Halloween

Ik heb altijd al van Halloween gehouden. Niet van het commerciële gedoe met de pompoenen en zo, wel van het idee zelf, en van het verkleed rondlopen. Dit blog heet niet voor niets witch natuurlijk :-p

Dit jaar had ik wilde plannen: vorige week zaterdag was er het Halloweenfeestje hier op het pleintje in de straat, een evenement van de buurtwerking. Ik was van plan om met de kinderen te gaan, en ook zelf verkleed rond te lopen. Helaas, het miezerde en ik was moe en half ziek, en besloot wijselijk binnen te blijven, de gordijnen te sluiten en de haard aan te steken.

Vandaag had ik nog meer plannen, iets waar ik trouwens al lang naar uit keek: een Halloweenfeestje bij vrienden in Antwerpen, iets wat eigenlijk al een traditie was, maar waar ik nog nooit geraakt ben en waar ik de meest wijze verhalen over hoorde.

En toen kwam de dag zelf, en… Ik was vreselijk moe, het regende buiten, Bart wilde niet mee en het was me te ver rijden, zo op mijn eentje. En dus ben ik maar weer thuis gebleven. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik rond negen uur in de zetel in slaap ben gevallen en pas rond half twaalf ben wakker geschoten.

Tot zover mijn Halloween dus. En een ambetant gevoel tegenover mijn vrienden, aan wie ik beloofd had te komen. Oh well…

Schilder

Gisterenmorgen is dus de schilder begonnen. Toen ik rond vier uur even thuis kwam, tussen lesgeven en oudercontact door, was alles minutieus afgeplakt en ingepakt, en waren ze de naden van de gyprocplaten aan het plafond aan het bijplamuren.

Gisteren ben ik helaas vergeten flippen, het was al donker toen ik na het oudercontact thuiskwam.

Vandaag heb ik dan mijn schade ingehaald: ze hebben de volledige plafond en alle muren een laag plamuur gegeven, aangebracht met de spuit. Ik vind het al een hele verandering, het feit dat alles nu monochroom is.

Goh, nog twee weken, en het zou klaar moeten zijn!

Eerst een filmpje van de schilders in actie (het geluid is in het begin nogal hard, maar dat komt na een tiental seconden in orde)

Dan een filmpje van de huidige situatie voor de komende vier dagen. Ik moet wel nog stofzuigen en misschien zelfs dweilen, zodat we alles een beetje proper houden dit weekend.

Brussels Girl Geek Dinner Chocolate Soirée, de filmpjes

Ik heb de bewuste avond uitvoerig geflipt (= gefilmd met een klein cameraatje, de flip), en hier zijn dus de filmpjes.

Nummer 1: wat gekakel van de girl geeks, en dan een uitleg van de maître chocolatier.

Nummer 2: meer deskundige uitleg, over de temperatuur van de chocolade en zo.

Nummer 3: de chocolatier toont hoe je chocolade overschept, met een zicht op de girl geeks.

Nummer 4: ik ben blijkbaar een ganse uitleg aan het geven, en ervan aan het genieten :-p

Nummer 5: hoe worden orangettes gemaakt?

Nummer 6: de chocolatier laat zien hoe je pralines begint te maken…

Nummer 7: … en hoe je ze later ook weer afwerkt

Nummer 8: het maken van studentenhaver, met enthousiaste girl geeks.

Mocht je er nog aan twijfelen: het was een plezante avond 🙂

Quiz

Al sinds jaar en dag zit het Oud-VEK in het quizconvent van het unief. Eén keer per maand wordt er een stevige kwis georganiseerd, met acht vragenrondes, van half negen tot ongeveer half twaalf. Ik vermoed dat er een dertigtal ploegen zijn in totaal.

En ik zit al sinds een paar jaar in dat Oud-VEK-kwisteam. “Oud- VEK?” hoor ik u al zeggen. “Dat is toch de studentenkring van de economie, en jij hebt toch klassieke gestudeerd?”

Ja, dat wel, maar mijn allerliefste oudere broer heeft economie gedaan, en ik zat bijna onvermijdelijk ook voortdurend in de toenmalige Yucca, het café van de VEK, ging mee op alle uitstappen, organiseerde vanalles mee, was volwaardig VEKker, compleet met lidkaart en al. Ik was een schaduwlid van het praesidium bij momenten, maar als classica kon ik uiteraard niet meedoen (ik was trouwens praeses van mijn eigen Klassieke Kring, dat zou wat moeilijk geworden zijn).

