[Wijvenweek] Wat mannen niet begrijpen

Ik heb een bijzonder begrijpende echtgenoot, eentje die eigenlijk geen woorden nodig heeft om te begrijpen hoe ik me voel, en waar ik behoefte aan heb. Ik weet het, ik heb blijkbaar een uitzondering vast. En toch zijn er dingen die hij niet begrijpt of niet kan, maar dat verwoordt hij dan zelf (een bericht op zijn blog van in december):

Wij mannen zijn waardeloos.

We bouwen luchtkastelen met bedrijven en netwerken, RSZ en BTW, cash-flow en return on investment. We spreken van micro- en macro-economie, en doen alsof we de wereld laten draaien.

Maar, lieve vrouw, het zijn fantomen en spiegelingen. Enkel bedoeld om te verdoezelen dat als het er echt op aankomt we er niet veel van bakken.

Als om halfvijf ’s nachts onze vier maanden oude baby ziek is en zijn bedje onderkotst, dan wordt pijnlijk duidelijk hoe waardeloos we zijn.

Dan zitten we slaapdronken als een harige aap op de rand van het bed. En we zien hoe jij de baby troost, zijn kleertjes ververst, de kots van de vloer opveegt, zijn matrasje omdraait, verse lakentjes uit de kast haalt, zijn bedje opnieuw opmaakt, zijn snotneusje schoonmaakt, hem terug onderstopt en zachtjes troost. Dan kijken we me onze onderkaak naar voren hoe jij plots als een Indische godin acht armen en handen blijkt te hebben.

Dan hebben we precieze, doelgerichte orders nodig. Niet ‘haal eens verse kleren’, maar wel ‘haal in de lange kast van de kleine slaapkamer, tweede schuif rechts, een wit onderhemdje van de linkse stapel’. Want wij mannen, wij weten nooit iets liggen.

En je zal zien, lieve vrouw, dat dit net de nacht is waarin we onze lievelingspyama aan hebben, die pyama die vijftien jaar oud is en net een paar keer te veel gewassen. Waarvan de rekker het eigenlijk begeven heeft, maar die we niet kunnen opgeven omdat hij te vertrouwd aanvoelt. En dan kunnen we niet snel om zo’n wit onderhemdje lopen, want dan hebben we één hand nodig om onze pyamabroek op te houden. Wij zijn echt waardeloos.

En als alles dan voorbij is, dan houden we jou en de baby stevig vast, tot jullie in onze armen zachtjes in slaap vallen.

Want dat, beste schat, is ongeveer het enige wat wij mannen wel kunnen: jullie liefdevol vasthouden. Daar zijn we nu eens niet waardeloos in. 

Weet je? Ik zie hem graag…

Televisie

Onze televisie, een ding dat we 11 jaar geleden hebben gekocht met ons huwelijksgeld, is het aan het begeven: er bevindt zich een grote ronde verkleurde plek in het beeld, waardoor het beeld de gekste kleuren krijgt.

We gaan ons dus moeten vernieuwen, en nu is de vraag: LCD of plasma? Wie heeft er ervaring mee, en wie kan ons een bepaald merk aan- of afraden? En in welke winkel?

[Wijvenweek] Kinderen

Over mijn kinderen kan ik (hier) kort zijn:

Er is Wolf (vier jaar), en er is Kobe (acht maanden), elk met een eigen website met uitgebreid blog en foto’s. Alles wat je over hen wil weten, kan je daar lezen.

En ja, ze zijn het licht van mijn leven, en allebei proefbuisbaby’s, dus bijzonder gewild. En af en toe zou ik ze met plezier aan een haakje hangen :-p

tweebroertjes.jpg

[Wijvenweek] Het huishouden

Ook aan mij is het huishouden doorgaans niet besteed. Ik heb echt wel andere dingen te doen met mijn kostbare vrije tijd: bezig zijn met de kinderen, met mijn ventje, verbeterwerk, en… eigenlijk toch nog wel een hoop klusjes die te maken hebben met het huishouden, helaas.

Kuisen doe ik niet, of alleen in tijden van nood: ik heb twee kuisvrouwen waarvan de ene stofzuigt, dweilt, keuken kuist, badkamers en Wc’s, en dan de andere op zondag extra taken doet, zoals bv. ijskast uitkuisen, kamers onder handen nemen, garage opkuisen, zetel wassen, ramen lappen, bedden verversen… Eigenlijk meer wat een echte huishoudster zou doen. Ik geniet daarvan, ik geef het toe. Het kost misschien geld, maar dat heb ik er echt wel voor over.

