Er zijn zo van die dagen op school dat je niet weet wat eerst doen. Er zijn natuurlijk je lessen, maar er komt vaak vanalles bij kijken, zoals bijvoorbeeld de organisatie van een Brel-avond, waarbij Johan Verminnen komt zingen en onze leerlingen het voorprogramma verzorgen.
En dan ben je tijdens de middagpauze bezig liefdesgedichten passioneel te laten klinken, en de tekst van ‘Rosa’ vlot gebekt te doen zingen, terwijl je snel een bord eten naar binnen schuifelt. En dan merk je vooral waartoe die leerlingen in staat zijn, en sta je telkens weer versteld.
En dan komt er een onverwachtse discussie met je laatstejaars over dingen op school die hen bezig houden en waar ze het moeilijk mee hebben, en probeer je hen ook het standpunt van de school en de leraars te doen inzien. En krijg je te horen dat ze dat bijzonder appreciëren, omdat ze op die manier de dingen leren anders bekijken en relativeren.
En dan, hé, dan weet je weer waarom je zo bijzonder graag met jonge mensen werkt. En waarom je eigenlijk vooral geen andere job zou willen, dan dag in dag uit bezig zijn met groepen pubers die het moeilijk hebben met zichzelf en de wereld om zich heen. Ook al zijn er van die dagen dat je ze met plezier klassikaal tegen de muur zou plakken.
Je hebt het fantastisch verwoord!
Schitterend
maar ik weet dat ik het niet zou kunnen en ze doorgaans altijd tegen de muur zou willen plakken. Als ik iets uitleg en na 1 keer heeft men het niet begrepen , dan raak ik nogal ongeduldig en gefrustreerd. Lijkt me niet de beste eigenschap voor een leerkracht.
Vergeet de congé niet.
Iedere keer als ik met mijn gat in de zon lig tijdens een grote vakantie, weet ik ook weer waarom ik het doe. 😉