Nu dit weer…

Zoals iemand zei: ik ben langzamerhand uit elkaar aan het vallen. Ik heb nooit iets ernstigs, gelukkig maar, maar overal scheelt er wel iets aan :-p

Is mijn voet zo goed als genezen, is de keelonsteking weggetrokken, dan sta ik gisteren op met een raar oog. Raar, want het deed geen pijn, mijn zicht was nog steeds zoals altijd, maar mijn oog zelf stond dik. Alsof ik rondomrond een paar muggenbeten had, of er iemand een stevige djoef op had gegeven.
Ik heb toch maar mijn lens ingestoken omdat ik dan mijn zonnebril kan dragen, en heb het verder eigenlijk gewoon genegeerd, in de hoop dat het dan weg zou trekken. Niet dus :-p

Deze morgen werd ik wakker, deed mijn oog open, en grabbelde meteen naar een zakdoekje: er stond een plasje water in! Je kan het vergelijken met een slijmoogje bij een baby, alleen met meer tranen en veel dikker.

Deze morgen ben ik dan toch maar naar de huisarts van wacht getrokken, waar het verdict luidde dat mijn oog zelf in orde was, maar al het weefsel errond ontstoken was. Het ideale middel daartegen zou oogzalf zijn met cortisone, maar laat dat nu net uitgesloten zijn door mijn glaucoom. Enfin, toch druppels gekregen, en een week lang lensverbod. Blah :-p, kan ik mijn zonnebril niet dragen…

Maar kom, het doet geen pijn, is hooguit vervelend, en ondertussen is er niet echt iets anders dat aan het rebelleren slaat.

Mijn lichaam, jong, ge kunt niet geloven hoe fijn dat dat wel is! (en nee, voor één keer kunt ge het niet op de kilo’s steken :-p )

Zalig

Ik ben wellicht lang niet de enige die dit zegt, en zeker niet de enige die dit denkt:

dit is gewoon zalig weer! 22-24 graden, stralende zon, absoluut niet doef, en een heerlijk zacht briesje.

Ik heb was buitengehangen en gedroogd in een mum van tijd, zelfs de onmisbare-maar-dringend-aan-een-wasbeurt-toe-zijnde knuffels van de kinderen waren snel weer bruikbaar. Ik heb met hen buitengespeeld, en kilo’s zand in mijn woonkamer binnengekregen. Terwijl Kobe sliep, heb ik me buiten op een handdoek in het pas afgereden gras gelegd, netjes ingesmeerd met factor 30. Daarna heb ik met de kinderen in de hangmat gelegen, geschommeld en gespeeld. Er is meloen gegeten en een mini-ijsje, en we hebben buiten gegeten vanavond.

Alle dagen dit weer zou op den duur saai worden, maar van mij mag het in juli en augustus gerust meer dan een maand van dit zijn. Met af en toe een regendagje (of nog liever -nachtje) tussen, zodat we de tuin niet teveel moeten sproeien :-p

Elk jaar opnieuw.

klaprozen

Elk jaar opnieuw krijg ik kippevel.
Elk jaar opnieuw, wanneer ik de eerste klaprozen zie in de bermen langs de wegen.
Elk jaar opnieuw denk ik dan aan het fameuze gedicht van John McCrae.

En elk jaar opnieuw weet ik: dit mogen we nooit vergeten. Dit mogen we nooit opnieuw meemaken. Dit mogen we nooit onze kinderen aandoen.

En daarom post ik elk jaar opnieuw dit gedicht. Om niet te vergeten.

In Flanders fields the poppies blow
Between the crosses, row on row
That mark our place; and in the sky
The larks, still bravely singing, fly
Scarce heard amid the guns below.

We are the Dead. Short days ago
We lived, felt dawn, saw sunset glow,
Loved and were loved, and now we lie
In Flanders fields.

Take up our quarrel with the foe:
To you from failing hands we throw
The torch; be yours to hold it high.
If ye break faith with us who die
We shall not sleep, though poppies grow
In Flanders fields.

– John McCrae

Gedaan

Dat het maar snel examens zijn.

Niet omdat examens, zoals blijkbaar sommigen denken, een vakantieperiode is voor leraars (vorig jaar heb ik het eens bijgehouden: 60 uren op een week, dus dat vakantiegevoel valt tegen), maar omdat dan de lessen eindelijk gedaan zijn.

En eigenlijk zijn het niet eens de lessen zelf die me tegensteken, maar wel de klassen. Want het is prachtig weer, de rokjes zijn kort, de decolletés diep, het testosteron rijkelijk aanwezig, en de zenuwen gespannen door de naderende examens.

Hou dan maar eens 25 pubers rustig met de laatste lessen Latijn.

Ik geef het u op een briefje…

Hyperkinetisch?

Toen gisteren mijn 17jarige lummels binnensloften in het lokaal van Latijn voor een achtste lesuur (ik kan daar ook niet aan doen), bleek ik blijkbaar nogal wakker en energiek.