Wat doe ik dan wel zelf? De was, en daar kruipt behoorlijk wat tijd in, ook al vertik ik het om te strijken wat niet echt noodzakelijk is. Boodschappen, al gaat Bart ook geregeld op zaterdag naar de winkel. Koken, tenminste als het geen school is, want dan eten we allemaal respectievelijk op school of werk. En dan verder alle kleinigheden, zoals extra boodschappen, fietsen repareren, schilderen, gordijnen naaien, verstelwerk, kleine reparaties in huis, administratie, breien, taarten bakken, kusjes geven op kinderknietjes, de tuin onderhouden, het gras afrijden, lampen vervangen …

Maar, als het aan mij ligt, is ons huis één chaos. Ik ben een vreselijke wat opruimen betreft, ik heb er een hekel aan, en ik heb eigenlijk geen last van de rommel. Mijn bureau is een regelrechte ramp, en de twee kuisvrouwen en Bart moeten eraf blijven of ik ben alles kwijt. Gelukkig heeft Bart dan wel de opruimwoede in zich: zodra hij thuiskomt, begint hij op te ruimen, ook al heb ik de indruk dat alles best meevalt omdat ik al een groot deel heb opgeruimd.
Hij heeft zich gelukkig al gedeeltelijk neergelegd bij het feit dat entropie de ware staat van ons huis is, maar toch…

Arme man van mij. Nee, omwille van het huishouden is hij echt niet getrouwd met mij :-p

[Wijvenweek] Shoppen

ixo.jpg

Awel, ik ben zo content als een katjen (om het met een Michelse uitdrukking te zeggen), want ik kom net terug van de Brico. Ik had gordijnrailtjes nodig, zo’n 7 meter in totaal, en daar zitten dus gigantisch veel vijsjes in. Mijn kapotte polsen kennende, ging het hangen van die dingen een werk van lange adem worden (ik kan maximum drie vijsjes per keer indraaien zonder dat mijn polsen gemeen zeer beginnen doen).

Ik heb me dus laten verleiden tot het kopen van een snoerloze elektrische schroevendraaier. De meeste van die dingen zijn behoorlijk lomp en zwaar (en dus weer een probleem), maar toen viel mijn oog op een schattig klein ding van Bosch, dat blijkbaar toch wel het nodige vermogen heeft, en perfect in mijn kleine handen past. Mine, dus :-p

EN dus loop ik nu te blinken van contentement over mijn nieuwe aankoop. Geef mij maar powertools! (Goh, en wijf dat we zijn :-p )

Overschot in meubels.

Zoals ik al veel eerder had meegedeeld, ik heb een wastafelpootrekje op overschot. Wie het komt halen, mag het hebben. Het is handig, zo’n ding, maar in onze nieuwe badkamer is daar geen behoefte meer aan.
Laat iets weten mocht je het willen: er is een voorkooprecht van iemand die eerder al interesse had betoond, maar het ding eens wilde zien. Bij deze.

badkamerrekje.JPG

Er is ook nog een grote houten, bijzonder robuuste tafel, met afgeronde hoeken en uitschuifbaar. Ze heeft wel een likje verf of een tafelkleed nodig. Het was onze vroegere livingtafel, en het is een prima ding, alleen staat ze in de weg tegenwoordig. Afmetingen: 90×180 of 90×220. Ook gratis af te halen. (De stoelen zijn er niet bij, duh.)
tafeloudklein.JPG

Tickets

Vandaag zaten ze in de post, en nu ben ik dus de trotse bezitter van tickets voor de voorstelling van deze meneer.

Het is niet zomaar een voorstelling, waarde lezer, neehee, het gaat om de dernière (ik ben altijd geneigd om daar derrière van te maken, maar dat zal dan wel weer aan mij liggen) van Loebas, een schitterende voorstelling. Bart en ik hebben ze al eens gezien, maar dat geeft helemaal niet.

Moest ge nog geen kaarten hebben: rep u naar de site om er te bestellen, want het is echt een aanrader.

