Deze voormiddag kwamen ze dus onze nieuwe rolgordijnen van Luxaflex installeren. Netjes op het afgesproken uur werd er aangebeld, en de man ging onverdroten aan het werk. Ik heb de lichtst mogelijke stof gekozen, en toen het eerste gordijn ophing, zag het er prachtig uit!
Het leek wel compleet ondoorzichtig, maar dat bleek aan het feit te liggen dat de zon er bal op zat: waar er schaduw was, kon je bijna gewoon naar buiten kijken. Exact mijn goesting dus.
Tot twee uur later, tegen half twaalf, bleek dat de gordijnen eigenlijk niet helemaal recht hingen, of zelfs een lichte rimpeling hadden: ze waren slecht gemaakt, slecht gemonteerd!
Retourtje fabriek dus, tot ongenoegen van de installateur want die mag nog eens terugkomen. Maar hij zei het zelf: zo’n rolgordijn moet perfect strak hangen, en dat was bij geen van de vijf stukken het geval.
Eén lichtpuntje: ik weet nu al dat het mooi zal zijn, en de basiselementen hangen er al, dus dat wordt uitpakken en inklikken, op een kwartiertje geklaard.
Nog een week of twee wachten dus. Argh. Alweer.
Eén antwoord op “Kan het voor één keertje wél goed, hmm?”