Acta Diurna de muliere ludenti
Ik heb er maar een paar genomen, maar ze geven wel een leuk idee van sommige dingen.
Bart met Kobe op de hoge hangbrug in de Discovery Bay, terwijl Wolf in het water speelt.
Het oude brood werd steevast gevoerd aan de eendjes achter ons huisje, en die beesten kenden dat verschrikkelijk goed!
Op een terras in Lommel demonstreerde Kobe zijn eigenste vette lachje 🙂
Van een heerlijke dag gesproken!
Het hele gezin zat nog rustig wakker te worden en te suffen achter respectieve schermen, toen mijn GSM ging. Mijn kozijn Valentijn: of we zin hadden mee te varen met de zodiac naar zijn kantoor in ’t stad? Hij moest zijn laptop ophalen, en ik had al lang gevraagd of Wolf en ik ooit eens mochten meevaren.
Het was al prachtig weer, dus snel deftige kleren aangetrokken en zo, en tegen half elf waren we in Meulestee, waar Valentijn woont en het bootje dus geankerd ligt (mooie uitdrukking, voor vast met koorden en kettingen :-p).
Ik had Gent nog nooit vanop het water gezien. Ja, wellicht ooit lang geleden wel de toeristische rondvaart gedaan, maar da’s maar een heel klein stukje Gent. We voeren de oude haven af, langs de Wiedauwkaai,
en gingen een kijkje nemen naar de oude dokken.
Het droogdok is anders ook wel vree wijs om zien vanop het water.
Dan ging het verder, voorbij de geopende spoorwegbrug,
naar de zwaaikom aan de Dampoort, richting Portus Ganda,
een kijkje nemen aan de Sint-Jorissluis,
en dan langs de pakketboot
naar de achterkant van Sint-Anna, waar het kantoor ligt.
(Het vervolg van de trip is voor een volgende post, want ik zit aan mijn maximum bij Vimeo voor vandaag :-p)
Het einde van onze korte vakantie, helaas. We hebben opgeruimd, onze auto geparkeerd op de uitgaande parking, en toen stonden we voor een gesloten deur van het piratenschip! Blijkbaar is dat op ‘wisseldagen’ niet open, en hadden we dat niet gezien. De kinderen waren nogal ontgoocheld, maar daar viel uiteraard niks aan te doen. Enfin, één en ander resulteerde erin (ik zag het niet zitten om de laatste dag nog te gaan zwemmen en dan rechtstreeks in de auto naar huis te moeten rijden) dat we tegen elf uur al netjes in de auto zaten om naar huis te rijden.
Bart had namelijk net die dag team-event met Netlash, en wilde graag tegen drie uur op kantoor zijn. Geen enkel probleem dus. Hij haalde nog snel brood, en de kinderen en ik speelden wat buiten.
Kobe had zelf de zandbak opengetrokken, en binnen de kortste keren had ik twee prachtige zandmuizen. Het verbaast me eerlijk gezegd dat Kobe zich meer dan een uur probleemloos in de zandbak kan bezighouden.
Net toen ik hen wilde sommeren uit de zandbak te komen, zich min of meer te ontzanden en zich buiten uit te kleden (zodat ik ze, net zoals mijn pa vroeger, de trap kon opdragen en in bad droppen), las ik op Twitter een terloopse opmerking over de feestdag en hoe morgen alles gesloten was. Oeps. Probleem.
Ik heb de kinderen dan maar eens flink uitgeschud, heb zelf toonbare kleren aangetrokken, en ben met hen nog snel naar de Delhaize gereden voor de weekendboodschappen. Nog een geluk dat de Delhaize niet sluit om zes uur!
Zoals Wolf nogal vaak zegt tegen mij: “Mama, ik denk dat uw hersens ook met vakantie zijn!”, ga ik hem uiteindelijk nog moeten gelijk geven ook…
De voorbije dagen hebben we eigenlijk niks speciaals gedaan: elke dag gezwommen, Bart heeft dinsdag volgens traditie spaghetti gemaakt, en gisteren zijn we bijzonder lekker gaan eten in Lommel.
Want dat begrijp ik dus niet he: Center Parcs Vossemeren heeft zoals alle CPs een uitgebreid centrum met drie restaurants en een snackding. Over de middag is enkel dat laatste open, zodat je genoodzaakt bent, als je binnen blijft, om daar iets hamburgerachtigs met frietjes te eten. Met de kinderen eten we nog altijd het liefst warm over de middag, en dan ’s avonds boterhammen en daarna in bed. Als ze ’s avonds nog warm eten, dan slapen ze niet zo goed, hebben we al gemerkt.
