Just in time

Ofte just op tijd: het is er vandaag een dagje naar, blijkbaar.

Deze morgen begon gewoontjes, met een rustig ontbijt, een badje voor de baby, enzovoort.
Rond kwart over negen kwam Serge langs om een kabel in orde te zetten, zodat mijn PC eindelijk weer gewoon op het netwerk kon, en niet langer draadloos hoefde te zijn. Een werkje van tien minuten liep uit tot anderhalf uur (lang leve de slechte tangen), zodat ik om tien voor elf vertrokken ben met de baby naar mijn afspraak bij Kind & Gezin, om… tien voor elf.

Ik holde binnen, en was blijkbaar nét op tijd: ik had nog precies genoeg tijd om de baby uit te kleden, en aansluitend op consultatie te gaan bij de dokter. Alles afgehandeld op een drafje, zodat ik om 11.35 thuis stond, net op tijd om Bart mee te pikken en zijn nieuwe auto af te halen.

Dat was wel aan de andere kant van Gent, de Burggravenlaan, en de garage sloot om 12.00. We hebben niet bepaald de meest economische route genomen, wel de snelste via R4 en autostrade. Vijf minuten voor sluitingstijd stonden we daar aan de deur, net op tijd dus.

Ik ben onmiddellijk weer in de auto gesprongen en naar Merelbeke gereden om een speciale editie van champagne Laurent Perrier af te halen, een cadeautje voor de schoonouders. Ik was er twee minuten na twaalf, en stond voor een gesloten deur. Ontgoocheld droop ik af naar mijn auto, en dat was blijkbaar opgemerkt door een passerend heerschap, dat de eigenaar bleek te zijn. Deze zeer welwillende mens sprak me aan, liet me binnen, en handelde de verkoop af. Ik was eigenlijk nog net op tijd dus 🙂

Daarna ging ik boodschappen doen, en bij het thuiskomen zag ik dat onze hond op wandel was in de gietende regen. Ik was net op tijd om onze hondenwandelaar te onderscheppen, en dat was nodig ook, want: ik was hem vergeten vragen of hij dit weekend, vanaf morgen dus, voor de hond wilde zorgen. Niet echt een probleem, zei hij, gelukkig maar.

Hopelijk loopt de rest van de dag ook zo vlot 🙂

Warm gevoel

Kijk, ik kreeg net dit mailtje binnen van een collega, en ja, dan ga ik glunderen. Ik zal wel blij zijn als het januari is, zes maanden weg van school en de mensen is wat lang…

“Dag Gudrun,
Hoe gaat het nog met jou en je kroost? Ik begin je zo een beetje te missen in onze leraarszaal en in het reftertje, vandaar dit mailtje. Geniet maar nog een eindje volledig van het mama-zijn en van je prachtbaby en kleuter! Tot later! Veel groetjes, xxxx “

Sliplift

In reactie op Nicodemus: ik vind die onderbroekenhulp een prima idee! Ik denk dat ik er me zelfs eentje ga aanschaffen (maar misschien ook wel zo’n SD-kaartje).

Voordat u omrolt van het lachen, laat me even uitleggen: ik heb me zelden zo hulpeloos gevoeld als toen ik met een acute hernia zat. Wolf was toen vier maanden, en ik kon niet zelf mijn baby opnemen om hem de borst te geven, ik kon hem niet in zijn bedje leggen, ik kon niks oprapen, en vooral… Ik kon mijn eigen onderbroek niet eens aantrekken.
Voor al die andere dingen vraagt een mens nog vrij snel hulp, maar dat aandoen van vers ondergoed, wel, dat is vernederend als je dat moet vragen. Nog liever ben je een kwartier aan het sukkelen, te vernikkelen van de pijn, en wanhopig je armen een paar centimeter aan het proberen uitrekken, dan aan een ander te moeten vragen, zelfs al is dat je allerliefste wederhelft: “Zeg, helpt ne keer om mijn onderbroek aan te doen?”

Dus ja, ik ben fan. Waar kan ik zo’n ding krijgen?
(En al wie ermee lacht: ik wens u een slechte rug toe!)

Hoofddoek

Ik lees net bij onder andere Huug, I. en Michel dat het stadsbestuur van Gent de hoofddoek heeft geband.

Ontzetting is wat er even bij mij opkwam. Zoals ik deze week ergens gelezen heb: de hoofddoek verbieden is net zo erg als hem verplichten. Het is allebei een kwestie van het verhinderen van vrije keuze.

Zelf zou ik liever zien dat mijn leerlingen van 12 de hoofddoek niet dragen (kwestie van integratie en zo), maar ik zal ze nooit, nooit daarover aanspreken of daarom ook maar enigszins anders bekijken. Is dit geen kwestie van leven en laten leven?

