Een tijd geleden viel een heel aparte trouwuitnodiging in de bus: netjes gevouwen op perkamentachtig papier, met een rood lintje rond en verzegeld met lak en een zegelring. Binnenin stond een zegel, en de plechtige uitnodiging voor een gemaskerd bal: voor maskers gingen ze zelf zorgen, maar de kledij, daar stond je zelf voor in.
Zaterdag twijfelde ik wat ik ging aandoen: ik had er geen kostuum voor durven huren, omdat ik niet wist hoever de trouwers er in wilden gaan. Ik had beter moeten weten, David kennende :-p
Soit, ik denk dat ik er met mijn lange zijden wapperende rok, eenvoudig zwart shirtje en wit kanten lange uitwaaierend vest toch wel redelijk uitzag. Ginder kreeg ik een prachtig masker, en vergaapte ik me aan de aanwezigen. Sommigen hadden gewone deftige kledij aan, anderen waren volledig in barokke kleren uitgedost. De setting, de kapel van het monasterium, deed er uiteraard ook bijzonder veel aan.
Doordat er geen eten voorzien was, alleen bruidstaart en een enorm dessertenbuffet, startte het feest vrij vroeg, zijnde half negen. Dat maakte dat er ook snel gedanst werd, en dat het tegen een uur of twee wel afgelopen was. Ik heb me in elk geval kostelijk geamuseerd, en veel staan dansen. Dat was een stresstest voor mijn voet, maar pijn deed hij niet, alleen wat stijf de dag nadien.
Here’s to you, David en Ina! Nog vele vele jaren!
Zo’n masker hou je toch geen hele avond op?
Nee, bij de meesten was dat al na een uurtje of zo uit. Ik heb het zelf net iets langer volgehouden, en sommige diehards zelfs de hele avond.