We zijn dus maar iets gaan eten op een terras in Lommel zelf. Bijzonder aangenaam, heerlijk van temperatuur met een zacht briesje, en echt wel lekker eten. De kinderen hebben zich ook prima gedragen, en vrij veel gegeten.
Daarna is Kobe nog een stevige dut gaan doen (we waren in de voormiddag al uitgebreid gaan spelen in de piratenboot, met het zand en de hoge loopbruggen en dergelijke) en zijn we uiteraard weer gaan zwemmen.
Vandaag ben ik met Wolf tot aan het centrum gewandeld om een schattenzoektocht in de namiddag voor hem te reserveren, en zijn we via een omweg en de lange brug naar het huisje teruggewandeld. Zo’n park is zó knap in elkaar gestoken, da’s onvoorstelbaar. Je loopt dus op die brug over dat meer, en rondom zie je enkel bossen en strandjes. Nochtans zitten er overal honderden huisjes in verstopt, maar je merkt die dus niet op. Zelfs als je in je eigen cottage (want zo heet dat hier) zit, merk je nauwelijks dat je buren hebt.
Enfin, ’s namiddags is Wolf dus op schattenjacht gegaan terwijl Kobe sliep, en daarna zijn we -hoe kan het anders – nog een twee uur gaan zwemmen. Wolf gaat intussen alleen op de glijbanen (met ons weliswaar vlak achter hem) en ook Kobe wil perse mee in de glijbanen. Hij is alle schrik compleet kwijt, en geniet met volle teugen. Hij steelt de show in het hete bubbelbad, of springt rond en redt mij (“Ik verdrink, help, help!”) in het warme buitenbad.
Daarnet heb ik, ook volgens centerparcstraditie, nog pannenkoeken gebakken. Ze vielen allebei bijna om van de slaap in hun bord, maar hebben toch dapper gegeten. En ze genieten zó overduidelijk, dat ook Bart en ik er immens van genieten 🙂
Gisterenvoormiddag ben ik met de kinderen naar Lommel centrum getrokken, want blijkbaar had ik wel voor iedereen een reserve zwembroek mee en stapels kousen, maar had ik Wolfs onderbroeken schromelijk over het hoofd gezien.
En aangezien hij moeilijk vijf dagen lang dezelfde onderbroek kon dragen, zag ik me genoodzaakt Lommel onveilig te gaan maken. Een van de eerste winkels die ik tegenkwam was een Kruidvat, en laat mijn ma me nu nog net een mailtje gestuurd hebben dat de kinderonderbroeken daar in reclame stonden zeker?
Enfin, eens kijken of die Limburgse marchandise wel even goed is als die van ons hier :-p En hopelijk moet ik hier vandaag of morgen niet opnieuw zijn omdat ik nog zo van die stommiteiten heb uitgespookt.
Jawel, mijn voet doet het goed 🙂
Het is niet zo dat ik al kilometerslange wandelingen maak, maar als ik in ’t stad ga, of zoals hier in Center Parcs veel rondloop, dan heb ik er geen last van.
Toch niet van de eigenlijke oorspronkelijke ontsteking. Want die voet kan wel nog behoorlijk veel pijn doen. De pees die dwars over mijn voetzool loopt, is namelijk doorgesneden en een stuk weggenomen, en als ik de voet dan veel gebruik, zoals hier in het zwembad, dan durf ik al eens kramp krijgen.
Eigenlijk is het gevoel nogal bizar: het is net alsof er iemand keihard op mijn voet getrapt heeft, zo net boven mijn tenen, aan de buitenkant. Het ziet niet blauw, maar zo voelt het wel. Op zich doet het geen pijn, maar wel als je eraan komt, of als ik (of mijn allerliefste) het ’s avonds voorzichtig probeer te masseren.
In orde is die voet dus nog niet, maar hij hindert me absoluut niet meer tijdens mijn vakantie. En dat was toch zo’n beetje het punt 🙂
Onze jaarlijkse vakantie is dit jaar, wegens verbouwingen, beperkt tot vijf daagjes Center Parcs. Niet dat we dat erg vinden: op een goeie twee uur staan we er, de kinderen vinden het er schitterend, en zelf komen we helemaal tot rust, en hebben we tijd voor de kinderen en elkaar.
Het was bijna elf uur voor we goed en wel vertrokken waren: we hadden dan ook niks op voorhand klaargezet. Onderweg iets gegeten in de Carestel (kleine kinderen zijn niet goed in het wachten in een echt restaurant) en tegen twee uur reden we het park binnen, richting ons huisje. Uitpakken ging verbazingwekkend snel, en ook Kobes dutje was tegen verwachting in geen enkel probleem.
