Timing

Normaal brengt Bart Wolf naar school, en neem ik Kobe mee naar de opvang.

Vandaag had ik Wolf beloofd dat ik hem met de fiets naar school zou brengen, en heeft Bart dus Kobe afgezet.

Allemaal goed en wel, maar op het moment dat wij klaar staan (giletjes aan, boekentassen in de hand) om op de fiets te springen, begint het hier nu toch wel te gieten zeker? Wolf en ik hebben beiden een tijdje bedremmeld in het deurgat staan kijken, en toen was het te laat om nog met de fiets te gaan, zodat we toch maar weer de auto hebben genomen. Jammer.

Ik denk dat het wel een zicht was, wij twee daar in dat deurgat…

Hangmat

Hangmatten zijn evil, I tells you, evil!

Ze hangt er nu al een paar jaar, en ik geniet er ongelofelijk van, van dat ding. Ze heeft me bloed, zweet en tranen gekost want ze hangt tussen een boom en een schuine muur (verhaal met een grote ring, een vijs van 10 cm lang, een nog veel grotere boor, een paar stevige musketons en veel koppigheid) maar ze hangt, ze is eenvoudig vast en los te klikken, en zodra het weer het toelaat om buiten te zijn, hangt ze er. Wolf is er zot van, en speelt er ook voortdurend mee, zodat ik ze extra laag heb gehangen. Ik was inderdaad wel zo slim om ze moduleerbaar op te hangen :-p

Als ik alleen thuis ben, en ik durf erin gaan liggen, ben ik gegarandeerd binnen de vijf minuten in slaap. Evil!

Gelukkig laten mijn zonen me dat doorgaans niet toe, en dan krijg je taferelen als het volgende:

drieinhangmat.jpg

Titan Quest

ironlore_pose2.jpgDat spelletje heb ik nu al een behoorlijke tijd in mijn bezit, en het is echt wel het soort hersenloze hack’n’slash dat ik graag doe. Zelf zou ik er tegenwoordig geen tijd meer in steken, ware het niet van Wolf: hij doet het on-ge-lo-fe-lijk graag, vraagt me wel een paar keer per dag of er misschien tijd is om ‘spookje’ te spelen, en kijkt me dan hoopvol aan met zijn liefste glimlach. En ik, tsja, ik vind het niet zo erg :-p

Hij kruipt dan voor mijn PC, start het spel op, selecteert de juiste avatar, start die op, cast de nodige spreuken, roept de nodige beestjes op, en drukt op pauze. ‘Mama, het meneertje staat klaar hoor, kom maar!’ Dan klimt hij vergenoegd op mijn schoot, stopt het stekkertje van een laptopmuisje onder mijn toetsenbord ‘om te spelen’, en kijkt gebiologeerd naar het scherm. Zodra één van mijn beestjes het leven laat, cast hij een nieuw, roept portaaltjes op, geeft commentaar, en houdt zijn adem in bij geduchte tegenstanders. Kortom, hij geniet ervan!

Hij kent alle vijanden bij naam (centauren, ichthians, gorgonen, satyrs, Charon, Cerberus…) en weet precies wat er wanneer moet gebeuren. Soms laat ik hem ook zelf spelen: hij gebruikt mijn personage, maar wel in een veel lager niveau zodat hij nog geen snelle reflexen nodig heeft.

Daarnet hebben we het spel (op het gemakkelijkste niveau) uitgespeeld met één van de personages: hij heeft wel een half uur opgewonden lopen roepen en zingen dat we gewonnen waren, en dat we Hades hadden verslagen.

Kleine jongens: schatten zijn het 🙂

Moederdag

Hoewel ik de laatste tijd echt geen zin heb om veel te bloggen, kon ik dit echt niet voorbij laten gaan: ik was zó trots en voelde me zó geliefd 🙂

Bart heeft me gisteren namelijk laten slapen, en verdween met beide kinderen naar beneden. Ik draaide me nog even om in ons grote bed en knorde genoeglijk.
Iets na negen werd ik wakker van kleine trippelende voetjes, een zacht (nat) kusje op mijn kaak, en een klein stemmetje dat vroeg: ‘Mama? Ben jij al wakker?’ Door mijn wimpers heen zag ik twee helderblauwe ogen, twee blozende kaakjes, en vooral een bijzonder verwachtingsvolle blik. ‘Ja he, mama, jij bent wakker hé!’ Ja dus :-p

Hij stond erop dat ik dadelijk naar beneden kwam, want de koffiekoeken waren klaar, en de tafel was gedekt, en hij had véééééél cadeautjes die écht niet meer konden wachten. Gedecideerd nam hij me bij de hand, leidde me de trap af, en stond me nog nét toe dat ik even richting toilet verdween (waarbij hij geduldig bleef wachten).

