenlijk haar eigen schuld: compleet tegen haar gewoonte in, was ze veel te vroeg in het station. Maar thuis had ze zich toch maar zitten opjagen en opjutten, en de spanning was haar uiteindelijk te veel geworden. Ze wou trouwens ook geen risico nemen: stel dat ze onderweg naar het station ergens in een onverwachte file verzeilde? Of dat er een ongeluk was gebeurd of onaangekondigde werken werden uitgevoerd, zodat ze te laat zou arriveren in het station? Het resultaat was dat ze nu meer dan een half uur zoek te brengen had in datzelfde centrale station. Ze kon natuurlijk een krant kopen, maar daar was ze veel te ongedurig voor. En op haar eentje een koffie drinken, dat zag ze ook niet zitten. Niks zo zielig als eenzame mensen boven een koffie in het stationsbuffet, vond ze.

Dus liep ze maar wat rond. Las alle affiches rondomrond een keer of tien. Bekeek de passerende mensen, en concludeerde dat er toch rare vogels rondliepen in deze wereld. Ergerde zich aan lawaaierige tieners met veel te luide Ipods. Ergerde zich nog meer aan een stel bleirende kleuters en hun apathische moeders die verveeld een sigaret rookten. Keek een keer of driehonderd op haar horloge. Kwam tot de vaststelling dat de boeketten in de stationsbloemisterij gigantisch duur waren voor de armetierige kwaliteit die werd geboden. Moest glimlachen om de idiote titels en de nog idiotere foto’s op de stationsromannetjes. Moest lachen met die benaming.

En intussen tikten de minuten tergend langzaam weg. Haar trein zou aankomen om 14.33u. Nog zestien minuten, en dan zou ze haar eindelijk zien. Eindelijk. Ze had er al immens lang naar uitgekeken. Ze hadden er uren over gepraat, via Skype en via chat. Een enkele keer had ze zelfs haar telefoon genomen en even naar New York gebeld, maar dat was zo’n kostelijke grap dat ze dat niet vaak had gedaan. Ze stuurde wel geregeld tekstberichtjes. Ook die waren niet echt goedkoop, maar ze kwam dan tenminste niet in de verleiding om maar te blijven praten, of te blijven luisteren naar Roberta’s stem. Want die zachte, melodieuze stem met dat vreselijke Amerikaanse accent, daar kreeg ze maar niet genoeg van.

Het was intussen al… Ze moest even denken. Zeven jaar? Yup, zeven jaar dat ze Robby kende. Op een avond had ze zelf met een paar vrienden onnozel zitten doen aan de computer. De jongens waren ingelogd op een gothic chatsite van New York, en deden zich voor als een knappe zeventienjarige blondine. Hun succes was onvoorstelbaar. De eerste oneerbare voorstellen waren binnengelopen binnen de paar minuten, en zij hadden zich een breuk gelachen. Maar de chatsite had haar geïntrigeerd. Zelf nogal gothic zijnde, was ze een paar dagen later opnieuw ingelogd, deze keer onder een eigen pseudoniem, en zonder idiote verzinsels. Er zaten immense poseurs op, en een hoop would-be goths die alleen maar over vampiers en kerkhoven konden leuteren, maar er zaten ook een aantal mensen op zoals zijzelf. Fijne mensen met een gotische inslag, die gewoon gelijkgestemde zielen zochten om gezellig mee te kletsen en onnozel te doen. Robby was één van die mensen geweest. Jong, enthousiast, en met een enorme geldingsdrang, dat wel. Maar tegelijk ook bijzonder gevat, humoristisch, en heerlijk absurd. Net het type waarmee zij overeenkwam.
Sindsdien keerde ze geregeld terug naar de NYC Goth Chat, vond er telkens dezelfde mensen om mee te praten, en genoot daar intens van. Maar telkens ze zag dat Robby ingelogd was, sprong haar hart op. She-Devil bleef toch haar favoriete gesprekspartner, en dat bleek omgekeerd ook het geval te zijn. Na verloop van tijd begonnen ze echt af te spreken wanneer ze elkaar zouden treffen in de chat, en gingen dan doorgaans meteen op privéchat over. Af en toe verwaterde het een beetje, maar na een tijdje flakkerde hun vriendschap dan toch weer op.

Toen het Robby’s verjaardag was, had ze de telefoon genomen en haar verrast met een gezongen Happy Birthday. Robby was compleet overrompeld door het gebaar, en vond dat ze een ongelofelijk lieve stem had en een heel grappig accent. Bij nader inzien moet het toen geweest zijn, dat ze besefte dat ze verliefd aan het worden was. Annelies had het altijd wel geweten: niet alleen jongens konden haar hart sneller doen slaan, ook meisjes hadden altijd al een zekere aantrekkingskracht op haar uitgeoefend. Alleen waren het tot hier toe altijd exemplaren van het mannelijke geslacht geweest, die haar hart hadden veroverd. Puur toeval, wellicht.

