Gedichtendag

gedichtendag.jpg

Vorige jaren had ik geopteerd voor een Latijns gedicht. Eventjes ging ik me weer bijna laten verleiden, door Horatius ditmaal, maar toen dacht ik plots aan één van mijn andere favoriete gedichten (goh, ik heb er nog wel een pak die in aanmerking komen hoor, daar niet van), van een Nederlandstalige dichter. Een gedicht waar ik telkens opnieuw stil van word, om eerlijk te zijn. Hans Andreus, ik ben je dankbaar voor dit gedicht.

Voor een dag van morgen

Wanneer ik morgen doodga,
vertel dan aan de bomen
hoeveel ik van je hield.
Vertel het aan de wind,
die in de bomen klimt
of uit de takken valt,
hoeveel ik van je hield.
Vertel het aan een kind,
dat jong genoeg is om het te begrijpen.
Vertel het aan een dier,
misschien alleen door het aan te kijken.
Vertel het aan de huizen van steen,
vertel het aan de stad,
hoe lief ik je had.

Maar zeg het aan geen mens.
Ze zouden je niet geloven.
Ze zouden niet willen geloven
dat alleen maar een man alleen maar een vrouw
dat een mens een mens zo liefhad
als ik jou.

Gedane zaken

Van de dingen die ik vandaag had moeten/willen doen, zijn er me toch een paar gelukt. De rest van de badkamer zal voor zaterdag zijn, aangezien ik die heb kunnen vrijmaken (al heb ik al één ding opgehangen).
twee machines was draaien en vier manden was opvouwen
stapel toetskes en taken verbeteren
– een regeling uitdokteren voor klastoneeltjes
koken en Wolf afhalen van school en dergelijke vaste woensdagtaken
het blog van mijn rollenspelgroep updaten, want morgen is er weer game
een stapel facturen maken (nog niet allemaal, maar toch voldoende voor nu)
– nog een uurtje schilderen in de badkamer, dan is dat klaar
– haken en kapstokken en handdoekhangers ophangen in de badkamer (met boormachine en zo)
hondendrollen in de tuin opruimen, want het gaat donderdag/vrijdag misschien sneeuwen en dan is dat niet zo prettig om rond te lopen.
brood halen of bakken: compleet vergeten, zijn sandwichen uit de vriezer geworden :-/

Werk

Dingen die ik vandaag zou moeten/willen doen (niet in specifieke volgorde):

– twee machines was draaien en vier manden was opvouwen
– stapel toetskes en taken verbeteren
– een regeling uitdokteren voor klastoneeltjes
– koken en Wolf afhalen van school en dergelijke vaste woensdagtaken
– het blog van mijn rollenspelgroep updaten, want morgen is er weer game
– een stapel facturen maken
– nog een uurtje schilderen in de badkamer, dan is dat klaar
– haken en kapstokken en handdoekhangers ophangen in de badkamer – met boormachine en zo
– hondendrollen in de tuin opruimen, want het gaat donderdag/vrijdag misschien sneeuwen en dan is dat niet zo prettig om rond te lopen.
– brood halen of bakken

Meh. Mijn dag gaat weer te kort zijn, ik voel het nu al.

Lief

Mijn huisgenoten zijn eigenlijk toch echt wel lief…

Maandagavond, toen ik Wolfje en Kobe had opgehaald, voelde ik me niet zo schitterend. Ik zat dus eventjes voor me uit te staren op de rand van de zetel, toen Wolf naast me kwam staan.
– Wat is er, mama?
– Ik voel me niet zo lekker, liefje.
Waarop hij me met grote ernstige ogen aankeek, en zei:
– Dan zal ik jou een beetje beter maken, mama.
En prompt begon hij met zijn ene kleine handje mijn nek te masseren, terwijl hij intussen rustig verder naar televisie keek.

En gisteren dan: ik lag in de zetel naar een film te kijken, onder een dekentje want ik had het echt koud, en de baby was in mijn armen in slaap gevallen, zodat ik niet echt veel kon verroeren. Toen Bart heel lief kwam vragen of hij iets voor me kon doen, vroeg ik hem dankbaar een warme melk met honing, kwestie van op te warmen.

Iets later kreeg ik een grote kom hete melk in mijn handen, mét honing, en een dikke schuimlaag. De lieverd had de melk zelfs speciaal opgeschuimd voor me 🙂

Blergh.

Ik heb nog veel werk vandaag. En die dag is niet bepaald schitterend begonnen.

Slecht geslapen, pijnlijke rug, en geen goesting om op te staan. Uiteindelijk toch in de badkamer gestommeld met de baby, en aangezien ik vandaag niet op school moet werken, dacht ik van eventueel nog eventjes terug te kruipen, zodra ik voor iedereen de juiste kleren had voorzien, en de baby alweer sliep. Niet dus.
Kobe lag vrolijk snottig te wezen op zijn ververskussen in de badkamer, en net toen ik zijn billetjes netjes had schoongewreven en een dikke laag creme had aangebracht, begon hij enthousiast in het rond te sproeien. Onder andere op ondergetekende, die dan maar meteen besloot om dat slaapkleed uit te trekken en toch maar kleren aan te doen. Nattigheid opgekuist, baby schoongewreven, en net toen ik mijn vinger in de billetjescreme dopte, begon hij opnieuw. Gelukkig niet op mij deze keer, maar ik kon wel herbeginnen met kuisen. Deze keer was hij zelf ook compleet nat, dus dan maar alle kleren opnieuw uitgetrokken, een lekker warm washandje bovengehaald, en hem gewassen. Hij vond het precies wel leuk, want nog voor ik hem kon afdrogen, begon hij met een grote kraai van plezier voor de derde keer te plassen. Argh!