Ik kreeg alvast de commentaar van één van hen:

“Goh mevrouw, stop ne keer met zo hyperkinetisch te doen! ’t Is wel ’t laatste uur he! Hoeveel koffie drinkt gij wel zo niet op nen dag zeg!”

En ik had amper een kop ’s morgens gedronken, en een kop na de middag. Het kan dus niet aan de caffeïne gelegen hebben :-p

(De heren kregen trouwens de slappe lach toen ik hen dat zei, en zij me probeerden voor te stellen met een blikje of drie Red Bull in mijn systeem.)

Zon

Ik kan ’s morgens ongelofelijk genieten van de zon die in onze keuken binnenschijnt.

Op zich niks bijzonders, hoor ik u denken. Dat is waar, ware het niet dat onze keuken aan de westkant van het huis ligt, en dat we dus vooral ’s avonds het rolluik naar beneden moeten doen om de zon niet in onze ogen te laten schijnen.

Hoe zit het dan met die zon ’s morgens? Wel, onze overbuur heeft een heel mooi groot raam op de tweede verdieping, en de hoek met de zon is altijd net zo, dat dat venster een perfecte weerspiegeling geeft, en wij dus de zon in de keuken hebben.

En daar, daar geniet ik dan van, zo ’s morgens 🙂

Onderzoekscompetenties

Ik heb net een DVDtje in mijn handen gestopt gekregen, en ik ben daar ongelofelijk blij en trots door.

Wat erop staat, is nl. 7 minuutjes film. Het resultaat van een half jaar intens plannen, en veel werk. Het blijft natuurlijk amateuristisch, maar ik ben er bijzonder blij mee.

Het is namelijk een stukje Tacitus, verfilmd door mijn zesdes. Ze hebben het Latijnse verhaal in een script gegoten, dat opnieuw naar het Latijn vertaald, kleren gemaakt, settings gezocht, draaiboek gemaakt, acteurs aangesproken, het boeltje uit het hoofd geleerd, en uiteindelijk een dag lang opnames gemaakt. Daarna is het geheel gemonteerd, voorzien van extra geluid, generiek en ondertitels.

Het amateurisme zit vooral in het feit dat we géén budget hadden, en amper één camera die blijkbaar zelfs verkeerd ingesteld stond. Het meeste werk is ook door de leerlingen na hun uren gedaan, tussen de taken en eindwerken door.

Maar het resultaat brengt een grote glimlach op mijn gezicht. Ik ga dit nog jaren kunnen gebruiken in de les, en ik niet alleen.

Ik kan het filmpje hier nog niet laten zien, omdat ik eerst van alle betrokkenen nog toelating moet krijgen om het online te zetten. Ik heb daar redelijk wat vertrouwen in, om eerlijk te zijn. En dan laat ik het hier wel zien. Met de nodige trots.

Loodgieter

Vorig jaar, in augustus, hadden we ook zo’n gigantische stortbui. Het resultaat daarvan was, dat het kleine gootje van mijn veranda het niet kon trekken, en dat het overloopgaatje ervoor had gezorgd dat er een mooi straaltje terecht gekomen was in de tuin van de buren. Die hadden geklaagd dat dat niet kon.

Hm. Eén keertje in vijf jaar, en nog niet eens binnen, maar gewoon in hun tuin. Enfin, ik had sowieso al gemerkt dat onze goten niet meer in de beste staat waren, en dat het daardoor ook was dat er teveel water ineens op het verandadak terechtkwam. Via mijn aannemer kwam ik bij een loodgieter uit.

Die mens kwam al een paar dagen later poolshoogte nemen, vond dat alle goten aan vervanging toe waren (en bewees dat ook), en zag dat ook het platte dak van onze garage zijn beste tijd had gehad. Een dikke week later zat er een offerte in de mailbox. Prompt mailde ik terug dat dat ok was, en dat hij eraan mocht beginnen.

Stilte.

Na een goeie maand mailde ik nog eens.

Stilte. Of nee, een zeer bizar antwoordmailtje met de vraag of hij (= de afzender) iets besteld had misschien.

Rond kerstmis belde ik uiteindelijk nog eens: wat nu eigenlijk de bedoeling was. De man verontschuldigde zich en zei dat hij mailproblemen had. Wat het rare mailtje zou verklaren, maar evengoed een smoes kan zijn.

Enfin, ik bevestigde nog even per mail, en kreeg als antwoord dat het niet bepaald het beste seizoen was voor gotenrepareerwerk, maar dat hij zeker iets ging laten weten.

In februari belde ik nog even. Nee, hij was me niet vergeten, maar het was druk.

Sindsdien heb ik zowat om de twee weken gebeld, met steeds hetzelfde antwoord. Soit. De laatste tijd kwam er wel wat variatie in: hij beloofde van de volgende week te komen (telkens opnieuw), maar ik hoorde niks meer, omdat er teveel werk was of het teveel regende.