Eerst had ze zichzelf gek verklaard. Hoe kon ze nu in hemelsnaam verliefd worden op iemand die ze nog nooit had gezien? Met wie ze enkel schriftelijke conversaties had gevoerd? Ok, die gesprekken duurden soms uren, en ze vertelden soms de meest intieme geheimen aan elkaar, maar dan nog. En toch voelde het aan alsof ze elkaar door en door kenden. Ze voelde zich bijzonder comfortabel in gesprek met Robby, en omgekeerd voelde ze ook dat Robby haar compleet vertrouwde.

Na een paar jaar was Skype opgekomen, en daarmee de mogelijkheid om ook effectief met elkaar te kunnen praten, zonder dat het stukken van mensen moest kosten. Ze had het programma altijd opgezet, en keek uit naar het moment dat Robby online kwam. Die zes uur tijdsverschil maakten toch echt wel wat uit. Wanneer Robs van haar werk thuiskwam, was het hier al middernacht. Veel tijd bleef er dan niet over om te praten, want Annelies moest wel de volgende dag zelf werken. Gelukkig hadden ze de weekends nog, en kletsten ze dan uren aan een stuk, als het even kon.

Langzaam was uiteraard ook het plan gerijpt om elkaar te ontmoeten. Eerst bijzonder aarzelend, daarna steeds enthousiaster. Alleen de prijs was een struikelblok gebleken. Een ticket New York-Brussel was niet goedkoop te noemen, zeker niet als je eenkamerappartementje al zowat je halve loon opsoupeerde. Waarom Annelies dan zelf niet naar ginder vloog? Ze mocht het niet gedroomd hebben, ze voelde zich al flauwtjes worden bij de gedachte aan een vliegtuig alleen al. Dat was trouwens ook de reden dat ze nooit iemand ging ophalen in Zaventem: de luchthaven alleen al maakte haar misselijk. En Robby had er niet van willen weten dat zij een deel van het ticket zou betalen. Dat kon Annelies wel begrijpen: ze zou zelf ook veel te trots zijn om dat te aanvaarden van een ander.
En dus had het zeven jaar geduurd voordat Robby uiteindelijk een ticket had gekocht om haar op te zoeken. Eindelijk!

Annelies ijsbeerde door het station. Nog dertien minuten. Goh, die tijd schoot toch echt maar niet op he! Eigenlijk was ze zenuwachtig om Robby te ontmoeten. Wat zou ze doen? Op haar aflopen en knikken? Een knuffel geven? Of alleen maar een handje? Of, zoals in alle romantische films, op haar toelopen en haar gepassioneerd kussen? Ze hadden afgesproken in de centrale hal, maar Annelies was van plan naar het perron te gaan en haar daar al meteen op te halen. Herkennen zou geen enkel probleem zijn, na de vele foto’s die gestuurd waren en videochats die ze gevoerd hadden. Ugh, toch wel awkward, de hele situatie. Nog twaalf minuten en ze zouden elkaar zien. Als die verdomde trein maar geen vertraging had.

En toen werd ze abrupt uit haar getob gehaald. Plots gingen alle sirenes in het hele station af, een oorverdovend geblèr, terwijl een geagiteerde stem door de luidsprekers boven het lawaai uit omriep: “Aandacht, aandacht, dit is geen oefening! Er is een bommelding binnengelopen, gelieve het station te ontruimen en u rustig naar buiten te begeven! Er is geen reden tot paniek, gelieve rustig te blijven. Alle binnenkomende treinverkeer wordt omgeleid naar stations in de buurt. Aandacht, aandacht!” En toen begon de hele boodschap opnieuw.

“Nee!” dacht Annelies. Ze ging Murphy en die hele wet van hem nog eens vermoorden! En toen sloeg de paniek toe. Waar ging Robby’s trein naartoe? Hoe ging ze dat proberen uitvissen? En Robby’s GSM zou wellicht niet bruikbaar zijn hier, wegens ander soort netwerk en zo. En ze sprak niet eens Nederlands!

Annelies bleef aan de grond genageld staan, en werd prompt omvergelopen door een gejaagde man die zich niet eens verontschuldigde. Om haar heen brak de chaos uit, en mensen liepen in paniek naar de uitgang. Het was pas toen een agent haar bij haar schouders vastpakte en sommeerde naar buiten te gaan, dat ze weer in beweging kwam. Haar GSM had ze in haar hand, en ze keek niet eens waar ze liep, zo gefixeerd was ze op dat toestel.

“Komaan, bel dan, bel dan toch!”

Ze liet zich gewillig meevoeren in de haastige mensenstroom tot een eind ver op het stationsplein, zonder haar ogen van het toestel af te halen. En toen ging de beltoon. Na een halve nanoseconde had Annelies al de knop ingedrukt.

“Yes?”

“Honey?” Een warme stem klonk geruststellend dichtbij

Met een zucht viel alle spanning van haar af, en maakte plaats voor een brede glimlach. Het kon haar niet schelen waar ze Robby zou moeten oppikken. Het belangrijkste was dat ze hier was. Hier. En weldra in haar armen. Eindelijk. En Murphy kon de boom in.

2 Antwoorden op “Murphy”

Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *