Klassenraden

Ik heb het er wel vaker over, maar klassenraden blijven voor de meeste mensen toch iets mysterieus. De leerlingen zijn er altijd razend nieuwsgierig naar, maar eigenlijk is dat helemaal zo spectaculair niet.

We overlopen alle leerlingen stuk voor stuk, en als er geen tekorten of lage cijfers zijn, en de leerling in kwestie doet zijn/haar best, en er zijn geen psychische of sociale problemen (of toch niet voor zover wij weten/vermoeden), dan gaat het snel.

Bij degenen die wél tekorten hebben, wordt aan de bewuste leerkracht gevraagd wat daar de oorzaak van zou kunnen zijn. Soms is vakcommentaar voldoende, soms wordt door iedereen ongeveer hetzelfde gezegd en komt er een algemene opmerking. Bij zwaardere gevallen worden de ouders uitgenodigd voor een gesprek met de directie, of wordt er een studiecontract opgesteld.

Ook het gedrag kan besproken worden, en de eventuele maatregelen daartegenover. Ook fysieke of psychische problemen kunnen aan bod komen, en hoe wij als corps daartegenover moeten reageren of hoe we kunnen helpen.

En ja, voor zo’n klassenraad geldt zwijgplicht, of toch zoiets. Je vertelt niet zomaar wat er besproken is, of wie wat gezegd heeft. We menen het dus echt wel, met onze leerlingen. Want, in tegenstelling tot wat sommige mensen denken, we hebben het echt goed voor met hen.

Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *