Ik weet niet of het specifiek aan het feit lag dat ik de baby meehad, maar mensen waren zó hoffelijk gisteren!
Eerst al in de file: iemand liet me zomaar tussen, zonder boe of ba (ik kwam uit een zijstraat). Daarna in de Brico: de baby hing in de draagdoek op mijn buik, en ik was aan het worstelen met een stuk plastieken golfplaat van 2 op 1. Zo’n ding is dus niet echt praktisch, geloof me. Eerst had al iemand me geholpen om er een stukje plakband aan te doen zodat het opgerold bleef. Aan de kassa sneed de kassajuffrouw een stukje touw af, waarop een heer die stond aan te schuiven aan de volgende kassa, spontaan bijsprong om het plastiek vast te houden zodat ik kon knopen. Op de parking bood iemand me aan even te helpen het onding in mijn auto te steken.
Wat later, in het postkantoor, werd zowel bij het binnen- als het buitengaan de deur voor me opengehouden, idem trouwens aan de schoolpoort.
En in de Aldi zag ik hoe de kassierster met een glimlach de boodschappen van een heer met zijn schouder in een verband, netjes in een zak stopte. Er stond een rij, en niemand kloeg over het tijdverlies.
Ja, er zijn nog van die hoffelijke dagen, blijkbaar. Ofwel zag ik er met dat stuk plastiek wel héél ongelukkig uit!