Ik ben toch wel teleurgesteld, echt.

Kalkoenfilet met curry en ananas

Klinkt natuurlijk klassiek, en dat is het ergens ook wel, maar dit is een andere manier om dit klaar te maken, feestelijker, en – niet onbelangrijk – klaar op een kwartier.

Nodig (4 personen):


– een kalkoenfilet (zo’n 800 gram, het steekt eigenlijk niet zo nauw)
– een blik ananas in stukjes (schijven moet je zelf maar versnijden) op sap. Siroop is lekkerder maar calorierijker natuurlijk
– bloem
– currypoeder
– olie
– een scheut room

Werkwijze:

– snij de kalkoenfilet in stukjes (niet al te groot, mag zelfs hapklaar zijn)
– vermeng een goeie eetlepel bloem met curry, naar eigen smaak, en wentel er de kalkoenstukjes door
– verhit de olie in een grote pan met anti-aanbaklaag, en bak de stukjes kalkoen goudbruin. Schep af en toe om om ze aan alle kanten te bruinen en er zeker van te zijn dat ze goed doorbakken zijn
– wanneer de kalkoen mooi doorbakken is, doe er de stukjes ananas bij, roer stevig om, en laat warm worden.
– doe er dan naar smaak een scheut room bij, kwestie van een mooie saus te krijgen

Serveer met kroketjes, rijst of pasta, al naargelang de gelegenheid.

Smakelijk!

Terug naar af

Ik ben een goeie week geleden hervallen in mijn gevreet: een weekendje Center Parcs, en daarna dan mijn verjaardag en zo. Alle inspanningen zijn dus teniet gedaan, deze morgen was het weer meer dan 92 kilo 🙁

Maar ik geef toe: gisteren was het helemaal erg. Dus hopelijk is de weegschaal morgen ietsje genadiger. Hoewel…

Wastafelpootrekje

Mocht iemand geïnteresseerd zijn in een badkamerrekje om rond de poot van een wastafel te zetten (matte chromé), laat het me weten, wij kunnen het niet meer gebruiken. En anders gooi ik het op Ebay… (moet ik wel nog een foto nemen en zo, dat is niet te vinden op het web).

Videokaart

Het had lang genoeg geduurd, die ronk van de semidefecte fan op mijn videokaart. Bart waarschuwde me al dat ik de baby wakker hield door voortdurend op mijn PCkast te kloppen, en ik kreeg er koppijn van.

Deze morgen dus naar de DiComp in Mariakerke gereden, alwaar een vriendelijke gast me verderhielp. Een nieuwe ventilator voor mijn oude kaart had hij niet liggen, en eentje bestellen kon hij wel doen, maar dat ging me ver evenveel kosten als een nieuwe kaart.

Na enig getwijfel heb ik dan maar meteen geopteerd voor de silent technology, en een achtste-generatie kaart gekocht met complete behuizing, en dus 0 db. Hopelijk kan ik daar nu efkes mee verder. Gelukkig zag ik de configuratie van mijn PC voor me, want het ding heeft, door die behuizing, extra plaats nodig en twee externe slots. En mocht ik het er niet in gekregen hebben, dan kon ik het altijd terugbrengen. Ik hou wel van de service van aparte winkels.

Enfin, ik zit nu met een smile van mijn één oor tot mijn ander te luisteren naar het weinige geluid dat mijn PC nog voortbrengt, en ben gelukkig met mijn Asus 8600GT Silent, powered by NVIDIA GeForce 8600 GT GPU, 256 MB DDR3 video memory; HDCP compliant, en uiteraard Microsoft DirectX 10 en OpenGL ondersteunend.

Relatief

Alles is relatief. En het leven is niet eerlijk.

Zit ik hier op mijn verjaardag gelukkig te wezen, komt een goeie vriendin af met slecht nieuws. Het soort nieuws waardoor je begint na te denken, en je bijna schuldig voelt omdat jij wél geluk hebt.

Anderzijds dan ook weer niet: het is niet omdat een ander in de miserie zit, dat jij je niet gelukkig mag voelen. Tenminste dan toch één van de twee die iets heeft aan zijn/haar leven.

Zucht. Dit is NIET leuk.

Gezocht

Gestreepte slakkenhuisjes voor een bioproject voor de laatstejaars bij ons op school. Dus niet die smerige monochroom bruine zoals er een paar honderd hier in de tuin zitten, wel de meer exotisch uitziende, of zoals de bioleraar het mailde:

Alle soorten zijn welkom, maar het binnenste mag u zelf naar binnen lepelen, de huisjes volstaan :-p