Dit is niet meteen mijn favoriete soort ochtenden. Soms kan ik blij en welgemoed fluks uit mijn bed springen en staan zingen boven de lavabo. Vandaag echter…
Ik had al totaal geen zin om op te staan, omdat ik vreselijk slecht geslapen heb (kinderen, katten, toilet,…) Gelukkig heb ik een schat van een man die me dan zachtjes wakker kust, knuffelt en kriebelt tot ik wel wakker móet worden. Met een glimlach op mijn gezicht. En als kers op de taart doet hij dan de gordijnen open, omdat hij weet dat ik van licht hoe dan ook wakker word.
Grmbl. Als hij bovengekomen is met Wolfs fles melk, strompel ik slaapdronken naar de badkamer om mijn zoontje te begroeten. Die heeft blijkbaar een ochtendhumeur om U tegen te zeggen vandaag, want zelfs een knuffel wijst hij resoluut en huilend af. Hij wil nog slapen, en rolt zich in foetushouding op op zijn luierkussen in de badkamer. Zucht.
Aangezien ik echt wel op uur sta, en ook Bart zo snel mogelijk naar kantoor wil, zit er niks anders op dan een gevecht aan te gaan. Fijn hoor, ’s morgens vroeg een peuter willen aankleden die krijst, trappelt, huilt, slaat, wurmt… Datzelfde gevecht gaat verder hier in de keuken voor zijn schoenen en zijn pull. Alleen om samen met papa de hond eten te geven, kalmeert hij even. Als ik daarna suggereer een andere tuut te nemen, begint het brullen opnieuw, en zet papa hem gewoon in de auto. Een halfslachtig kusje later zijn mijn twee mannen weg.
Poeh. Als ik op mijn nuchtere maag koffie kon verdragen, dan wilde ik nu een koffie. Het zal een haastige douche worden, vrees ik, en een lange dag van deliberaties op school. Mét koffie.