Twee jongens onder het mes

Gisteren zijn zowel Wolf als Kobe geopereerd. Het codewoord van de dag was ‘wachten’, en veel meer dan we gedacht hadden.

Stipt om half acht waren we in de opname, en daar hebben we zo’n twintig minuutjes gewacht. Geen probleem. Boven op de kinderafdeling werden ze allebei onmiddellijk gemeten, gewogen, en mochten we bijna onmiddellijk naar beneden naar de gang van het operatiekwartier. Wolf kreeg een dikke knuffel, en werd binnengereden. Achteraf vertelde men me dat hij zelfs toen nog aan het tateren was, absoluut niet zenuwachtig, en gewoon vrolijk.
Zo kennen we hem wel, ja.

Intussen zaten we met Kobe te wachten, maar die was onmiddellijk na Wolf aan de beurt, dus zo heel lang ging dat niet duren. Dàchten we…
Het werd een half uur, drie kwartier, een uur… En toen kwamen ze zeggen dat er iets mis was met de sterilisatie van één van de machines, en dat het nog wel een twintigtal minuutjes ging duren. Hmm. Daar zit je dan, met een peuter van anderhalf, in een ziekenhuisgang. Gelukkig kwamen ze een bak oude kinderboekjes brengen. Veel bruikbaars voor Kobe zat er niet tussen, maar het was toch beter dan niks.

Intussen kwamen ze melden dat Wolf wakker was op de recovery, en dat we naar hem toe mochten. Bart bleef bij Kobe, ik ging zo’n schortje aandoen, en knuffelde mijn oudste. Alles was in orde, pijn deed het niet, maar hij voelde zich behoorlijk mottig, had zelfs overgegeven.

Dat duurde zo nog een eindje, tot ze, rond kwart na tien, kwamen zeggen dat Wolf naar boven mocht, en dat we misschien dan Kobe (na twee uur in die gang!) mochten meenemen.
Wij opgelucht naar boven, maar we waren nauwelijks vertrokken, of de verpleegster kreeg de boodschap dat Kobe mocht blijven. Oi vé! En jawel, nog een drie kwartier later, om elf uur (TWEE UUR en DRIE KWARTIER in een ziekenhuisgang met een kind van 20 maanden, dat niks te eten heeft gekregen) mocht Kobe eindelijk binnen. Ik was op van de zenuwen en de ergernis, maar mocht dat niet laten blijken omdat Kobe kalm moest blijven. Die heeft geen enkel moment gehuild, gezaagd of geneut, is vooral zichzelf gebleven. Gelukkig was er op het einde van de gang een lifthal die volledig beschilderd was, waar we dus regelmatig naar toe wandelden.

Enfin, Kobe binnen, ik naar boven, Wolf een knuffel gegeven, en ik naar de cafetaria, want ook ik had, net zoals de kinderen, nog niks gegeten of gedronken.

Wolf heeft nog een paar keer overgegeven, één keer zelfs in ware Excorcist-stijl (Bart heeft de rest van de dag mijn tshirt aangehad, want ik had nog een topje aan en zijn kleren waren doorweekt) en voelde zich daarna zienderogen beter.

Kobes operatie duurde lang, en het werd bang afwachten voor ons. Pas rond vier uur kreeg ik het signaal dat ik naar beneden mocht naar de recovery, waar hij lag te zieltogen in zijn bedje, met een infuus aan zijn voetje en een hoop plakkers op zijn lijfje. Operatie was geslaagd: één teelballetje zat netjes op zijn plaats, vastgehouden door een rekkertje dat tegen zijn bil was geplakt (anders trekken de te korte bloedvaten het weer naar omhoog) en het andere was weggehaald, wegens niet volgroeid en ook veel te hoog. Ook zijn plassertje was, net zoals bij Wolf, behandeld voor fimosis, waardoor de voorhuid was opengesneden en losgemaakt van de eikel.
Hij voelde zich ellendig, en huilde zachtjes in mijn armen. Ik heb hem gewiegd en zachtjes in slaap gezongen, en het daaropvolgende anderhalve uur de Flair (die daar lag) gelezen naast zijn bedje.
En toen mocht ook hij naar boven, waar hij passief voor zich uit lag te kijken.

We hadden verwacht dat Wolf rond zes uur naar huis mocht, maar het was, alweer, wachten op de dokter, die pas rond acht uur langskwam. Intussen was ik al gaan vragen naar een paar boterhammen voor Wolf die half uitgehongerd was. Enfin, papa en Wolf naar huis, en ik bij Kobe, die onrustig sliep, en af en toe begon te krijsen wanneer hij een plasje deed in zijn pamper.