[Wijvenweek] Shoppen

ww_logo_120x120.gif Het is misschien een eigenschap van de bloggende dames dat ze niet graag gaan shoppen, want dat heb ik al enorm veel gelezen hier. Anderzijds, ik denk niet dat veel van de Flairtrutjes met hun mieterse laarsjes en kekke kapsels aan het bloggen slaan, en laat dat nu net het stereotype zijn van de shoppende medemens…

Dit maar om duidelijk te maken dat shoppen ook aan mij niet besteed is. Ik ben ook het type dat recht op zijn doel afgaat: ik weet wat ik nodig heb, en in welke winkels ik dat dan kan krijgen. Qua bovenmaat vind ik doorgaans nog net mijn gading in de gemiddelde winkel, maar met broekmaat 50 (helaas, een droeve coming-out) moet ik al bij de gespecialiseerde rekken zijn. En nee, die dingen gaan nooit in solden, blijkbaar… Gelukkig kan ik nog zonder veel portefeuilleschade terecht bij H&M en C&A voor dat soort dingen. Oh, en online uiteraard, bij onze postordervrienden van 3suisses en La Rédoute. Dat is wel zó makkelijk: je moet je huis niet uit, geen mensenmassa’s en idiote paskotjes trotseren, en eenmaal je je maat kent, valt  dat best wel mee. Ik heb nog zelden iets moeten terugsturen.

Zelfs het shoppen voor cadeautjes voor anderen kan me niet bekoren: het is eerder een last dan een lust. Het enige waar ik nog met enige zin naar toe trek, is een meubelwinkel stijl Weba of Ikea, en dat gebeurt dan ook zo’n twee keer per jaar.

Als ik dan toch in ’t stad ben, ga ik soms wel eens rondneuzen hier en daar, op mijn favoriete plekjes (Cora Kemperman, Blue Velvet…), maar zeker nooit een hele namiddag lang. Doorgaans vind ik dan ook niet veel, tenzij af en toe een geluksaankoop, iets waar ik per toeval op terechtkom.

Ik moet trouwens ook het shoppen voor Bart doen: zwarte broeken combat style, zwarte pulletjes met rolkraag, zwarte vestjes… Eén keer per jaar gaat hij voor zijn chique kostuums met zijn ma naar één welbepaalde winkel (waar zij alles betaalt), en zelfs daarover klaagt hij. En oh wee als ik hem verplicht meesleep naar een schoenwinkel! Onlangs zijn we vijf voor zes binnengestormd in een schoenwinkel en vijf minuten later (heel letterlijk dus) buitengegaan met nieuwe schoenen voor hem en Wolf.

Want ja, ook voor de kinderen ben ik degene die alles op tijd aansleep. En daarin moet ik mezelf soms wel afremmen: dan zie ik van die fantastisch leuke dingen en moet ik me bedwingen, of hun kasten zouden compleet uitpuilen van de nauwelijks gedragen t-shirts en dergelijke.

Ach ja, shoppen… Vandaag ben ik om twee nieuwe autostoelen geweest, en dat is voor mij meer dan voldoende om mijn shoppingbehoefte te stillen: dan ben ik blij dat ik iets gevonden heb, dat ik geld heb kunnen spenderen, en dat het nuttig was 🙂

Lijstje

Hier ben ik weer, met dat fameuze lijstje. Yep, het is weer even vakantie, vandaar dus. Ik heb vooral al veel opgeruimd en kinderen geëntertaind, om eerlijk te zijn. Nu de rest nog…

– deuren beneden in de gang schilderen
– zolderluik schilderen
ministukjes in badkamer schilderen, en de deur schilderen
– hoop ongebruikte spullen op Ebay verkopen
garage opruimen
– gordijnen voor Kobes kamer maken (ik moet ze nog deels maken)
tekeningen van draakjes schilderen in Wolfs kamer (de tekeningen liggen te wachten om uitgezaagd te worden)
kinderstoeltjes renoveren
keukenstoelen renoveren (1 is al geschilderd, nu de andere twee)
voordeur beitsen (nog één laag)
– achterdeur beitsen
– klamboe repareren
echtgenoot graag zien (dit heeft Bart toegevoegd en doorstreept, ik zie het eerder als een work in progress)
mozaiek herbeginnen en afwerken
– stukje keuken herbehangen (als de electricien is geweest)
– muur boven de nieuwe voordeur in orde zetten
– kaders in loft ophangen
– gordijnen voor school naaien
– afgebreide vest in elkaar naaien
– grote vuilbakken afspuiten en kuisen
– 8mm filmpjes en trouwvideo laten digitaliseren voor ze kapot gaan.
– crème brûlée leren maken
– diepvriezer ontdooien
– naar containerpark rijden met een pak rommel
– sjaal voor Skolgen afwerken
– foto’s laten afdrukken

