Rode pen

Ik weet dat ik mijn kleine neuroses heb, en dat dit er wellicht ook ene van is: mijn rode pen.

Ik hààt het als ik moet verbeteren met een rode stylo of stift. Verbeteren, dat doe ik al jaar en dag met een rode pen. Met rode buisjes van Pelican. In het examenseizoen betekent dat dat de vingers van mijn rechterhand rood zien, maar daar geef ik niet om.

Het moet trouwens ook een pen zijn met een fijne punt. Úren heb ik al rondgelopen en winkels afgeschuimd om toch maar een deftige pen te vinden met ultrafijne punt, die niet al te duur is. Mocht u er zo één weten zijn, gelieve me dat te laten weten, ik zal er u dankbaar om zijn.

Maandag zat ik te verbeteren in de leraarszaal, en was mijn buisje leeg. Ik was te lui om terug naar de klas te lopen om een nieuw buisje te halen, en kreeg er eentje van een andere collega. Alleen blijkt ondertussen dat het om een donkerder rood gaat dan ik gewoon ben. En dat werkt op mijn zenuwen. Echt wel. Ik kan al niet wachten tot dit buisje leeg is, en ik weer met mijn helderrood kan schrijven.

Ik weet het, neurotisch en zo.

Secretariaat

Kijk se, dat doet deugd!

Aangezien Latinisten zowat de enige leraars zijn die zowel in het eerste als het zesde middelbaar kunnen lesgeven (en dat vaak ook doen), is het voor ons vaak nogal moeilijk bij de klassenraden.

Klassenraden van de verschillende graden worden vaak parallel gelegd, omdat er vrijwel niemand is die zowel in eerste als derde graad komt. De eerste graad heeft trouwens steevast gedaan om half vier, zodat de klassenraden bij hen dan ook om half vier beginnen. De derde graad heeft vaak nog een uur langer les, zodat daar de klassenraden beginnen om kwart over vier.
Probleem voor mij dus: ik kan moeilijk om half vier op een klassenraad zijn, als ik nog moet lesgeven tot kwart over. En ja, mijn lesopdracht gaat voor, ik speel al genoeg lessen kwijt in de zesdes om die nog eens dispensatie te geven.

Ik krijg daarnet per mail de volgorde van de klassenraden door, en wat raad je? De secretaresse heeft meteen al alles zó op elkaar afgestemd, dat ik probleemloos mijn lessen kan geven, en daarna pas in actie moet komen op de klassenraad. Zomaar, zonder dat ik dat gevraagd had. En nee, het is geen toeval, dat weet ik wel zeker!

Bij deze: bedankt, Peggy! Ge zijt ne schat!

Tai Chi

Ik heb net mijn eerste les Tai Chi achter de rug, een reeks van een kleine twintig lessen waarin we de eerste 12 van 24 vereenvoudigde bewegingen van de Tai Chi aanleren.

Je warmt een twintigtal minuten op, waarbij het eigenlijk bijzonder belangrijk is dat je je ontspant, en dat je elk element van je lichaam onder handen neemt. Vandaag moest de lesgeefster nog behoorlijk wat uitleg geven, maar, zoals ze zelf zei, het is de bedoeling dat die opwarming in stilte verloopt, zodat ze veel weg heeft van een soortement meditatie. Daar kan ik echt inkomen, ik had zelf ook al de neiging om mijn ogen dicht te doen om me beter te kunnen concentreren.

Daarna volgt, opbouwend, de reeks van bewegingen. Voorlopig zijn we enkel aan beweging één en twee toegekomen, en die moeten we eerst bijzonder grondig onder de knie krijgen, voor we verder gaan.

Ik voel in elk geval wel al dat  het me deugd zal doen. Op het einde stond ik zowaar te zweten, en het is niet alsof het bijzonder inspannend is, conditiegewijs dan. Ik weet wel dat ik morgen mijn spieren zal voelen door de trage beheersing en de ongewone houdingen.