Jammer genoeg kwamen dokter en nachtverpleegster en zo altijd op een moment dat hij diep aan het slapen was, zodat hij daarna niet opnieuw in slaap viel. Ik heb uiteindelijk de halve nacht met Kobe op mijn schoot, of languit boven op mij doorgebracht, en in totaal amper een dik uur geslapen.

En om half acht kwamen ze me wakker maken (toen sliepen we allebei net) omdat wij eigenlijk op de grote dagkamer lagen (er waren geen kamers voor moeder+kind meer beschikbaar) en er zes kinderen gingen toekomen. Kobe en ik zijn dan maar verhuisd naar een box: net groot genoeg voor een kinderbed en een stoel, en wat gerief. Niet zo comfortabel als een eigen bed in die grote kamer, maar wel veel rustiger. Niet dat Kobe daar een boodschap aan had: hij was wakker en voelde zich veel en veel beter: hij babbelde, speelde, en krijste occasioneel. Als ontbijt speelde hij drie boterhammen binnen, en ook zijn middageten was meer dan één portie. Ik mocht wel geen moment van hem weggaan, helaas.

Al bij al is alles goed gelukt, en hebben de kinderen minder pijn dan verwacht. Hopelijk blijft het zo…

Operatie

Geen blog vandaag, want we zitten in het ziekenhuis. Met de twee kinderen, helaas. En ik ben niet echt in de stemming om te bloggen.
Morgen meer nieuws dus.

Morgen

Tenzij er eentje vannacht nog begint te kotsen, worden morgen mijn twee jongens geopereerd.

De nacht voor mijn eigen operaties slaap ik altijd als een roosje: ik weet wat me zal overkomen, en dat ik daar gewoon door moet. En het is mijn lijf, waar ik mee verder moet.

Maar vannacht, vannacht zal ik rusteloos zijn, en slapen als de muizen in het meel.

Want morgen, morgen worden mijn twee lieverds geopereerd, en mijn hart breekt nu al.

Kokostaart

Een tijdje geleden zat er een gratis bakvorm van Point Virgule (via Cookstore) in de bus, en ik moest die uiteraard eens uitproberen. Ik heb geopteerd voor een kokostaart, een recept dat ik al van kindsaf bij mijn ma krijg, en dat ik eigenlijk nog steeds even graag eet. Bijzonder simpel ook, zo’n 15 minuutjes werk, 30 min. baktijd en een goeie 5 minuten voor de afwerking.

Ik maak meestal de grote hoeveelheid, goed voor een twaalf stukken (gewone mensenmaat, niet die van de banketbakker). Aangezien de vorm nogal klein was, heb ik voor de kleinere hoeveelheid gekozen, toch nog goed voor een 8 stukken taart.

p3280006

Benodigdheden (acht of twaalf stukken):

* 170 – 250 gr. zelfrijzende bloem (of gewone bloem met driekwart of een hele lepel bakpoeder)
* 2 – 3 eieren
* 125 – 180 gr. boter
* 50 – 75 gr. geraspte kokos
* 125 – 180 gr. suiker
* een scheut melk ad libitum

Voor de afwerking:

* bloemsuiker
* amandelaroma
* gekonfijte kersen

Bereiding:

* laat de boter smelten, en voeg de eierdooiers en de suiker toe. Meng goed.
* voeg al roerend de bloem (eventueel het bakpoeder) en de kokos toe. Giet er naar eigen gevoel een scheut melk bij, zodat het geheel goed smeuïg wordt.
* klop het eiwit stijf, en meng het voorzichtig onder het deeg.
* giet in de beboterde bakvorm.

p3280008
* laat 25-30 minuten bakken op 180° C. Het deeg mag niet meer aan een vork of zo kleven wanneer je in het midden van de taart steekt.
* ontvorm op een taartrooster en laat afkoelen.

