Winterdagje

Wilt ge geloven dat, als ge op uw kletsers drie kwartier lang de was buitenhangt en processed dog food uit uw gras verwijdert, ge daar koude tenen van krijgt?

En vooral, weet ge hoeveel deugd vloerverwarming en een kop hete koffie daarna doen?

Ik wel.

Van die dagen…

Er zijn zo van die dagen op school dat je niet weet wat eerst doen. Er zijn natuurlijk je lessen, maar er komt vaak vanalles bij kijken, zoals bijvoorbeeld de organisatie van een Brel-avond, waarbij Johan Verminnen komt zingen en onze leerlingen het voorprogramma verzorgen.

En dan ben je tijdens de middagpauze bezig liefdesgedichten passioneel te laten klinken, en de tekst van ‘Rosa’ vlot gebekt te doen zingen, terwijl je snel een bord eten naar binnen schuifelt. En dan merk je vooral waartoe die leerlingen in staat zijn, en sta je telkens weer versteld.

En dan komt er een onverwachtse discussie met je laatstejaars over dingen op school die hen bezig houden en waar ze het moeilijk mee hebben, en probeer je hen ook het standpunt van de school en de leraars te doen inzien. En krijg je te horen dat ze dat bijzonder appreciëren, omdat ze op die manier de dingen leren anders bekijken en relativeren.

En dan, hé, dan weet je weer waarom je zo bijzonder graag met jonge mensen werkt. En waarom je eigenlijk vooral geen andere job zou willen, dan dag in dag uit bezig zijn met groepen pubers die het moeilijk hebben met zichzelf en de wereld om zich heen. Ook al zijn er van die dagen dat je ze met plezier klassikaal tegen de muur zou plakken.

Gedichtendag

site74_20081007081244_1_gedichtendag1.gif

Traditioneel post ook ik vandaag een gedicht.
Deze keer wil ik opteren voor een klanktapijt, een gedicht van de Vlaamse expressionistische dichter Paul van Ostaijen.
Hij schreef dit voor Gaston Burssens, eveneens een expressionistisch dichter.

Het is overigens het gedicht dat ik in mijn badkamer wil gebruiken (maar het komt er maar niet van). Voor de Gentenaars: het is dit gedicht dat op de kaaimuur van de Graslei en de Korenlei te vinden is.


Onder de maan schuift de lange rivier
Over de lange rivier schuift moede de maan
Onder de maan op de lange rivier schuift de kano naar zee

Langs het hoogriet
langs de laagwei
schuift de kano naar zee
schuift met de schuivende maan de kano naar zee
Zo zijn ze gezellen naar zee de kano de maan en de man
Waarom schuiven de maan en de man getweeën gedwee naar de zee

Tekening gezocht

Omdat het er sterk naar uitziet dat ik de rest van mijn schoolloopbaan in Mariakerke zal blijven, zou ik ook daar graag mijn klas (ten dele) schilderen.

Aangezien ik het lokaal moet delen met muziek, is een tekening van een musicerende mythologische figuur bijzonder aangewezen.

Mocht iemand zin hebben om iets te tekenen, of ergens een knappe tekening van dansende nymfen, een spelende Orpheus of een Apollo staan hebben: graag.

Je zou me er een groot plezier mee doen.

Perceptie

Advocaat Jacques Vergès in de Knack van een paar weken geleden:

“Ik zou Hitler verdedigd hebben, zoals ik ook Osama Bin Laden als cliënt zou accepteren, en zelfs George W. Bush.”

“Zelfs”.

Stof tot nadenken.

Gelukkig repliceert de interviewer:

“U wilt toch niet in ernst de misdaden van Hitler, Bin Laden en Bush in één adem noemen?”

Tweiclub

breien-t10272.jpgEen tijdje geleden hadden we het er op Twitter plots over: breien. Sommige dames kwamen ervoor uit dat ze eigenlijk graag zouden kunnen breien, maar dat ze dat nooit geleerd hadden. Anderen konden wel de basis, maar daar hield het eigenlijk ook wel bij op. Toen kwam het voorstel om een soortement breiclubje van Twitter op te richten, een tweiclub, als het ware.

Zelf kan ik wel een beetje breien, al ben ik lang niet zo’n krak als Patricia. Ik kan er echter wel genoeg van om anderen te helpen, en ik heb wel zin om een aantal mensen te leren breien.

Daarom wil ik voorstellen om eens samen te komen, en dat eventueel een vaste afspraak te maken om de veertien dagen (wie kan komen, komt, en anders is het maar voor de volgende keer). Omdat ik met kleine kinderen zit en een man met een zeer drukke agenda, zou ik dat het liefst bij mij thuis doen. Ik zorg wel voor drank en wat knabbeltjes, en de nodige brei-info.
De bedoeling is om er een gezellige avond van te maken, met massa’s oeverloos geklets, maar dan wel al breiend. Mannen zijn zeker welkom, zolang ze maar willen (leren) breien.

Leeftijd speelt geen rol, dus ja, ma, mocht ge goesting hebben, ge moogt ook komen :-p Je hoeft ook niet noodzakelijk op Twitter te zitten hoor.

Enfin, mocht je dit zien zitten, mail me dan, of nog beter, laat een berichtje achter in de comments, dan heeft iedereen er een idee van of er interesse is.

Voet – nog eentje voor de verzameling

Daarstraks ben ik nog maar eens naar de orthopedist geweest.
(Nog een geluk dat Bart niet jaloers is, want ik zie die mens op een véél te regelmatige basis, en hij is best wel sympathiek ook. Enfin, ik kan het in elk geval zeer goed met hem vinden, en omgekeerd blijkbaar ook. Een paar afspraken geleden vroeg ik hem, na de consultatie: ‘Zeg eens, Wouter, wanneer wil je me graag terugzien?’ Waarop op hij met een grote grijns: “Morgen?”)

Doch dit terzijde. Hij keek vandaag een heel pak ernstiger, en wreef in zijn niet-bestaande baard terwijl hij de uitslag van de MRI-scan bekeek. Daar was eigenlijk vrij weinig op te zien, terwijl de opnieuw constante pijn in mijn voet dat tegenspreekt.
Dat er een chronische fasciitis plantaris is, staat vast. Alleen beginnen de behandelingsmogelijkheden een beetje uitgeput te geraken. Maar vooraleer tot een operatie over te gaan, wil hij “nog maar eens een onderzoek”, zoals hij het zelf verwoordde. Er is echter een kans dat, door alle problemen, de nervus tibialis geklemd zit, en dat wil hij eerst zeker weten. Anders mag ik later een tweede operatie ondergaan, en dat liever niet natuurlijk.Ik moet dus nog maar eens bij de dienst medische beeldvorming langs, en wel voor een EMG, ofte een elektromyografie. Dat onderzoek zou de geklemde zenuw moeten uitsluiten, en dan zien we wel weer. Voorlopig kan hij niks doen aan de pijn, en voor pijnstillers ben ik te koppig, al wilde hij ze gerust voorschrijven.

Ik hou u op de hoogte hoe zo’n onderzoek verloopt. Dan weet u dat ook alweer :-p

Blog

Een paar dagen geleden bestond dit blog drie jaar. De postfrequentie varieerde vroeger sterk, wat sommige vrienden al de commentaar ontlokte dat je goed kon merken wanneer ik wat meer tijd had, en wanneer niet.

Oplettende lezers hadden misschien al gemerkt dat een van mijn goede voornemens dit jaar was, dat ik elke dag minstens één postje zou schrijven. Lang, kort, maakt niet uit, zolang het maar iets was dat me bezighield. Voorlopig heb ik het volgehouden, al 25 dagen lang. Geen idee of het zo blijft, maar we zijn goed bezig.

