Laptop

Ik heb al een jaar of twee een laptop. In het begin heb ik hem voortdurend meegesleept naar school, maar intussen heb ik een vaste PC met uitstekende internetverbinding in mijn lokaal, zodat dat niet meer hoeft.

Het ding ligt sindsdien voor het merendeel van de tijd in een schuif. Uiteraard gebruik ik hem wel af en toe, op reis bijvoorbeeld, of in de zomer als ik buiten wil zitten bij de kinderen. Hij heeft ook al gediend als depannage bij Netlash (toen de nieuwe computers nog niet waren toegekomen en de stagiair zonder computer zat), of om een vriendin uit de nood te helpen bij een acute laptopcrash.

Maar de laatste paar dagen weet ik bijzonder goed waarom ik het ding heb: ik geniet er immens van! Ik zit in de zetel, met telefoons, afstandsbediening en te verbeteren toetsen bij de hand, mijn geopereerde voetje netjes omhoog, en de laptop op schoot. Op die manier hou ik contact met de buitenwereld en voel ik me niet echt afgesneden. En kan ik me eigenlijk best wel verzoenen met mijn tijdelijke immobiele lot.

Nu nog proberen uitvissen waarom hij zo vreselijk warm wordt, en we zijn er helemaal 🙂

Het liefste zoontje ter wereld

Ik weet wel dat veel mama’s dit over hun kind zeggen, en ja, de boutade ‘Mijn kind schoon kind’ is niet voor niks een boutade, maar lees even mee, en u zal me wel gelijk geven.

Zoals altijd waren de kinderen rond zeven uur wakker, vakantie of niet, en gingen ze met papa naar de badkamer. Diezelfde papa wou geen risico op extra beenbreuken bij zijn vrouw lopen door haar zonder toezicht van de trap te laten stommelen met haar krukken, en maakte me rond half acht wakker. Een kwartier later zat ik bij de kinderen aan tafel boterhammetjes te smeren, en nog een kwartier later was papa naar het werk vertrokken, met medeneming van Kobe om die onderweg in de kribbe te droppen, en met achterlating van Wolf.

Diezelfde Wolf heeft uitmuntend voor me gezorgd. Hij bezorgde me stapels kussens om me te installeren, drapeerde een dekentje over me, en nestelde zich daarna liefdevol in mijn arm om samen tv te kijken. Een uurtje later overhandigde hij me mijn krukken, schoof een tapijtje uit de weg en gaf de hond een duw, en loodste me naar de keuken als piloot van een vliegtuig, mét bijhorend gebrom.
Daar hielp hij me de afwasmachine aanzetten, gaf me een tas, nam de melk uit de ijskast, zette de microgolf in werking, en maakte me een volmaakte latte, compleet mét suikerklontje en lepeltje. Intussen had hij ook al geholpen de was te sorteren, in de machine te steken (waspoeder doseren en in het laatje doen was voor mij) en het boeltje aan te zetten, en een mand propere was naar de living te versleuren. Daarna nam hij omzichtig de volle kop hete koffie in een ovenwant en zette die op het salontafeltje bij me, en kroop weer bij me in de zetel.
’s Middags hielp hij de tafel zetten en afruimen, liet hij een paar keer de hond buiten en weer binnen, hielp hij me nog maar eens een koffie te zetten, voorzag me van koekjes, bouwde een kussenhuisje rond me, sprong enthousiast heen en weer toen het lukte een paar spelletjes te winnen met de Wii (die hij zorgvuldig bij me had gebracht, nadat hij de tv wat had gedraaid en zo), nam de telefoon voor me op, en was eigenlijk ongelofelijk braaf, lief en geduldig met me.

Wolf is net vijf geworden. Waar heb ik zo’n ongelofelijk kind aan verdiend? En zeg me nu niet dat de titel van deze post niet op zijn plaats is, toch zeker voor vandaag.

Ma

Weet je wat eigenlijk nog het raarste van al is aan gans die operatie? Dat mijn eigen ma nog van niks weet!

Die zit namelijk in Cuba, een reis van drie weken die ze al altijd wilde maken. Ze heeft al de halve wereld gezien (Senegal, Mexico, Peru, Thailand…), maar Cuba, dat had ze altijd al eens willen doen en dat was er nog nooit van gekomen. Nu, ze is intussen al 63 en ze wordt er niet jonger op. Mijn vader zag het al niet meer zitten om mee te gaan, die vond het al welletjes. Zelf wou ze het niet langer uitstellen: haar eigen ma, 87 ondertussen, is momenteel in goede gezondheid, maar dat zegt niks over volgend jaar. Hetzelfde geldt voor mijn vader.

Het kon dus best wel eens de laatste kans voor Cuba zijn voor haar, en die heeft ze dan ook gegrepen. Ze heeft zich ingeschreven in een groepsreis van drie weken, en wég was ze. Maandag komt ze terug.

Mijn operatie is eigenlijk bijzonder snel gepland en geregeld. Ik belde naar mijn orthopedist (we waren het er al eerder over eens geworden dat een operatie de enige overblijvende mogelijkheid was) en hij stelde me een paar data voor. Gisteren was voor hem een rare dag: hij moest die namiddag een vliegtuig halen, en had de voormiddag vrijgehouden voor last-minutes en spoedgevallen. Daar rekende hij me ook bij, zodat ik amper een week op voorhand alles wist (het was bijna nog in het honderd gelopen door emailmalcommunicatie, maar bon). Het alternatief was, door een geplande operatie van de kinderen eind april, pas eind mei, en dat viel al helemaal niet meer te plannen met school, laat staan dat ik nog zo lang wilde blijven sukkelen.

Daardoor komt het dus dat mijn ma nog vrolijk in Cuba zit, en dat ze nog van niks weet. Ze heeft al een paar keer met mijn vader getelefoneerd, maar die heeft haar niks verteld. Bewust, of uit warhoofdigheid, dat laat ik in het midden. Hij is wel van plan om maandagnamiddag, wanneer hij haar gaat afhalen aan het station, langs hier te passeren, en dat zou ik bijzonder fijn vinden.

Want, weet je? Ik mis mijn mama…

Operatie

Voor wie het nog niet wist: ik ben deze morgen geopereerd aan mijn voet. Eindelijk.

Ik sukkel al sinds eind mei met die voet, en ik heb zowat alles al geprobeerd: kinesie, cortisonespuiten, shockwavetherapie, speciale laars, immobilisatie… In samenspraak met mijn orthopedist zijn we tot de conclusie gekomen dat ik nog drie opties had: gewoon blijven lopen (en dat is voor mij geen optie), amputeren (maar niet echt) of een operatie. Dat laatste is het dus geworden: hij heeft mijn hiel aan de zijkant opengesneden, het bot schoongeschraapt van alle kalk, alle zieke weefsel weggesneden, en de pees die alle ellende veroorzaakt losgemaakt.

Om acht uur zijn we binnengegaan in het ziekenhuis, rond half tien werd ik op de recovery (jawel) met mijn voet in een ijsbad gewikkeld, en tegen half elf werd ik de operatiekamer binnengerold. Veel weet ik daar niet meer van: vrijwel onmiddellijk kreeg ik de verdoving ingespoten (wat behoorlijk pijn deed aan mijn arm, trouwens) en was ik van de wereld. Toen ik een uurtje later wakker werd op de recovery, was mijn hele been rood, zat mijn voet tot aan de knie in een halve gips (de rest is puur verband om de wonde niet te belasten) en had ik het zodanig koud dat ik oncontroleerbaar aan het klappertanden was. Ze gaven me een soortement haardrogerbuis die warmte blies, en die me geleidelijk aan opwarmde. Ik begon me ook beter te voelen, en zodra ik naar mijn kamer mocht, was alles ok. Mijn voet was nog verdoofd, pijn had ik niet. Ik las wat, keek wat tv, sliep nog een beetje, en warmde helemaal op zodra ik eten had gekregen en dus weer energie had getankt.

Bart bracht me liefdevol naar huis tegen half zes, en installeerde me met laptop, telefoon, GSM, afstandsbediening en allerhande tijdschriften in de zetel, en ik werd vertroeteld met gesmeerde boterhammetjes, en knuffels van kleine kleuters.

Als een operatie dan toch moet, dan graag zoals vandaag 🙂

Ikea

Vandaag ben ik nog snel, voor de voetoperatie die me een behoorlijk aantal weken huisarrest bezorgt, naar de Ikea gegaan. Voor Wolf is dat een echt uitje: hij mag dan een uur in de kinderopvang spelen, met klimtoestanden en ballenbad en zo, en daarna eten we in het restaurant. De lange rij wachtenden schrikte hem niet eens af, hij had het ervoor over om een dikke twintig minuten aan te schuiven. Het bizarre is dat hij vooral gretig is naar het ijsje als dessert, maar het niet eens volledig opeet: het is hem te veel.

Zelf heb ik nauwelijks meer gekocht dan ik in gedachten had, en daar zal de zere voet en rug wel voor iets tussengezeten hebben. De buit: een nieuw donsdeken voor mezelf, een nieuw hoofdkussen (dat wel iets steviger zou moeten zijn dan het vorige), drie lampjes om op de kleerkast te monteren zodat ik tussen al het zwart tenminste zie wat ik neem, en twee kleine tapijtjes voor de hond.

Niet slecht, qua zelfbeheersing, zou ik zo zeggen :-p

Eland

Deze avond ben ik bij een vriendin langsgeweest, en die heeft een verzameling pluchen elanden. Iets wat ik eigenlijk niet wist, en me niet eens was opgevallen. Ter mijner verdediging: haar verzameling staat hier en daar op een vensterbank, en de gordijnen waren gesloten.