Afwerking:
* vul een kommetje met een behoorlijke hoeveelheid bloemsuiker. Voeg een paar druppels (naar smaak) amandelaroma toe, en een paar druppels water. Wees voorzichtig, je hebt nauwelijks water nodig tegenover de hoeveelheid suiker. Roer tot je een vloeibare, maar niet lopende massa hebt, en verdeel dat over de taart.
Werk af met halve gekonfijte kersen.
Je kan ook kiezen voor abrikozenconfituur of een andere afwerking natuurlijk.

p3290010

Ik heb dus met enige argwaan de bakvorm van Point Virgule gebruikt, en heb die niet ingevet, zoals men aangaf. Normaal gezien werk ik met een standaard ingevette bakvorm, en dan blijft er bij het ontvormen altijd een miniem laagje over, dat ik met plezier opsnoep. Helaas, deze keer had ik minder geluk: ik heb de taart onmiddellijk ontvormd, en de bakvorm was brandschoon, zelfs geen kruimeltje bleef hangen, arme ik.

Ik weet nu dus wel dat ik, wanneer ik aan nieuwe bakvormen toe ben, die van Point Virgule ga nemen. Van de prijs heb ik geen idee, maar alla, gebruiksgemak is ook veel waard.

(En geef toe, als je het lef hebt om je product naar een blogger te sturen, ben je ook overtuigd van dat product. Anders word je genadeloos afgekraakt, als het niet bevalt. Bij deze is het dus meer dan goedgekeurd. Cookstore mag me nog zo gerief opsturen :-p )

Mysterie partim opgelost…

Jawel hoor, wat vond Wolf daarstraks toen hij een pluche beestje uit een oud schoolbankje bij ons in de woonkamer viste? Mijn bewuste rode pen! Ge zoudt Murphy toch nen draai rond zijn oren geven!

Ach ja, nu heb ik er twee, en kan ik naargelang mijn stemming met helderrood of donkerrood schrijven. We zullen het maar positief bekijken zeker?

Penmysterie

Wie me kent als leerkracht, weet dat ik nogal wat belang hecht aan mijn rode pen. Ik HAAT het om te moeten verbeteren met een rode stylo, stift of nog iets anders. Meer zelfs, als ik in de examens aan het verbeteren ben, kan ik me zelfs mateloos ergeren aan het tikkeltje verkeerde kleur van de inkt… (Ik weet het, neurotisch en zo).

Ik durf ook al eens zitten verbeteren in de zetel, en dan blijft er ook wel eens een stapel toetsen liggen, met mijn rode pen erbovenop.

En nu blijkt die pen verdwenen te zijn. Ik dacht eerst dat ze gewoon gevallen was, maar er ligt niks onder de zetel. Ook in de zetel, tussen de kussens, waren er alleen maar kruimels te vinden. Ugh. Ik heb intussen ook al zo hard aan Bart zijn oren gezaagd, dat hij zelfs even de grote zetel voor me opgetild heeft, kwestie van zeker te zijn. Geen pen.
Ik heb al gans mijn bureau afgezocht, alle hoekjes in en rond mijn verbeterplekje in de zetel, alle opslagplaatsen van schrijfdinges, mijn boekentas al drie keer omgekeerd…. geen pen.
Ik heb intussen al één van mijn afgedankte oude pennen terug leven in geblazen, maar er is wel degelijk een reden waarom ze afgedankt was: mijn vingers zijn ook alweer mooi rood.

Ik heb het vermoeden dat Kobe er voor iets tussen zit: hij ruimt bijzonder graag op. Ik heb mijn GSM onlangs tussen de bordjes in de schuif gevonden, mooi opgeruimd op een plekje dat hij kende. Helaas kent hij ook bijzonder goed de vuilbak, en gooit hij graag vanalles weg… En kan hij me nog totaal niet uitleggen of hij mijn pen soms gezien heeft.

Hmpf. Dat is nu al drie dagen. Drie dagen dat ik zonder deftig verbetergerief zit. En daarom ben ik daarstraks, na school, in de lokale papier- en schrijfgeriefwinkel binnengestapt, en heb me een nieuwe pen aangeschaft. Een Parker, in een lichtrode kleur en iets te dik in de hand liggend naar mijn zin, maar wel met een bijzonder elegante fijne punt en een groot schrijfgemak, en dat voor 14 euro.

Helaas is er ook een andere soort buisjes aan verbonden: ze gaan langer mee, maar het is ook een zeer duidelijke andere tint rood, veel donkerder. Ik denk net donker genoeg om me niet te ergeren.

Heb ik al gezegd dat ik niet hou van veranderingen? Maar dat ik verdomd blij ben dat ik weer een pen heb?

Oh, en wist u al dat ik een neuroot ben?

Cheesy

Het volgende verhaaltje is melig, ik ben me daarvan bewust, maar het is zodánig herkenbaar dat ik er domweg even tranen van in de ogen kreeg. Waarom heeft een dag niet een paar extra uren?