Dat laatste wordt me bevestigd door de statistieken. Die tonen aan dat het bezoekersaantal in de allereerste maanden uiteraard flink steeg, maar daarna een beetje stagneerde. Intussen zit ik wel al aan een verdubbeling van de cijfers van in december 2006, en telt dit blogje ongeveer 2800 unieke bezoekers per maand. Een cijfer waar sommigen meewarig het hoofd over zullen schudden, maar voor een pure huisvrouwenblog (laat ons een kat een kat noemen) niet eens zo slecht is, denk ik. En dan zijn er wellicht nog een hoop mensen die, zoals ik, werken met een feedreader. Dit blijkt overigens post 400 te zijn, met bijna 700 commentaren, en een 44.000 spamcomments die netjes zijn tegengehouden. Oef.

Dit blogje heeft me trouwens al geld opgeleverd. Deze week stond er via Enchanté voor het eerst een week lang reclame op, wat me 25 euro heeft opgeleverd. Verder heb ik dank zij mijn schrijfsels ook al hier en daar goodies gekregen, voor toch ook al een winkelwaarde van 80 euro.

Maar daar is het me helemaal niet om te doen. Ik schrijf om een ei kwijt te kunnen, mijn ideeën te ventileren en te toetsen aan de meningen van anderen. Ik word ook geregeld aangesproken op wat ik schrijf, en ja, ik ben er me zeer bewust van dat ook mijn moeder, schoonvader, collega’s en leerlingen lezen wat ik te zeggen heb. Dus nee, wees maar zeker dat je hier niet mijn ganse leven te lezen krijgt.

Maar wat je wel krijgt, is een glimp van hoe ik denk. Of dat het voor iemand anders relevant is, durf ik sterk te betwijfelen. Maar wanneer ik zelf lees wat ik vroeger geschreven heb (hier, of op mijn vroegere Engelstalige blog dat al sinds december 2001 bestaat) merk ik toch een duidelijke evolutie. Daar gaat het voor mezelf om.

Ongelukken

Na het avondeten wilde ik nog snel batterijen halen in de Brico, amper een kilometer van ons deur in Wondelgem. Ik moet enkel de R4 oversteken daarvoor, dus lang hoefde dat niet te duren.

Helaas. Ik denk dat ik ongeveer tien kilometer heb gereden om er te geraken. Op het kruispunt aan de Brico was blijkbaar een zwaar ongeluk gebeurd, het hele kruispunt was afgezet en er waren omleidingen voorzien, alleen rechts afslaan kon nog. Men wist me te vertellen, in de winkel, dat het wellicht om twee motoren ging. Ik heb het niet gezien, ik heb er ook niet naar gekeken, maar ik dacht alleen maar aan die families voor wie het weekend een ging zijn om helaas nooit meer te vergeten.

Ik ben dan maar doorgereden naar het volgende kruispunt op de R4 met het idee me daar te draaien en terug te keren richting Brico. Helaas, ik voelde al nattigheid toen geen enkele auto me tegemoet kwam. En jawel, aan het kruispunt van Langerbrugge was er alweer blauw licht. Er stonden twee auto’s deze keer, behoorlijk verkreukeld. Wellicht iemand die hetzelfde idee had gehad als ik, een u-bocht wilde maken, en aangereden werd. Nog meer families in de miserie dus.

Met een wrang gevoel ben ik dan nog een kruispunt verder gereden en heb via binnenbanen mijn doel bereikt.

Maar mijn radio met vrolijke muziek heb ik afgezet. Eventjes niet, nee dank u.

Soms

Soms besef je maar al te goed van welke onschatbare waarde je ouders en schoonouders zijn.

Zoals bijvoorbeeld wanneer je peuter van anderhalf ziek is, en jijzelf moet gaan werken. Dan kan je de ene dag je kleintje bij je ma brengen, en komen de volgende dag je schoonouders de hele dag babysitten.

En dan ben je er zó gerust in dat je daar de hele drukke dag niet meer aan denkt, ook al heb je beloofd even te zullen bellen.
Want je weet dat hij in goede handen is, dat alles is zoals het moet zijn, en dat je met een gerust hart thuiskomt bij een verzorgd en vertroeteld kind.

En dat, dàt is wel nodig tegenwoordig.