Beneden wachtte me dan ook een verrassing: papa had de tafel buiten gedekt (en ik weet wat voor een hekel hij heeft aan buiten eten): onderleggers, een enkele roos in een vaasje op tafel, de baby netjes aangekleed in zijn stoeltje, een glas versgeperst fruitsap, vers gebakken croissants, en een grote caffè latte met opgeschuimde melk, precíes zoals ik hem graag heb. Ik werd toen al helemaal week van binnen, en het leukste moest nog komen: de cadeautjes!
Uiteraard mocht Wolf eerst, en hij overhandigde me een groot pak in een vrolijk doorschijnend papier. Eerst en vooral zat er een klein zelfgemaakt zeepje in, en een grote tekening: iets met waterverf, waar hij een hartje uit had geprikt, en door dat gat kwam er rood papier opgebold. Op een opgeplakt hartje stond een tekening van mezelf (nooit geweten dat ik vijftien vingers had) met de woorden ‘Ik hou van jou’. Het bijhorende versje werd prompt opgezegd 🙂 Het mooiste was echter een schilderij, canvas op triplex opgespannen: een grote gele zonnebloem op een heloranje achtergrond, met een hart van zonnebloempitjes. Ik wil niet weten hoeveel werk zijn juffen daar hebben ingestoken…
Van Bart kreeg ik twee geschenkbonnen voor één van mijn favoriete winkeltjes, BAT in de Kortemunt.
En van Kobe kreeg ik ook iets: vorige week had de crèche gevraagd om een lichtgekleurd effen kledingstuk mee te brengen. Vandaag kreeg ik het terug, netjes ingepakt en met een lekstok in de strik (die prompt werd geclaimd door Wolf natuurlijk). Er stond een grote opdruk op, een foto van mijn in een varkentje geschilderde Kobe 🙂 Op de achterkant staat dan, netjes in een vierkantje geschreven, met roze letters: “Mijn mama heeft een super lief klein knorretje”.

Enfin, nodeloos om te zeggen dat mijn dag eigenlijk niet meer stuk kon. Om eerlijk te zijn, ik geniet er nog steeds van 🙂

moederdag.jpg

Moe.

Ik ben – nog maar eens – doodop. Ik weet het, soms zou ik ook wel wat vroeger in mijn bed moeten kruipen, en niet zeggen dat alles voor tien uur zo zonde is, maar toch…

Zelf ben ik een vreselijk lichte slaper met lucide dromen (soms weet ik niet of ik aan het dromen ben of niet), en de kinderen doen er echt geen goed aan.

Wolf maakt me nog één nacht op twee wakker met de gekste redenen: een slechte droom, zijn water is op, hij heeft buikpijn, zijn knuffels zijn uit zijn bed gevallen, zijn donsdeken ligt niet goed, hij wil een knuffel…

En Kobe… Die maakt me de laatste paar weken zo’n vier à vijf keer per nacht wakker. Eigenlijk had ik hem al definitief naar zijn eigen kamer willen verhuizen, maar toch slaapt hij nog steeds in zijn bedje naast me. Hij wordt namelijk al huilend wakker, en dan moet ik hem gewoon een tuutje geven. Soms denk ik zelfs dat hij niet eens wakker is: ik geef hem zijn tuut, draai hem op zijn andere zij, en dan slaapt hij gewoon verder. Nu moet ik gewoon recht gaan zitten daarvoor, als hij in zijn eigen kamer zou slapen, moet ik effectief opstaan en een verdieping lager gaan.

Bart zegt me wel dat ik hem in zijn eigen kamer moet leggen en negeren, maar dat lukt niet: als hij begint te huilen, kan ik hem sussen door hem dadelijk zijn tuutje te geven. Als ik hem laat doen, valt hij niet vanzelf weer in slaap, maar huilt hij zichzelf klaarwakker, en dan is het helemaal om zeep natuurlijk.

En ik? Ik ben moe…

Voorstelling

Kijk, ’t is niet dat ik het niet graag doe, die toneelvoorstellingen van Amadeus, wel integendeel!

Elke avond opnieuw krijg ik bij bepaalde scenes kippenvel, en bij de sterfscene ben ik zelfs al eens vergeten te beginnen zingen, gewoon omdat ik zo ‘gepakt’ was.

Maar moet die namiddagvoorstelling nu net op de mooiste zondag van het jaar vallen? Kon het nu ne keer geen week later zijn? Dat het aan het gieten is, of van dat ambetant weer zoals pakweg donderdag? Dan zou ik met plezier gaan zingen in plaats van in een hete Minard te zitten verlangen naar een terrasje…