[Wijvenweek] Mijn wijflijf (deel 4: de goeie kanten)

And we’re on a roll here :-p Mijn lijf is iets waarover ik eigenlijk anders zelden spreek, tenzij er acuut iets misloopt. Vandaar dat ik deze wijfweek aangrijp als excuus :-p

Na mijn vorige posts is het alsof er alleen maar slechte kanten zitten aan dat wijvenlijf van mij, maar dat is niet het geval hoor 🙂 Even overlopen:

Mijn ogen: ondanks het feit dat ze misschien niet zo goed zijn, vind ik ze eigenlijk wel mooi. Eén van mijn leerlingen vroeg me vorige week of die zwarte streep bovenaan permanente make up was, maar nee hoor, handwerk, elke ochtend opnieuw. Soms krijg ik de vraag welke kleur mijn ogen nu eigenlijk zijn. Blijkbaar wisselt dat met mijn stemmingen: ze zijn groen, maar durven in een sombere bui ook grijs uitslaan…
Mijn schouders/sleutelbeenderen: ik heb mooie rechte, brede schouders en licht uitgesproken sleutelbeenderen, en dat mag wel gezien worden. Ik probeer dan ook een focus naar daar te halen, met kettinkjes en decolletés en zo.
Mijn boezem: ondanks het feit dat er twee kinderen aan gehangen hebben (en eentje eigenlijk nog steeds doet), ben ik best wel trots op die borsten van mij. Ik kan er intussen inderdaad wel een potlood onder kwijt, maar dat is maar normaal op mijn leeftijd. Maar ze hangen nog niet, en hebben een mooie vorm. Momenteel zijn ze wel te groot naar mijn zin, maar dat probleem is van voorbijgaande aard. Wat me wel opvalt, is dat de mannen ze altijd veel te groot inschatten: ik zit tussen B en C-cup in, maar door het feit dat ik met een zeer rechte rug loop (juist ja, die slechte rug van mij vergeten!) springen ze nogal in het oog :-p Enfin, ik speel ze ook wel een beetje uit, liever dat dan dat de aandacht naar mijn onderstel gaat.
Mijn onderarmen en handen: ik heb van mezelf altijd gevonden dat ik mooie handen had. Klein, en met relatief korte vingers, maar welgevormd en met mooie sterke nagels. De welving van mijn gespierde onderarmen (I know, er zit vet op, maar bon), daar zit ik soms onbewust zelfs mee te spelen.

Waar je me best niet over aanspreekt, is die ballonbuik van me (ik zie er alweer zwanger uit), die immense kont, en vooral die pilaren van benen. Mijn dijen zouden niet misstaan in de rokersruimte van Meesterlyck, en die kuiten zijn zodanig buitenmaats dat zelfs de speciale maten van laarzen veels te klein zijn. Mijn rijlaarzen heeft een vriend voor me aangepast, met extra stukken tussen, want ook daar was de grootste beenmaat veel te klein.
Oh, en mijn bovenarmen: ze doen me denken aan die anekdote over het Nederlandse koningshuis. Zo zou er een bepaling zijn dat vrouwen van het koningshuis boven een bepaalde leeftijd niet langer korte mouwen mogen dragen, zodat hun bovenarmen niet gaan lebberen bij het wuiven vanuit de koets…
En ja, dan is er nog dat haar op mijn benen, die niet-dood-te-krijgen-hoeveel-keer-ik-ze-ook-epileer haren op mijn bovenlip, de hardnekkige jeugdpuistjes die helaas die naam niet langer verdienen, mijn scheve tanden…

Maar eigenlijk hé, eigenlijk lig ik daar allemaal niet wakker van. Zoals ik het vandaag al ergens op de wijvenblogs gelezen heb, ik zie mezelf niet als een dikkerdje, maar als een slanker en energieker mens. En als men me ergens niet van kan beschuldigen, dan is het wel van te weinig energiek te zijn :-p