Derde keer goede keer, gelukkig: gewassen, afgedroogd, en snelsnel zijn pamper aangedaan. Die hij een kwartier later trouwens alweer had gevuld, op zo’n manier dat er opnieuw een washandje is aan te pas gekomen. Joepie.

En toen had de kat, die blijkbaar vannacht per ongeluk hier in de living opgesloten zat, nog in de papierdoos onder mijn bureau gekakt.

Kindje

Wolf daarnet, op de trap naar boven, richting bed:

“Stt, mama, onze twee kindjes slapen!”

Ik kijk hem niet-begrijpend aan: ‘Kobe slaapt, maar jij toch nog niet?’

Ongeduldige blik: ‘Maar mama, ik bedoel wel papa hé! Hij is ook een kindje!’

Mja, dat komt ervan als papa in de zetel in slaap valt :-p

I am a geek I am.

cole.png

Blijkbaar ben ik toch meer geek dan gedacht.

Toen ik daarnet de wiki van het Girl Geek Dinner bekeek (waar ik, jawel, naartoe ga met mijn ventje), zag ik ook dat er verschillende sponsors waren, waarbij er twee een goody bag schenken.

Bij de Flair dacht ik ‘meh’, maar bij Microsoft dacht ik effectief ‘Yay!’

En toen maakte ik me de bedenking dat ik blijkbaar toch wel geekier ben dan gedacht. Hmpff.

Santana

Ik ben aangenaam verrast door Santana.

Toen ze klaar waren met de kurkvloer en -wanden in de badkamer, werd me vriendelijk verzocht een enquête over het geleverde werk in te vullen. Dat duurde amper een paar minuten, dus waarom niet? Ik was heel erg positief, vooral over het personeel, alleen zaten er hier en daar nog een paar stofjes in de vernislaag, maar niks ergs.

Een dikke maand later kreeg ik een brief in de bus met daarin een bon, goed voor een prikbord, onderhoudsproducten of een kookpotonderlegger naar keuze, als bedanking voor het invullen van de vragenlijst. Leuke attentie, vond ik.

Deze avond, een dikke twee maand na plaatsing, ging rond half negen de telefoon. De werkleider van Santana, met de vraag wanneer hij mocht langskomen. Ik begreep het niet goed, en vroeg uitleg. Ha ja, zei hij, ik had toch geschreven dat er nog stofjes in de vernislaag zaten? Wanneer mocht hij dat dan komen bekijken en er een oplossing voor zoeken?

Ik heb die mens vriendelijk bedankt en gezegd dat dat absoluut niet nodig was, dat het om een paar kleine dingetjes ging en dat ik verder bijzonder tevreden was. En dat ik zijn telefoontje bijzonder apprecieerde.

Content. Yup.

Collega

Vandaag heb ik vastgesteld dat ik blijkbaar een licht neurotische collega heb. Niet dat ik het erg vind hoor, ik ben alleen een beetje… verbaasd.

Toen ik deze morgen in mijn klas kwam (het is een Latijn-Muziekklas, wat wil zeggen dat ik er 18 uur in doorbreng, en zij in totaal acht uur) stond er een anonieme boodschap op bord. Dat gisteren alle banken waren afgeschrobd door een leerling met strafstudie, dat ze nu maagdelijk wit waren, en of we erover wilden waken dat dat zo bleef. Ghoh, dacht ik, leuk! Meteen mijn klas onder handen genomen, mooi zo!

Tot ik deze middag de poetsvrouw tegen het lijf liep. Die vroeg me of ik mijn jonge interimcollega van muziek kende. Want die had gevraagd of ze de gordijnen mocht wassen. De poetsvrouw had verbaasd gerepliceerd dat het mijn gordijnen waren (gekregen van een leerling) en dat ze dat dus aan mij moest vragen. Die gordijnen hangen er amper een jaar en waren toen fris gewassen, maar blijkbaar vindt mijn collega ze smerig. Bon, ze doet maar, die gordijnen kunnen er maar properder op worden.

Verder wist de poetsvrouw te vertellen dat mijn collega gisteren (woensdagnamiddag) van één tot drie in mijn klas had gezeten, samen met haar zoontje, om de banken te laten kuisen, en dat ze ondertussen ook al één van de twee kasten volledig had uitgekuist, zijnde die met de muziekinstrumenten. Wellicht is ze van plan om ook de andere kast, met onder andere een hoop oude handboeken, papieren en het nodige bureaugerief van mij, onder handen te nemen.
Persoonlijk vind ik die kast niet echt smerig. Een beetje wanordelijk misschien, en wellicht inderdaad in geen jaren gekuist, maar dan nog.

In ieder geval heb ik het al moeilijk om hier thuis iets te kuisen (ik heb dan ook een kuisvrouw), laat staan dat ik mijn klas zou kuisen. De vloer en de lavabo worden geregeld door het kuispersoneel onder handen genomen, en voor mijn bord sta ik uiteraard zelf in, en dat wordt dan ook regelmatig tot op het maniakale af schoongemaakt. Maar kasten uitkuisen? Kom zeg!

Ik hoop alleen maar dat ik op een bepaalde dag in mijn lokaal binnenkom en vaststel dat de ramen gekuist zijn. Zelf begin ik daar niet aan, en het personeel heeft daar absoluut geen tijd voor. Geef toe, het zou wel leuk zijn. Maar tegelijkertijd ook wel een beetje beangstigend. Een netheidsfreak in mijn lokaal, stel je voor. Zou dat besmettelijk zijn?

Haar

Waarom zien al die ‘experten’ op Kanaal Z er toch uit alsof ze dezelfde weirdo kapper hebben? Al die mannen hebben de bizarste haarstijlen, het lijken wel swiffers, stukken van muppets, of slechtgemaakte pruiken. WTF?