Een man kwam laat thuis van zijn werk, moe en geïrriteerd. Zijn zoontje van vijf zat op de stoep voor de deur op hem te wachten. Hij vroeg:’Papa, mag ik je iets vragen?’ De vader antwoordde: ‘Ja natuurlijk, wat is er?’
‘Papa, hoeveel verdien je per uur?’
‘Dat zijn toch jouw zaken niet! Waarom vraag je zulke dingen?’ zei de vader kwaad. Zijn zoontje antwoordde: ‘Ik wil het gewoon weten. Alsjeblieft vertel het mij, hoeveel verdien je per uur?’

‘Als je het echt wil weten, ik verdien € 14,00 per uur’

‘Oh’ antwoordde de zoon met zijn hoofd gebogen. Even later vroeg het jongetje: ‘Papa, mag ik alsjeblieft € 7,00 lenen?’

De vader werd furieus. ‘Als dat de enige reden is waarom je mij dat vraagt, zodat je geld kan lenen om één of ander dom speelgoedje te kopen, dan mag je nu onmiddellijk naar boven en naar je bed. En denk er maar over na waarom je zo egoïstisch bent. Ik ga niet elke dag hard gaan werken voor zulke kinderlijke onnozelheden.’

De jongen ging stil naar zijn kamer en sloot de deur.

De man zat neer en werd nog bozer over de vragen van zijn zoontje.  Hoe durft hij zulke dingen te vragen alleen maar om geld te krijgen? Na een uurtje of zo, was de man gekalmeerd en begon hij na te denken: misschien moest het kind echt wel dringend iets kopen met die €7,00, en eigenlijk vroeg het kind nooit om geld.

De man ging naar de kamer van het kindje en deed de deur open.

‘Slaap je, ventje?’
‘Nee, papa. Ik ben wakker.’
‘Ik heb eens nagedacht, misschien was ik te hard voor je. Het is een lange dag geweest en ik heb mij op jou afgereageerd. Hier is de zeven euro die je gevraagd hebt.’

De jongen lachte en zette zich rechtop. ‘Dank je, papa!’ riep hij. Dan nam hij vanonder zijn kussen nog wat geldstukken. De man zag dat de jongen al geld had en begon weer boos te worden. Maar de jongen zat stil zijn geld te tellen, en keek dan naar zijn vader.

‘Waarom vraag je mij geld als je al geld hebt?’ gromde de vader.
‘Omdat ik nog niet genoeg had, maar nu wel’, antwoordde de jongen. ‘Papa, ik heb €14,00 nu. Kan ik nu een uur van je tijd kopen? Alsjeblieft kom morgen een uurtje vroeger naar huis. Ik zou graag samen met jou eten.’

De vader was vertederd. Hij legde zijn armen rond de jongen en gaf hem een dikke knuffel.

Tweiclub

knitting-giftDe volgende tweiclub (voor meer uitleg: zie deze en deze post) is op woensdag 08/04 om 20.00u bij mij thuis. Hopelijk is er deze keer wat meer volk, al was het de vorige keer eigenlijk best gezellig. Ik heb aan mijn handschoenen zitten werken, Annick heeft zitten haken, en ik heb eigenlijk vooral Ilona, die in jaren niet meer had gebreid, leren opzetten.

En mijn ma was ondertussen vrolijk aan het kletsen en heeft pas op het einde haar breiwerk uit de auto gehaald :-p

Je kan trouwens ook volgen via twitter, en wel op http://www.twitter.com/tweiclub. Daar kan je sneller zien hoe en wat.

Kom je, laat dan via Twitter of via de commentaren hier iets weten, dan weet ik hoeveel chips/drank ik moet voorzien 🙂

Ring

Halverwege februari was er een jaarmis voor mijn grootvader, en daarna een gezellige familiebrunch in een zaaltje. Met 40 man mag dat wel eens.
Ik moest toevallig, om van de kerk naar het zaaltje te gaan, door het dorp van mijn ouders, en ben daar even gestopt in één van mijn favoriete winkeltjes, ‘Hebbeding’. De naam dekt volledig de lading, toch als het niet echt geeky moet zijn.

Ik kon het niet laten, en heb mezelf een ring gekocht. En een dikke maand later vind ik hem eigenlijk nog steed even mooi. Misschien dat ik er toch nog eens de bijpassende oorringen ga halen. Op het moment zelf vond ik dat ik al genoeg geld had uitgegeven :-p

p32200211