Ze schoot in elk geval in de lach toen ik, op een bepaald moment in de conversatie, vertelde dat ik op zoek was naar een tweede exemplaar van Kobes favoriete knuffel, zijnde een eland met een oranje-roze-paars gestreept mutsje en sjaaltje aan. Meer nog, ze had hem zelfs staan, mét etiketje er nog aan. Dat was in ieder geval voor mij een meevaller, want op die manier kon ik achterhalen waar mijn oom hem destijds (anderhalf jaar geleden) gekocht had.

eland

Bij deze dus een oproep: wie heeft er nog een eland met een oranje-roze-paars gestreept mutsje en sjaaltje staan, destijds verkocht in de Casa, die het ding kan missen? Ik betaal er uiteraard voor, maar je zou vooral mijn Kobe een groot plezier doen.

Een betere foto heb ik momenteel niet, omdat ik voortdurend vergeet het beest te fotograferen en er maar aan denk als hij al veilig in de armen van Kobe onder zijn dekentje zit.

Batterijen

Ik ben aan het overschakelen op herlaadbare batterijen voor zowat alle toestellen hier in huis, maar nu is mijn vraag: welk merk batterijen is het beste, als je de verhouding prijs/kwaliteit in acht neemt?

Welke ervaring heb jij daarmee, en wat kan je me aanraden of eerder afraden?

Menu

Kijk, dat doe ik dus graag hé, koken voor vrienden.

Ook al heb ik een slechte rug, ik kan het niet laten om er mijn ziel in te leggen. Geen halve baksels of dingen van de traiteur, als ik iets in mijn gedachten heb, dan wil ik het ook zo.
Deze avond kwamen er oude vrienden van vroeger eten, van toen wij nog op ’t unief zaten. We zien elkaar niet vaak, maar het voelt telkens weer bijzonder vertrouwd aan. En aan die mensen wilde ik wel degelijk iets deftigs voorschotelen.

Het menu van daarnet:

* aperitiefhapjes:  halve abrikoosjes gevuld met een mengsel van ricotta, honing en kaneel; geitenkaas gevouwen in een pakketje van gedroogde gandaham; kerstomaatjes in twee gesneden met een blokje mozzarella en een beetje basilicum tussen, op een prikkertje; witloofblaadje gevuld met een mengsel van zalm, zure appel, sjalot en room; champignons gevuld met kruidenkaas

* voorgerecht: een aspergemousse op een bedje van gerookte zalm, afgewerkt met rode kaviaar en dille

* hoofdgerecht: rolletjes van kalkoenlapje, gandaham, rozemarijn en mozzarella, opgediend met verse tagliatelle (met room en parmezaan) en een toost belegd met boschampignons en fleur de sel

* nagerecht: tiramisu van peperkoek en peer

* koffie of rooibosthee met truffels

Bart heeft er een Château Pavie 1973 (Saint-Emilion) bij geserveerd, uit mijn vaders wijnkelder.

Het heeft gesmaakt, maar dat lag voor een groot deel ook aan het eminente gezelschap.
Hopelijk doen we er deze keer niet zo lang over om elkaar terug te zien.

Meme

Stokje, of hoe je het ook wil noemen. Van mijn LJ-account gehaald. Lame, I know.

-Describe me in one word- just one single word. Positive or negative.

-Leave your word in a comment, before looking at what words others have used.

-Copy and paste the meme to your blog to find out how people describe you when limited to one word.

Als een blok.

Ik had gehoopt dat een goeie nacht slaap wat zou verhelpen aan die rugpijn… Helaas. Deze morgen was het nog niks verbeterd, wel integendeel. Ik heb behoorlijk mogen worstelen om mijn ondergoed en vooral kousen aan te krijgen. Ik begrijp de Sliplift meer en meer, ik denk dat ik er me in de toekomst ooit ook nog eentje zal mogen aanschaffen. Enfin, de moeite om mijn schoenen te proberen strikken heb ik niet eens gedaan.
Ik wou perse gaan werken, omdat het de laatste dag voor de vakantie was, en dat ik nog een toets had af te nemen en bepaalde stukken leerstof af wilde werken. Na de vakantie komt er twee weken lang een interimaris, en ik wilde dat meisje mooi afgewerkte gehelen kunnen presenteren.

Niet dus.

Na een uur te zitten schuifelen van de pijn op mijn stoel, hield ik het niet meer. Mijn concentratie was compleet zoek, en dan kan je echt niet deftig je leerstof overbrengen. Ik heb mijn leerlingen naar de studie gestuurd, heb me afgemeld, en ben met tranen in de ogen naar huis vertrokken.

Daar heb ik me een stevige koffie gezet, heel even mijn computer gecheckt, en ben toen met een stapel boekjes in de zetel gaan liggen, plat op mijn rug. En toen, zo rond tien uur, ben ik in slaap gevallen. En pas om 15.00u weer wakker geworden.

Er klopt toch iets niet, denk ik dan, als ik overdag als een blok in slaap kan vallen en vijf uur kan slapen. Die rug had me uitgeput, de voorbije dagen, maar toch.

Vakanties – ik heb het al vaker gezegd en ik blijf erbij – zijn niet voor de leerlingen, maar voor de leraars. Of we houden het niet vol, zo dag in dag uit met 25 pubers voor onze neus.