Maar in het kwisconvent zit ik dus wel, en vanavond was het onze beurt om de kwis te organiseren. Ik heb me onledig gehouden met het opstellen met de vragen, veertig stuks in totaal, niet teveel voor de hand liggend, maar ook niet aartsmoeilijk… Het is een precair evenwicht, en ik denk dat ik er wonderwel in geslaagd ben, compleet met rode draad in de vragenrondes en al. Gelukkig heb ik ook wel wat hulp gekregen van de andere teamleden, nog bedankt daarvoor! Het feit dat sommige spelers expliciet kwamen melden dat ze het een goeie kwis vonden, deed wel deugd.

Eigenlijk ben ik nu wel een beetje trots op mezelf. Dat mag ook wel eens een keertje, nee?

Schilder

Deze morgen stond de schilder hier: hij kwam nog eens kijken hoe het ook alweer precies zat, wat hij nog moest halen van verf, en wat ik eventueel van meubels kon en mocht laten staan. Dat is de zetel geworden, mijn bureau, en de piano. De rest moet volledig weg. Puh.

Want donderdag, donderdag beginnen ze eraan. Dan wordt alles geplamuurd, afgewerkt tot in de kleinste detailtjes, en geschilderd.

Helaas is het later dan gepland, en heb ik dus niet mijn vakantie om al mijn dozen uit te pakken en de kasten opnieuw in te vullen, mijn bureau op te ruimen en alles te reorganiseren. Maar ik denk dat ik dat dan wel in de weekends en ’s avonds doe, want het kriebelt om het huis terug op orde te hebben, en alles opnieuw terug te vinden.

Nog drie weken…

Klassenraden

Ik heb het er wel vaker over, maar klassenraden blijven voor de meeste mensen toch iets mysterieus. De leerlingen zijn er altijd razend nieuwsgierig naar, maar eigenlijk is dat helemaal zo spectaculair niet.

We overlopen alle leerlingen stuk voor stuk, en als er geen tekorten of lage cijfers zijn, en de leerling in kwestie doet zijn/haar best, en er zijn geen psychische of sociale problemen (of toch niet voor zover wij weten/vermoeden), dan gaat het snel.

Bij degenen die wél tekorten hebben, wordt aan de bewuste leerkracht gevraagd wat daar de oorzaak van zou kunnen zijn. Soms is vakcommentaar voldoende, soms wordt door iedereen ongeveer hetzelfde gezegd en komt er een algemene opmerking. Bij zwaardere gevallen worden de ouders uitgenodigd voor een gesprek met de directie, of wordt er een studiecontract opgesteld.

Ook het gedrag kan besproken worden, en de eventuele maatregelen daartegenover. Ook fysieke of psychische problemen kunnen aan bod komen, en hoe wij als corps daartegenover moeten reageren of hoe we kunnen helpen.

En ja, voor zo’n klassenraad geldt zwijgplicht, of toch zoiets. Je vertelt niet zomaar wat er besproken is, of wie wat gezegd heeft. We menen het dus echt wel, met onze leerlingen. Want, in tegenstelling tot wat sommige mensen denken, we hebben het echt goed voor met hen.

Fut

Het is hectisch de laatste tijd. Er moeten toetsen verbeterd worden en punten ingegeven, rapporten opgemaakt, klassenraden bijgewoond, ouders geëntertaind…

Intussen moet ook de living opnieuw leeggehaald worden, want de schilder komt volgende week, en die mens moet toch kunnen werken.

En dan ben ik nog bezig met na te zieken, en lukt het niet allemaal even goed, vooral ’s avonds.

En dus heb ik geen fut. Meh.

Iemand wat fut op overschot?

Blog

Nee, er is niks mis met uw feedreader, en nee, er is ook niks mis met mijn blog.

U krijgt wel degelijk mijn posts in clusters. Dat is omdat ik me voorgenomen heb om alle dagen een postje te schrijven, maar dat ik daar soms niet toe kom, met werk en huishouden en kleine kinderen en moe zijn en zo. Er staan er geregeld in draft, half afgewerkt, en dan kan ik die af en toe, als ik dan toch eens tijd en zin heb, afwerken en online gooien, maar met de juiste datum.

Ik weet dat het me wellicht lezers kost, maar, om eerlijk te zijn, ik lig er niet meteen bijzonder hard van wakker. En dus krijgt u mijn postjes in clusters.

