Maand: juli 2008

Momenteel zit ik op onze hotelkamer af te koelen. Het is kwart voor elf ’s avonds, en het is echt nog warm buiten, net geen zweetweer meer. Ik schat zo’n 25 graden, eigenlijk.

Deze morgen waren we wakker rond acht uur, en zijn we op ’t gemakje gaan ontbijten in een typische diner, zo eentje waar ze je koffie bijvullen met de kan, en waar je pancakes kan eten, van die hele dikke kleine pannekoekachtige dingen. Lekker!

Daarna zijn we rustig teruggewandeld naar het hotel, hebben wat online gezeten, en waren vooral eigenlijk aan het wachten op de komst van mijn Amerikaanse vriendin Robby (Roberta eigenlijk). Die is er pas doorgekomen na elf uur, omdat ze vanuit Brooklyn, waar haar vader woont, nogal lang onderweg was.

Anyway, we zijn dan op het gemak door Central Park in de hitte naar The Metropolitan Museum of Art gewandeld, een behoorlijk wandelingetje, waarna we doodcontent waren om in het flink gekoelde museum te zijn. We hebben daar iets gegeten, en hebben dan een viertal uur rondgelopen in het museum, vooral dan de klassieke secties (duh). We zijn zelfs even op het roof terrace geweest, maar daar was het om dood te vallen van de hitte, zodat we snel weer beneden waren.

Daarna zijn we opnieuw het hele eind teruggewandeld naar het hotel, om daar allemaal even te douchen, wat te bekomen, en dan opnieuw iets te eten.

Robby wou ons per se laten kennis maken met het voedsel van het echte New York, en dat bleek pizza te zijn. Niet de pizza van een Italiaans restaurant, wel dikke, vettige, heel lekkere pizza in een fel, neonverlicht smoezelig restaurantje, met van die typische ijzeren tafeltjes en stoelen, kartonnen borden en een frisdrankautomaat. Denk aan de sfeer in een frietkot.

Daarna zijn we, om de avond nog wat class te geven, opnieuw naar het sky terrace gegaan hier in het hotel, om er een cocktail te drinken.

Nu zijn we gewoon doodop, maar dat zal ook wel de jetlag nog zijn die spreekt.

Wat me wel opvalt, is dat de straten hier nog steeds vol mensen lopen op dit uur. Ook het verkeer blijft quasi even druk, om eerlijk te zijn. En het is gewoon echt zo dat ongeveer elke derde auto een taxi is. Ik denk dat we daar morgen maar wat meer gebruik van gaan maken, want mijn voeten staan al vol bleinen, en de ontstoken pees durft weer beginnen opspelen. Hopelijk houden mijn voeten het nog een paar dagen uit.

Tot morgen!

Barts foto’s kan je alvast volgen op zijn Flickraccount, voor de mijne moet je wachten tot we terug zijn.

Vermoeiend was het wel, gisteren: om half vijf uit ons bedje, tegen zes uur bij schoonbroer in Brussegem (onze auto staat daar veilig, en onze oudste zoon zal daar ook veilig blijven de rest van de week) en tegen half zeven in de luchthaven.

Ze hadden ons aangeraden drie uur op voorhand te zijn, en dat was niet zo’n grote luxe: we hebben zelf amper een kwartiertje moeten wachten, maar na ons ontstond er een grote rij aan de incheck. Ook bleek alleen mijn stoel gereserveerd, en niet die van Bart. Gelukkig konden ze ons wel nog naast elkaar zetten.

Daarna een koffietje, een croissantje, beetje netten, tegen half negen door de controle, en dan nog even wachten op het vliegveld zelf. De vlucht zelf duurde acht uur en was apesaai: ik heb behoorlijk wat geslapen, een film gezien, drie afleveringen van House gevolgd, en gesuft. Dankzij de Touristil was ik bij de landing alleen maar verschrikkelijk ongemakkelijk, maar heb ik niet moeten kotsen. Al een hele verbetering buiten vroeger. Ook de bagage was netjes op tijd en snel, en op amper vijf minuten waren we door de controle in de States, compleet met vingerafdrukken en foto.

Buiten werd de hitte op ons gesmeten: 30°, probleemloos. Even narekenen leerde dat een bus voor twee, en de aansluitende metro ons bijna evenveel zou kosten als een luchtgekoelde, oh zo makkelijke taxi, dus hebben we ons laten voeren naar het hotel. Heerlijk!

Dat hotel is trouwens de moeite: een schitterende lobby, een prachtige binnentuin (alleen voor hipsters, je mag er bv geen laptop opentrekken) en een heerlijk dakterras op het 15de. Het hotel telt 800 kamers, piepklein maar heel verzorgd: donker hout rondomrond, met alles verder in het wit. Het bed laat een halve meter over aan elke kant, en dan is er nog een douche, een toilet en een lavabo, alles op 2.5 x 1.2 meter. Helaas ligt onze kamer op het negende, boven de binnentuin, en is er nogal wat lawaai van de bar beneden en de alomtegenwoordige airco’s.

Gisteren zijn we, na het inchecken en opfrissen in het hotel, nog wat gaan rondlopen: de obligate Starbucks binnen, en dan even verder gewandeld in Central Park, en tot op Times Square. ’s Avonds hebben we dan afgesproken met Pieter (Pietel) om samen heerlijke sushi te gaan eten, en daarna nog een cocktail te drinken bij ons op het dakterras. De uniformpjes van de diensters hier zijn trouwens de moeite: een zwarte bikini met een openvallende zwarte kimono beneden, op het dakterras de witte versie. Wel wat seksistisch natuurlijk, aangezien je dan wel jong en mooi MOET zijn. Het hele hotel is trouwens ingericht door Philippe Starck, wat wel een en ander verduidelijkt natuurlijk.

De ganse stad is er overigens één van extremen: de mensen zijn ofwel oversized, ofwel bruin en afgetraind. Een maat 42 kom je hier nauwelijks tegen. Anderzijds voel ik me dan wel op mijn gemak natuurlijk :-p

Direct hebben we afgesproken met Robby, een goeie vriendin van me die uit Washington komt, maar wel lang hier in NY heeft gewoond. Ik kan al niet wachten om ze te zien.

Enfin, NY out for the moment, een nieuwe update later.