En dan? Dan gingen we zwemmen, natuurlijk! Kobe ploeterde eerst wat rond in het peuterbadje met zijn kleine glijbaantjes, maar ging daarna vlot mee met mama, papa en grote broer in de stroming: een lus waar verschillende zware jets op zijn aangesloten, zodat je een sterke stroming krijgt. Van enige watervrees was al lang geen sprake meer.
Tegen zeven uur waren ze doodop, kregen boterhammetjes, en gingen in bed. Ik had bijna geschreven ‘probleemloos’, maar dat was buiten babbelgrage Kobe gerekend. Pas toen we hem verhuisden naar onze eigen slaapkamer, viel hij stil.
En wij? Wij zaten te lezen, en genoten daar intens van.
Gisteren zijn Bart en ik naar een trouwfeest geweest van een zakenpartner/goede vriend van Bart. Ik had een beetje gemengde gevoelens, want ik ging er totaal niemand kennen. Bart kende nog wel een paar mensen uit het webwereldje, maar dat was het zowat.
Tot we even met één van die mensen stonden te praten, een klant van Netlash ook, en er vaag een lichtje ging branden bij mij. Ik kende die stem ergens van, en dat gezicht, en die uitgesproken kenmerken. En jawel, mijn geheugen doet het nog: ik heb die jongen gekend toen ik 15 was (dus 22 jaar geleden) en we samen met de KSA op Joepie gingen, een vierdaagse voettocht. Sindsdien heb ik die nooit meer gezien, maar hij heeft blijkbaar een serieuze indruk achtergelaten. Ik had er als bakvis dan eigenlijk ook wel zo’n beetje een megacrush op, maar bon :-p
In ieder geval zaten we later samen aan tafel, met nog een paar andere bekenden van Bart, en werd het eigenlijk een bijzonder aangename avond. Lekker eten ook, en een stralend huwelijkspaar (maar dat is uiteraard zelden anders).
Here’s to you, Robin en Evelien!
Toen Bart naar New Orleans vertrok voor die Microsoft conferentie, had ik nog gegrapt: “En breng iets moois voor me mee hé!”, juist omdat ik weet hoe moeilijk het is om cadeautjes voor de kinderen mee te brengen van reis. En Bart is daar al helemaal niet goed in.
Toch heeft hij (blijkbaar op de luchthaven) nog een en ander gevonden.
Voor Wolf had hij beschilderbare dino’s mee, maar daar is hij nog wat te jong voor. Prima voor binnen een paar jaar.
Kobe kreeg twee pluchen beestjes, beanies van de sabeltandtijger en de mammoet uit Ice Age. Hij is er gek op, ze zijn zelfs meegeweest naar Center Parcs, en het is mega schattig om hem ‘sabeltandtijger’ te horen zeggen :-p
En ik? Ik kreeg een cadeautje dat ik eigenlijk al lang wilde, maar waar het nog nooit van gekomen was: een stel leren zomerhandschoentjes voor de moto 🙂 Van Harley Davidson dan nog! Mijn dikke handschoenen zijn vreselijk warm in de zomer, en dan durf ik af en toe eens zonder te rijden, wat eigenlijk niet verantwoord is. Maar nu is dat probleem dus van de baan. En het doet er niet toe of die dingen nu uit New Orleans komen of de luchthaven van Chicago (waar hij een tussenstop en dus tijd teveel had): ik vind het vreselijk lief 🙂
Jawel, vandaag zijn hier nog maar eens de werkmannen over de vloer geweest, met drie dan nog wel. Ze wilden het eindelijk af hebben, en zijn daar helaas niet in geslaagd 🙁
Maar wat ze gedaan hebben, is echt wel klasse.
* de boekenkast hangt
* de tv hangt omhoog, tegen een apart paneel zodat alle kabels weggewerkt zijn, en er ledlichtjes rondomrond zijn.
* de kleine kastjes achter de zetel zijn er: we botsen niet langer met ons hoofd tegen de muur, en we kunnen eindelijk een glas of blikje kwijt zonder een verrekking op te lopen
* de glazen deuren hangen er. Helaas in helder glas, en niet in matglas. Maar bon, daar valt nog wel een mouw aan te passen.
* de plintjes zijn er, en het ziet er goed uit.
Wat moet er nu nog gebeuren? De omkadering van de deuren is er niet, dus daar moet nog geplamuurd worden en afgewerkt. Dan kunnen ze ook de laatste stukken gyproc zetten en afwerken.
De deurtjes van de kast onder de tv zijn er ook nog niet, maar da’s wachten op de elektricien, die een kabelgoot moet komen installeren.
En dan moeten er nog de legplankjes in de kast zijn, maar daar zit ik niet op te wachten, want die moet toch eerst geschilderd worden.