’t Is maar dat u het weet 🙂

NaNoWriMo

Een tijd geleden benaderde Anne me met de vraag of ik wilde meedoen met NaNoWriMo. Ik viel uit de lucht: Nanowatte?

Blijkbaar is het een acronym voor National Novel Writing Month, waarbij je exact dertig dagen (de maand november) de tijd krijgt om 50.000 woorden bij elkaar te pennen. Een helse opdracht, zo lijkt me.

Anne was vorig jaar de uitdaging aangegaan, samen met een aantal vrienden, en hadden elk hun deel geschreven, over dezelfde personages en dezelfde plot.

Ik vond het een eer dat ze aan me dacht voor dit project, en ik heb dan ook, na wat aarzeling, ja gezegd. Ik hoop dat ik de belofte kan waarmaken: we zijn met vier, en gaan elk om de vier dagen een stukje schrijven, een kortverhaal van rond de 1600 woorden. Een echte plot hebben we niet vastgelegd, alleen een man-bijt-hondthema. U kent de kleine reportagetjes wel waarbij ze geruisloos van de ene persoon naar de ander overgaan: ze volgen even een bepaalde persoon, en wanneer die contact legt met iemand anders, verhuist de camera mee en volgt de nieuwe persoon.

Op die manier willen we ook proberen schrijven: elk van ons pikt een personage op uit het vorige verhaal, en doet daar op zijn/haar beurt iets mee.

Ik ben benieuwd of het wat wordt. Mijn stukjes zullen hier verschijnen, maar ik zal dapper linken naar de andere verhalen, zodat je kan volgen (en na een maand kan zeggen dat je een boek hebt gelezen :-p )

Wens me succes!

Brussels Girl Geek Chocolate Soirée

bggd

De titel zegt het zelf: een avondje chocolade. Wie zou dat niet willen, hmm? Eerlijk (en ja, Goofball, je bent een uitzondering) ?

Ik had de chance om met 29 andere dames een avondje verwend te worden door Cote d’Or, en wel in Brussel in hun Flagshipstore (als ik dat zo mag noemen).

Ik wilde rond half zes vertrekken om zeker tegen zeven uur er te zijn, maar een smerig grijs rotbeest stak een paar stokken in de wielen, net zoals een stilstaande wagen op de E40 en een gigantische file in de LeopoldII-tunnels. Ik was er dus tegen kwart voor acht, en heb daarmee de hele presentatie gemist. Jammer, want ik was eigenlijk echt wel benieuwd naar het hele maakproces en zo. Gelukkig was ik nog net op tijd om te proeven, in avant-première, van de chocolade met speculoos. Blijkbaar smaakte de gewone speculoos niet genoeg door, en hebben ze een eigen soort moeten ontwikkelen, maar dit terzijde.

Een chocoladepersoonlijkheidstest later werden we in twee groepen gesplitst: de ene kregen broodjes, terwijl de andere een workshop pralinemaken kregen. Ik knabbelde lustig, en verlekkerde me intussen al helemaal op de beloofde chocolade, want de muren stonden helemaal vol met alle mogelijke producten en smaken van het Cote D’Or-gamma.

Een dik half uur geklets en geknabbel later, kreeg ook onze groep een schort om, en schaarden we ons rond de maître-chocolatier. Hij leerde ons dat chocolade niet warmer mag worden dan 50 graden omdat ze dan haar structuur verliest, en het best verwerkbaar is op 31 graden. Vakkundig kieperde hij een warme bak vloeibare blinkende heerlijk geurende chocoladebrij op een marmeren plaat, en bracht ze al omscheppend op de juiste temperatuur. Dan liet hij zien hoe je pralines maakt, en liet ons meteen ook proeven. En dan kregen we allemaal een velletje plastiek, een paar kommen chocolade en toebehoren in het midden, en werd ons opgedragen zelf studentenhaver en orangettes te maken. Plezier gegarandeerd, en eigenlijk lukte het nog best aardig ook! Het smaakte trouwens ook heerlijk, want uiteraard konden we af en toe gewoon niet weerstaan en aten we het net gemaakte product gewoon op.

Na afloop werd ons ook nog een grote zak in handen gestopt, compleet gevuld met chocoladeproducten: de nieuwe speculooschocolade, een serieuze doos pralines, een zakje gemengd en nog veel meer, en uiteraard ook ons eigen zelfgemaakte creaties.

Voor een chocolade-adept zoals mezelf was het een bijzonder fijne avond. Voor de andere 29 ook, had ik zo de indruk.

Nog eens bedankt, Clo!