Heh, ik post gisteren nog iets over de merels in de kleine tuin, en ik merk vandaag dat er in de tuin vooraan wel degelijk leven is: in het kleine boompje is namelijk een koppel duiven aan het broeden!
De kinderen vinden het schitterend: vooral Kobe kan vanuit zijn stoel aan de keukentafel de bewuste boom zien, en ziet voortdurend papa duif af- en aanvliegen met eetbare (vanuit duivenstandpunt dan toch) dingen. De boom zelf is nogal duister natuurlijk, maar toch kan je mooi de contouren van het nest en de broedende duif zien.
Zelf heb ik gemengde gevoelens bij die beesten: een duif is nog geen merel. Zowel Barts auto als die van mij (die staat voorlopig ook buiten, nu de garage begint te dienen als opslagplaats) staan onder een boom op de oprit, en zijn voortdurend ondergescheten. Het zijn effectief diezelfde schijtduiven die ons het leven lastig maken.
Maar om ze daardoor weg te jagen, met nest en al, uit die boom? Nee, dat krijg ik niet over mijn hart. Als Bart dat wil, moet hij dat zelf maar doen.
En dus weet ik, dat wij straks jonge duifjes in de tuin zullen hebben. Tenzij de kat van de buren nog eens passeert natuurlijk.