Pluim trouwens voor de Gentse sportdienst: je belt naar het algemene nummer, geeft je gegevens door, en even later ben je ingeschreven. Ik was dat compleet vergeten, en heb deze morgen pas om negen uur gebeld. Gelukkig was er nog plaats, en toen ik iets voor half tien toekwam in de sporthal, stond mijn naam al netjes op de inschrijvingslijst.
Een goeie uitleg, goeie service, en voor Gentenaars een goeie prijs 🙂

Ik betaal 40 euro voor de lessen tot in juni, niet-Gentenaars betalen er 55 euro voor. De factuur komt wel in mijn bus gevallen, zeiden ze.

Yep. Dit hou ik wel vol, temeer omdat ik er al staan kletsen heb met één van de andere deelneemsters (11 vrouwen, geen mannen). Pluim voor mezelf dus ook.

Banner: the update

En jawel, dank zij onze allerliefste Tijs (team Netlash, uiteraard) is het probleem van de banners bij deze verholpen :-)))

Momenteel wordt er dus gerandomized tussen vier mogelijke banners, en als je ze wil zien, moet je maar refreshen.

1: het gezichtje van Wolf dat door een gaatje van een glijbaan in Center Parcs komt piepen.  Basisfoto van onze onvolprezen apotheker die mee was 🙂
2: Tsjok, naar een basisfoto van Lamazone
3: een zwart-witfoto van Kobe (ik weet het, ik ben archislecht in photoshoppen, but hey, ik heb tenminste een banner van mijn baby :-p ) met als basis een foto van Pieter
4: de tuin van goeie vrienden van mijn ouders. Onze trouwfoto’s zijn daar genomen, en deze foto heb ik zelf getrokken toen ik er met Wolf ging zwemmen vorig jaar.

Nu moet ik eens beginnen foto’s trekken die daarvoor kunnen dienen, want zo’n stuk bijzetten, da’s niet alles…

Maar ik ben dus wel heel blij dat het werkt! Thx, Tijs!

Banner

Aangezien ik er zelf niet in slaag om de code te implementeren die mijn header op willekeurige basis doet veranderen, zal ik af en toe eens manueel van banner veranderen. Ik heb er zo’n viertal staan: eentje van Wolf (de vorige, rode), eentje van Kobe, eentje van de tuin van vrienden, en deze blauwe die hierboven staat.

Voor Gentenaars (en pseudo-Gentenaars, zoals Ellen) hoef ik uiteraard niks uit te leggen, aan de anderen wil ik de vraag stellen wie het personage hierboven is. Met dank trouwens aan Lamazone, die me de foto geleend heeft 🙂

Nog maar eens trots op de kinderen

Garage TV heeft een Best of 2007 gepubliceerd.

Moet eens gaan kijken naar de nummer drie bij ‘Schattigste kindjes’ en de nummer twee bij “Schattigste baby’s”.

En ja, ik weet dat Garage TV nog lang geen YouTube is, en dat er nog niet zoveel bestanden zijn, maar laat me nu toch eens trots wezen zeg :-p

Nieuwe stijl…

361146jpg.gifVan uwen besten maat moet ge het hebben :-p

Ik krijg van alle kanten complimentjes op mijnen nieuwen look, ga ik vrijdagmiddag met mijne maat eten.

– “Zeg, waarom hebt gij eigenlijk uwen bril geditcht?”
– “Euh, vindt gij het beter mét bril misschien?”
– “Ja, echt wel! En dan dat brave kapsel…” (rolt met ogen)
– “Euhhhh…”
– “Awel, kent ge Charlotte uit Kiekeboe? ‘Nuf said…”

Ah bon. Ik vertel dat ’s avonds aan Bart, en diens droge commentaar is:

“Ach ja, ge zult zo misschien vrouwelijker zijn en minder op nen homo trekken zeker?”

Waarmee voor hem de kous af was, ik in de lach schoot, en opnieuw vrede had met de nieuwe stijl :-p