Tot twee weken geleden de hemel zowat naar beneden kwam, in de vorm van gigantisch veel water tegelijk. En ik moest vaststellen dat de garage op ongeveer zes plaatsen serieus lekte. Allemaal goed en wel, maar over een week of twee beginnen er hier verbouwingen in de woonkamer, en moeten alle meubels in diezelfde garage opgeslagen staan. Probleem dus.

Ik dus nog eens gebeld en het probleem uitgelegd. Dat was vorige woensdag. Vrijdag zat er plots twee man op dat dak, om al het mos eraf te halen en het volledig in te smeren met een coating. Zaterdag zat één van hen er alweer: voorbereidend werk allerhande. En deze morgen stonden ze hier opnieuw alletwee, vol goeie moed en volle gasflessen. De ganse dag is er gezeuld, geteerd, gebrand met de “salomon”, gehamerd, nieuwe pijpen gestoken, en afgewerkt. Rond een uur of vier kwamen ze met een grote grijns verklaren dat het dak klaar was, en dat het gegarandeerd droog ging blijven in de garage vanaf nu. De goten gingen voor later zijn, het was een beetje te druk nu.

Momenteel is het buiten aan het gieten, bliksemen, stormen en waaien. Een mooie zomerstorm, quoi. Ik ben daarnet even gaan kijken in de garage: geen druppel te bespeuren.

Ik ben happy. Mag ook wel zeker, na al die tijd?

Nu nog de goten…

Familiefeest

Veel te veel gegeten vandaag.

Suikernonkel gaf namelijk een gigantisch feest omdat hij 65 werd en dus ook met pensioen gaat. Meer dan 100 man was er aanwezig, voor receptie, uitgebreid koud visbuffet, warme beenhesp met groentjes en aardappelen, en een bijzonder uitgebreid en machtig lekker dessertbuffet. Nog nooit zo uitgebreid gezien, en ja, ik heb al wel een paar dessertenbuffetten van dichtbij bekeken.

Het was in een trouwzaal, en het voelde ook als een trouwfeest aan, met naamafroeping, netjes geschikte tafels, en muziek wanneer nonkel binnenkwam.

De kinderen waren mee en hebben zich flink geamuseerd met hun achterneefjes en -nichtjes. Buiten was het pokkewarm, binnen zag je niet eens of het buiten klaar of donker was. Gelukkig had de zaal ook een grote tuin waar de receptie werd gehouden, en waar de kinderen speelden. Ik geef toe, ik heb er tussen de gangen door ook vaak gezeten, op een bankje in de schaduw.

Ik weet niet wat er nu met de boerderij van nonkel zal gebeuren. Hij is al een tijdje aan het afbouwen, en heeft al een paar straten verder een huis gekocht. Maar toch… Het zal een monument zijn dat uit de familie verdwijnt: de boerderij van Barts grootvader, en wellicht ook al een paar generaties daarvoor. Zelfs ik heb er nog hooi helpen binnenhalen, de koeien op de wei water gebracht, en de poorten en hekwerk herschilderd. Voor Barts familie is het een essentieel onderdeel van hun leven dat verdwijnt.

Maar het is nonkel van harte gegund dat hij met pensioen gaat natuurlijk.
Geniet ervan, nonkel Staf!

Ziek

Vorige week was ik ziek, nu is het de beurt aan Wolf. Ik heb er alleen geen idee van wat hem mankeert.

Hij was woensdag lusteloos toen ik hem van school afhaalde, en normaal gezien zou ik hem bij me gehouden hebben. Alleen moest ik die middag examen afnemen op school (een vooruitgeschoven versio) en kon dat voor een keertje niet. Ik heb hem bij een vriendinnetje afgezet, en samen zijn ze dan naar de turnles gegaan. Zonder problemen, eigenlijk.
Toen ik hem rond vier uur ging afhalen, had hij geen zin om nog langer te blijven spelen (wat me verwonderde) maar wilde hij mee naar huis. En ja hoor, hij had koorts.

Donderdag zijn we bij mijn ouders gaan eten en daarna even bij mijn oma langsgeweest, en ook daar lag hij gewoon lusteloos in de zetel. ’s Avonds had hij weer meer dan 39°.

Gisteren was niet veel beter, al merkte je wel duidelijk wanneer de Nurofensiroop begon te werken: dan was hij vrolijk en enthousiast buiten aan het spelen met zijn broertje, alsof er niks aan de hand was.

Deze morgen had hij weer koorts en mocht hij niet gaan zwemmen. Het feit dat hij daar niet eens tegen protesteerde, is al veelzeggend op zich. Intussen heeft hij een Perdolan suppo gekregen en voelt hij zich weer prima.

Ik weet dus niet wat ik moet doen: moet ik er nu de dokter bij halen of niet? Het is niet dat hij ergens pijn heeft: niet zijn keel, niet zijn oren… Alleen maar koorts dus.

Kinderen…